Vísir Sunnudagsblað - 16.08.1942, Blaðsíða 7

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
7'
* *
Exe hikaði. — Þér fyrirgefið,
herra, — að sjálfsögðu treysti
eg á heiðarleik ykkar. En til
þess, samt sem áður, að auka
gildi vitnisburðar míns, gerðist
eg svo djörf, að liafa þetta með-
fet’ðis. — Upp úr tösku sinni tók
hún mjóan streng, all-langan.
— Heyrið þér frú, þelita er
móðgandi, hrópaði Raoul. ■—
Öryggisráðstöfun aðeins. — Eg
segi það aftur, þetta er móðg-
un. — Eg fæ eklci skilið hvers
vegna þér hafið á móti slíku,
góði maður, svaraði frú Exe
napurt. Ef ekki eru brögð i tafli,
þá þurfið þið ekkert að óttast.
— Raoul hló með fyrirlitningu.
— Eg get fullvissað yður um,
frú, að þér hafið ekkert að ótt-
ast í þeim efnum. Bindið hendur
minar og fætur, ef yður sýnist.
— Svarið liafði ekki tilætluð á-
hrif, því að frú Exe tautaði að-
eins: — Eg þakka yður, lxerra,
og gelck til hans með strenginn.
í sömu andrá heyrðist óp frá
Simone á bak við fortjaldið. —
Nei, nei, Raoul, láttu liana ekki
gera þetta. — Frú Exe hló hæðn-
ishlátur og sagði: — Hún er
lirædd. — Já, eg er hrædd. —
Gáðu að livað þú ert að segja,
Simone, hrópaði Raoul, frú Exe
lieldur sjáanlega að við séum
svikarar. — Já, eg verð að vera
viss, var hið bitra svar frú Exe.
Ilún vanastarf sitt vandvirknis-
lega og batl Raoul fastan við
stólinn. — Eg óska yður til
liamingju með alla yðar hnúta,
mælti Raoul háðslega, er verk-
inu var lokið. — Eruð þér nú
ánægðar? — Frú Exe svaraði
engu, cn gekk í kring meðfram
veggjum stofunnar og athugaði
þiljur allar gaumgæfilega. Því
næst læsti hún dyr'unum, sem.
vissu fram að gangmum, og
gekk síðan til sætis sins. —
Jæja, sagði hún með einkenni-
legri röddu, — nú er eg tilbúin.
— Minútur liðu. Á bak við tjald-
ið heyrðist andardráttur Sim-
one, sem smáþyngdist og varð
kori i líkur. Svo kom andarlaks
hvíld, -f- síðan aftur stunur,
aftur og aftur, — loks alger
þögn, sem var skyndilega rofin
af bjölluklið. Ilornið var num-
ið burt af borðinu og varpað á
gólfið. Annarlegur blátur heyrð-
ist. Svo virtist sem tjaldið fyrir
byrgiiiu væri dregið örlitið til
hliðar, og í gegn um opið sásl
líkami miðilsins. Höfuð hennai
livíldi niður á bringu. Allt í einn
var því likast, sem frú Exe stæði
á öndinni. Fram úr vitum mið-
ilsins leið gufa, sem þéttist og
smám saman tók á sig lögun —
lögun lítils barns. — Amelie!
Amelie, yndið mitt! — Hvískur
heyrðist frá frú Exe. Þolcu-
kenndur hjúpurinn jjéttist og'
varð æ samfelldai’i. Raoul ein-
blíndi undrunaraugum. Aldrei
fyrr liafði liann séð slíkan lík-
amning. Þetta var raunverulegt
barn, já, barn með holdi og
blóði stóð þarna andspænis
þeim. — Mamma! — Það var
mjúk barnsrödd, sem talaði. —
Barnið mitt — barnið mitt!
lirópaði frú Exe. — Hún hálf-
reis úr sæti sínu. — Farið gæti-
lcga, frú, aðvaraði Raoul. —
Likamningurinn kom hikandi
út úr tjaldinu. Það var barn.
Litla stúlkan nam staðar og rétti
fram hendurnar. — Mamma!
— Ó! hrópaði frú Exe. — Ilún
ætlaði aftur að standa upp. —
Varið yður! hrópaði Raoul ótta-
sleginn, — miðillinn! — Eg verð
að snerta hana, svaraði frú Exe
hásum rómi. Hún gekk eitt
skref áfram.
— I guðsbænum, frú, liafið
stjórn á yður, mælti Raoul. Nú
var liann alvarlega hræddur. —
Setjizt tafarlaust niður. — Litla
elskan mín, eg verð að snerta
liana. — Eg skipa yður að setj-
ast, frú! — Hann barðist við að
losa strenginn, sem hann var
bundinn með, en frú Exe hafði
búið vel um hnútana. Hann var
ráðþrota. Hræðileg meðvitund
um yfirvofandi hættu læsti sig
um merg hans og bein. — 1
guðs nafni setjist niður, frú!
æpti hann, — hugsið um miðil-
inn!
Frú Exe leit ekki við honum.
Það var líkast því, sem hún
hefði ummyndazt. Andlit lienn-
ar ljómaði af ofsagleði og hrifn-
ingu. Útrétt hönd hennar snart
litlu veruna, sem stóð við tjald-
skörina. Frá miðlinum heyrð-
ist hræðileg stunai — Guð minn
góður, guð minn góður, liljóðaði
Raoul. — Miðillinn! — Frú Exe
snéri sér að honum og hló kulda-
hlátur. — Hvað varðar mig um
iniðilinn yðar, eg þrái bara litla
barnið mitt. — Þér eruð vit-
stola! — Barnið mitt, skal eg
segja yður. Mitl! Já, mitt eigið
barn, hold mitt og blóð. Eg þrái
það hingað til mín — úr ríki
dauðans — eg vil sjá það lifa
og heyra andardrátt þess. —
Raoul opnaði munninn en gat
ekkert sagt. Hún var hræðileg,
þessi kona. Miskunnarlaus, villt,
blinduð af eigin ástríðu. Vai’ir
barnsins bæi’ðust — og í þi’iðja
sinn bljómaði þetta sama oi’ð:
Mamma!
— Komdu þá, vina mín, lxróp-
aði frú Exe. — Með snöggum
handtökum þreif hún barnið
upp í fang sér. Frá byrginu
barst langdregið, örvæntingai’-
fullt angistai’óp. — Simone!
kallaði Raoul, ,— Simone! —
Eins og i leiðslu varð lxann þess
áskynja, að frú Exe þaut fram-
hjá honum, lauk upp hurðinni
og gekk niður stigann. Á bak við
byrgistjöldin kvað ennþá við
skerandi vein, — vein, sem var
gjörólíkt öllu því, er Raoul
nokkru sinni hafði heyrt. Það
voru tryllingsleg, ki-ampakennd
sog, sem loks hljóðnuðu og dóu
út. í sama bili heyrðist líkami
falla á gólfið.
Raoul kepptist við senx óður
væri, að reyna að losa sig. I
hamförum öi-væntingarinnar
tókst honurn að afreka liinu ó-
trúlegasta: að slíta af sér böndin.
Og er hann var að staulast á fæt-
urna, kom Elsie þjótandi og
hrópaði: — Húsmóðirin, blessuð1
húsmóðirin!
— Simone! kallaði Raoul. —
Sanxhliða þutu þau að byrginu
og drógu tjöldin til lxliðar. —
Raoul Iirökk aftur á bak. —
Guð minn góður, kveinaði.hann.
Elsie tók til máls, orð henn-
ar voru hörð og átakanleg:
— Svo að liúsmóðirin er dá-
in. Öllu er lokið. En segið mér,-
herra, hvað hefir hér skeð? —
Hvers vegna er hún öll skroppin>
saman — hvernig hefir hún tap*
að hálfri líkamsstærð sinni?
— Eg veit ekki, svaraði Raoul’..
Rödd hans varð að ofsafengnui
ópi.
— Eg veit það ekki — veit það!
ekki. En eg held að eg sé aði
missa vitið ........ Simone!!
Simone!
Maður nokkur, sem sjaldán>
hafði neitt fyrir stafni, eni
ráfaði um í iðjuleysi, kom einu
sinni inn á krá og heilsaði veit-
ingamanninum:
„Góðan daginn Hansen,“’
sagði hann. „Nokkuð nýtt,.
Hansen.“ Mig drevmdi þig í
nótt.“
„Er það virkilega?" svaraði'
veitingamaðui’inn.
„Já. Mig dreymdi, að þú gæf:
ir mér eitt glas af whisky og;
eina flösku af öli.“
„Fjandinn sjálfur!“ argaði'
veitingamaðurinn. „En þú veist„
að það skeður alltaf það mót-
setta við það* seui manim
dreymir?“
„Það er alveg sama lyrir míg:
Þá fæ eg bara eina flösku af
whisky og eitt glas af öli.“