Vísir Sunnudagsblað - 23.08.1942, Blaðsíða 2

2
VlSIB SUNNUDAGSBLAÐ
Þessa hugulsemi þoldi Karó-
lína ekki, því hún brast í grát og
í grátkviðunum þakkaði hún
drottni fyrir þann elskulega
eiginmann, sem hann af misk-
unnsemi hafði einu sinni, fyrir
rúmum tuttugu árum, gefið
henni. Með allri þeirri nærgætni,
sem Kristinp átti til, fór hann að
hugga sína drottniþakkandi eig-
inkonu og kom svo um síðir, að
öll tár voru þrotin'og óskælandi
kona lá að hálfu leyti í faðmi
hans, en að hálfu leyti í gólfinu.
„Farðu nú að hátta, heillin.“
Það var bældur ákafi í rödd
hans.
„Já,“ sagði konan og stóð
upp.
Karólína var manni sínum
hlýðin og auðsveip og fór þeg-
ar að búa sig undir nóttina, en
Kristinn var henni hjálplegur
og snérist í kringum hana, svo
að hún vissi ekkert hvaðan á
sig stóð veðrið. Hann Kristinn
hafði alltaf verið lienni góður,
en hafði þó aldrei stjanað
svona við hana, enda mundi
hún ekki hafað kunnað því. En
nú stóð dálítið öðruvísi á.
Og meðan Kristinn þjónaði
konu sinni meira á þessari einu
kveldstund, en hann hafði þjón-
að henni í heilt ár áður, þuldi
hann allan fróðleikinn aftur úm
heilsuvernd vanfærra kvenna.
Þær urðu að leyfa blessuðu
loftinu, hreinu og tæru, að leika
um sig allar sem oftast, því að
það hreinsaði blóðið og hefði
styrkjandi áhrif á blessað litla
lífið, sem var að búa sig undir
heiminn.
„Þú þarft víst ekki að vera
feimin við mig, elskan,“ sagði
Kristinn allt í einu, þegar eitt-
hvað hik kom á Karólínu. Nei,
lienni fannst það óþarfi og
fylgdi heilsuverndarráðum
bónda sins að öllu leyti.
í einu vetfangi breyttist allt
ytra útlit Kristins, þau féu hár,
sem enn voru eftir á höfði hans,
risu upp í allri sinni takmörk-
uðu lengd, vitlausa augað ýmist
þandist út, i óhugnanlega stærð,
eða drógst saman i formlaust
strik. Sjálfur ýmist þandist
hann út eða minnkaði eins og
smiðjubelgur, loks myndaðist
nfunnur hans til, líkt og hann
ætlaði að segja eitthvað og þá
helzt mikið, en öll orð köfnuðu
i hamslausri geðshræringu. Eft-
ir langa baráttu komu fjögur
orð eins og utan úr stofunni,
er hann sagði:
„Víst er mórauður blettur.“
Þegar Kristinn gamli gekk út
úr l>æjardyrunum, út i rökkur
kvöldsins, þá var hann hálfu
ellilegri en hann hafði nokkurn
Ijfna áður verið, Það var Jikast
SAMKVÆMT
REGLUNUM
Eftir WALiTER C. DROWN
því sem hann hefði elzt um
önnur fimmtíu ár, en þetta ásig-
komulag stóð ekki lengi, þvi
þegar hann gekk upp skágöt-
una heim að prestssetrinu, í
þorpinu, hálftíma seinna, þá var
hann kvikur í spori eins og
skóladrengur.
Síra Halldór tók á móti Krist-
ni á einkaskrifstofu sinni, bauð
honum vindil og töluðust þeir
fyrst við um daginn og veginn.
En þegar Kristinn var rúmlega
hálfnaður að reykja vindilinn
hóf hann erindi sitt. Hann tjáði
presti mjög nákvæmlega alla
sina sögu, frá þvi að orðrómur-
inn um hið vafasama faðerni
barns Karólinu komst á kreik og
þar til, að hann með sinum aug-
um, þvi vitlausa augað taldi
hann með í þessu tilfelli, sá mó-
rauða blettinn, fyrir stundu síð-
an. Tók síra Halldór þessu öllu
mjög vel og löluðust þeir langa
stund við i mesta bróðerni.
Sagði Halldór það sina skoðun í
málinu, að mórauði bletturinn
væri ekki fullgild sönnun fyrir
sekt konunnar og gæti því
hjónaskilnaður ekki komið til
greiija fyrr en eftir ítarlegri at-
hugun og minntist hann á, í þvi
sambandi, að læknar myndu ef
til vill geta rannsakað þetta mál
nánar og komizt að réttri nið-
urstöðu. En þegar Halldór
minntist á lækna, þá var sem
rynni upp ljós fyrir Kristni, og
• hann stóð á fætur i skyndi,
kvaddi Halldór og sagði um leið
og hann skauzt út úr dyrunum:
„Auðvitað veit hann Bjarni
minn læknir þetta allt.“
Þegar Bjarni og Kristinn
höfðu setið lengi á lækninga-
stofu Bjarna, rabbaði um heima
og geima og drukkið sitt glasið
hvor af léttri vinblöndu, þá hóf
Kristinn sögu sina, í öllum atr-
iðum eins og hann hafði gert
heima hjá síra Halldóri. Bjarni
hlustaði á af mestu andakt. Þeg-
ar Kristinn hafði lokið máli áinu
var þögn nokkra stund, unz
Bjarni tók til máls með niður-
bældum hlátri, sem þó var ekki
sýnilegur hinú eina auga Krist-
ins, Bjarni sagði:
„Það eru til aðeins tvær skýr-
ingar á mórauðum blettum,
sem koma á maga óléttra
kvenna og skal eg ábyrgjast að
önnur hvor þeirra er rétt, sú
fyrri er: að þetta sé fæðingar-
blettur, en sú síðari: að konan
gangi með tvíbura.41
Bjarni hafði ekki lokið máli
sínu, þegar Kristinn gamli var
staðinn upp og farinn að faðma
hann.
„Já, heldurðu að það séu
kannske tvíburar?“ endurtók
KHstion í sífeliu.
Winters lögregluforingi hefir
jafnan flösku af fínasta koni-
aki í skápnum í skrifstofu sinni
i lögreglustöðinni. Þegar ein-
hver piltanna hefir neyðst til að
verða manni að bana við skyldu-
störf sín, er hann vanur að taka
liana upp. Hann lítur nefnilega
svo á, að menn hafi gott af að
fá sér glas' af víni undir þeim
kringumstæðum.
Hann tók þessvegna fram
flöskuna, þegar eg kom með
Cochfan leynilögreglumann inn
til hans. Cochran var nýkominn
úr lögregluskólanum og nú kom
hann til þess að gefa skýrslu
sína um drápið á Chandler
rauða.
En Cochran bandaði hendinni
við flöskunni og sagði: „Þakka
yður fyrir, foringi, en eg þarf
ekki á því að halda að fá mér að
drekka. IJérna er skýrsla mín
um drápið á Chandler.“
Eg hefi aldrei séð eins kulda-
lega skýrslu um þvílikt mál.
„Hm“, sagði Winters. „Það
var leiðinlegt að þér skylduð
skjóta hann aftan frá. Það litur
alltaf illa út, þegar farið er
þannig að.“
„Hvað átti eg að gera? Hann
reyndi að flýja, svo að eg varð
að senda honum, kúlu.“
„Já, eg veit það,“ svaraði
Winters. „En blöðin gera alltaf
svo mikið úr því, þegar svona
„Já, mjög sennilegt,“ fullyrti
Bjarni með uppgerðar alvöru-
svip.
„Mikil blessun, — mikil bless-
un,“ heyrði Bjarni að Kristinn
gamli tautaði við sjálfan sig á
meðan hann geklc niður tröpp-
urnar og norður steinstéttina,
að gatnamótunum.
Eftir stuttan svefn rumskaði
Karólína, við að köld og hrjúf
hendi
Hún opnaði augun til hálfs og
sá þá Kristinn, sem hafði kveikt
á koluljósi, eitt sólskinsbros
lútandi yfir sér og gegn Um
svefnrofunar heyrði þpn óm af
orðum hans, sem voriu
„Blessaður yeri mórauði
bletturinn"
fer. Þau fara að tala um hvað
lögreglan beiti miskunnarlaus-
um aðferðum. Þeir, sem eru
utan lögreglunnar, gera sér ekki
Ijóst hvað það er, sem hún þarf
að berjast við.“
Meðan Winters sagði þetta
var eg að reyna að sjá, hvaða
mann Cochran liefði að geyma.
Eg hafði verið lögreglumaður
um langt skeið, en eg hefi aldrei
séð lögregluþjón, sem tók mann-
drápi með slíkum kulda og
jafnvægi. Hin bláu augu hans
voru alltaf jafn róleg.
Engum piltanna í okkar deild
liafði fallið við Cochran. ■ Hann
var svo viss í sinni sök, hvað
sem fyrir kom og þóttist alltaf
vita ráð við öllu. Þetta Chandler-
mál gerði hann ekki vinsælari.
Félögum hans leizt ekki á það,
að hann hafði skotið manninn
aflan frá, né heldur hversu
kuldalega hann talaði um það
á eftir.
„Auðvitað skaut eg hann aft-
an frá. Hvað um það?“ hreytti
hann út úr sér. „Var hans fram-
korna betri, þegar hann skaut
Hartzell?“
Hartzell var lögreglumaðin-,
sem Chandler hafði skotið
nokkrum mánuðum fyrr.
Það var engum blöðum um
það að fletta, að Cochran var
mesti harðjaxl. O’Ryan komst
að því, þegar hann efndi til sam-
skota handa ekkju Chandlers
og syni þeirra tólf ára.
„Hvað ætlar þú að láta mik-
ið?“ spurði O’Ryan.
„Eg hefi þrjá dollara í^vasan-
um,“ svaraði Cochran og ætlaði
að fara að taka þá upp.
„Mátlu missa svo mikið?“
spurði O’Ryan háðslega og bætti
svo við: „Þú færð launin þín
útborguð bráðlega. Gefðu mér á-
vísun á þau.“
„Eg hefi nóg að gera við laun-
svaraði Cochran. „ÞÚ
i’æður hvort þú vilt þessa þrjá
dollara eða ekki.“
„Eg vil eklci sjá þá! Eg get
lagt þrjá dollara að auki sjálf-
ur og þú getur farið til helvítis."
O’Ryan afhenti peningana,
sem safnazt höfðu og eg fór með
þá til ekkju Chandlers, Mér yar
strauk hana innilega. in mín,