Vísir Sunnudagsblað - 16.08.1942, Blaðsíða 6

e
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
blátt áfram stórfé. — Hún greip
fram í fyrir lionum. — En til
eru hlutir, sem eru meira virði
en peningar. — Já, það er satt,
viðurkenndi hann með ákafa,
og eg var einmitt að segja það.
Hugsaðu um það, að hér er uni
anóður að ræða, cr misst hefir
einkabarn sitt. Þú getur neitað
að verða við duttlungum ríkrar
konu; en sé lasleiki þinn ekki
verulegur, finnst þér þá mögu-
legt að neita heitustu ósk harm-
þrunginnar móður: gefa henni
tækifæri til að sjá barnið sitt í
siðasta sinn? — Miðillinn rétti
út hendurnar, örvæntingarfull
á svip. — 0, þú kvelur mig, and-
varaði hún, — og þó hefir þú
á réttu að standa. Eg mun gera
það sem þú óskar, en nú er mér
það Ijóst, við livað eg er hrædd.
Það er orðið „móðir“. — Sim-
one. — Það eru til viss frum-
stæð, magnþrungin öfl, Raoul.
Sum þeirra hefir menningin
upprætt með öllu, eða þokað
þeiin til hliðar, en hugtakið
„móðir“ á sér eins djúpar rætur
nú og í árdaga. Mönnum og dýr-
um er þetta sameiginlegt. Ekk-
ert i heiminum fær jafnast á
við ást móður til barnsins síns.
Hún getur komizt á það stig,
að hún hvorki þekki lög né sam-
hygð og brjóti á bak aftur,
miskunnarlaust, allar þær tálm-
anir, er standa henni í vegi.
Hún hætti, dró andann ótt og
títt og gekk til hans. — Eg veit
það, Raoul, að eg baga mér eins
og heimskingi i dag. — Hann
greip um hönd hennar. —
Reyndu að leggja þig ofurlita
stund, og njóttu hvíldarinnar
þangað til hún kemur. — Já,
það er rétf, sagði hún brosandi
og gekk út. Raoul stóð um stund
grafkvr og var djúpt hugsandi.s
Svo gekk hann til dyra, opnaði
hurðina og skundaði yfir for-
salinn. Hann fór inn í herbergið
á móti, sem var dagstofa i lik-
ingu við þá, er hann var að yfir-
gefa. Var á þeim sá einn mún-
ur, að í öðrum enda salsins var
byrgi útbúið með hægindastól.
Þykku, iburðarmiklu flauels-
forhengi var þannig fvrir kom-
ið, að draga mátti það fvrir
byrgið. Elsie var önnum kafin
við að konia öllu i rétt horf.
Rétt hiá byrginu hafði hún kom-
ið fyrir tveimur stólum og litlu
kinglóttu borði. Á borðinu var
bjalla, horn, pappir og blýant-
ar. — f síðasta sinn tautaði
Filsie. og i röddinni var sam-
bland hörku og ánægju. — Ó,
herra, minn, eg vildi bara að
því væri-Jokið -—. Það heyrðísl
hátt i rafmagnsbjöllu. — Nú
er hún komín, ólukku kven-
skassið, hélt gamla konan á-
fram. Því fer hún ekki í kirkju
og biður þar fyrir sálu litla
barnsins og lætur blys brenna,
hinni heilögu guðsmóður til
heiðurs. Skyldi ekki góður guð
gerzt vita, livað hverju og einu
af oss er fyrir beztu?
— Svarið hringingumii, Elsie,
sagði Raoul ákveðinn. — Hún
leit einkennilega til lians, en
hlýddi. Andartaki síðar kom hún
aftur inn, og í fylgd með henni
var gesturinn.
— Eg ætla að segja húsmóð-
urinni að þér séuð komnar, frú.
— Raoul bar nú að, og heilsaði
hann frú Exe með handabandi.
Ummæli Simone rifjuðust upp
fyrir honum: — Hún er svo
stór og skuggaleg. — Hún var
kona hávaxin og ])iinglamaleg-
ur, franskur sorgarbúningur-
inn vii tist í þessu tilfelli næstum
of áberandi. Málrómur hennar
var óvenju dimmur. —,Eg kem
víst full seint, herra minn. —
Já, aðeins nokkrum mínútum,
svaraði Raoul brosandi, — frú
Simone lagði sig. Því miður verð
eg að segja, að hún er hvergi
nærri frisk og bæði. taugaslöpp
og þreytt. — Hún var að heilsa
Raoul, en greip nú aftur um
hönd hans og hélt henni eins
og í skrúfstykki. — Hún held-
ur samt sem áður fundinn ?
spurði hún hikandi. — 0, já,
frú. — Frú Exe varp öndinni
feginsamlega, lét fallast niður
á stól og losaði eina af hinum
dökku blæjum, sem hjúpuðu
Hkama hennar.
Ó, herra minn, — sagði hún
'ágt, — þér getið ekki ímyndað
yður hversu mikla huggun og
gleði þessir fundir veita mér!
LitJa elskan mín! Amalie mín!
Að sjá liana, heyra til hennar
og jafnvel — já, og ef til vil!
að gela rétt út liendi og snert
hana.
Raoul var skjótur til svars
og bar ört á:
— Frú Exe, — hvernig á eg að
útskýra ]>að fyrir yður, en
allt er undir því komið, að þér
hlýðnist fyrirmælum mínum út
i æsar. Ef þér ekki gjörið það,
er hin mesta liætla á ferðum.
— Ilætta fyrir mig? — Nei,
frú, svaraði Raoul, — fyrir mið-
ilinn. Þér verðið að láta yður
skiljast, að fyrirbæri það, sem
hér á sér stað, skýra visindin
með sérstökum hætti. Eg vil
gera einfaldlega grein fyrir því,
án þess að nota teknisk heiti.
Til þess að andinn geti birzt,
verður liann að taka i sína þjón-
ustu efni úr líkama miðilsins.
Þér hafið séð fljótandi gufu
koma út frá vitum miðilsins.
Að lokum þéttist þetta ag fær
á sig mynd líkama hins dána.
En við álílum að þella útfrymi
sé efnissamruni, kominn frá
miðlinum sjálfum. Væntanlega
fásl fyrir þessu órækar sannan-
ir, áður en langt líður, er ná-
kvæmar, vísindalegar rannsókn-
ir liafa um það fjallað, — en
mestum örðugleiknm veldur
liætta sú og sársauki, sem'sér-
hver snerting þessa fyrirbæris
lilýtur að valda miðlinum. Ef
einhver gjörist svo ógætinn að
þrífa til líkamningsins ómjúk-
um höndum, eru mestar likur
til að það kosti miðilinn lífið.
Frú Exe hafði hlýtt á liann
með eftirtekt. — Þetta er mjög
athyglisvert, herra minn. En
segið mér, má ekki vænta þess,
að líkamningsfyrirbærin komisl
á það stig, að þau megi að fullu
skiljast við miðilinn?
— Það er fáránleg hugmynd,
frú. — Hún lét sér ekki segjast.
— En ekki með öllu óhugsandi
nð slíkt geti átt sér stað? — Ó-
hugsandi eins og nú standa sak-
ir. — En ekki þegar fram líða
stundir?
Hann komst hjá að svara
henni, því að í sama bili kom
Simone inn. Hún var föl og nið-
urdregin, en hafði sjáanlega aft-
ur náð fullu valdi yfir sér. Ilún
gekk fram og tók í hönd frú
Exe, en Raoul veitti því eftir-
lekt, að um leið var eins og
kuldahróllur gripi hana.
— Mér þykir leitt að lieyra,
að þér séuð illa fyrir kölluð,
mælti frú Exe. — Það er ekki
neitt, svaraði Simone næstum
því hranalega. — Eigum við þá
ekki að byrja?
Hún gekk að byrgimi og sell-
isl i hægindastólinn. Nú var það
Raoul, sem allt i einu fann til
ótta.
- Þú ert ekki nógu sterk
núna, sagði liann, — Það væri
bezt að fresta fundinum. Frú
Exe mun skilja það.
— Herra minn! — Frú Exe
reis á fætur, reiðileg á svip. —
Frú Simone stenldur væntan-
lega við loforð sitt'. — .Tá, það
mun eg gera, svaraði Simone. —
Eg krefst þess lika, svaraði hin
konan. — Eg ætla ekki að ganga
á bak orða minna, svaraði Sim-
one kuldalega. — Vertu ekki
hræddur, Raoul, bætti hún við.
— Við skulum hafa það hug-
fast, að þetta er í síðasta sinn,
— já, guði sé lof, í síðasla sinn.
Simone gaf merki, og Raoul dró
þykku, svörtu tjöldin fyrir
byrgið. Einnig lét hann glugga-
tjöldin falla, svo að hálfrokkið
varð í stofunni. Hann benti frú
Exe að setjast á annan stólinn
— og nálgaðist sjálfur hinn. Frú
Þó að flugvélunum sé ætlað að svífa í loftinu, verða þær samt
að hafa hjól til að lenda og taka si'g upp á. Hér sjást ýmsar stærð-
ir flugvélahjólbarða. Neðstir eru hjólbarðar fyrir sprengjuflug-
vél af miðstærð en efst á afturhjól orustuflugvélar,