Vísir Sunnudagsblað - 23.08.1942, Blaðsíða 4

4
VfSZR SUNNUÐAjGS&LAÐ
pAöjtuh. llk SlœyL;
Kvenhatari.
Aldrei, aldrei framar skal eg
leggja lag m.itt við þessar eitur-
nöðrur, né trúa nokkru orði,
sem kemur fram af vörum
þeirra, liversu fagurlega sem
það hljómar.
Eiturslöngur, nöðrukyn,
h.væsti ungi maðurinn.
Svona, svona, Ótlar, taktu
þessu skynsamlega. Þótt þú
liafir verið ástfanginn, þá mátt
þú ekki ganga frá vitinu, þó að
stúlkukindin sé húin að snúa við
þér bakinu. Það eru margar til,
sem jafnast á við Svönu, og þótt
þú liafir harm að bera, þá verð-
ur þú að hera þig lietjulega,
eins og ungum manni sæmir,
enda liafa margir skotið fx-am
hjá markinu og haldið þó fullu
ráði.
lÓttar í Sælundi og Ari í Haga
voru á heimleið af dansleik', sem
haldinn var í. samkomuhúsi
sveitarinnar um miðsumarleyt-
ið, er þetta samtal átti sér stað.
Óttar hafði komizt að þeirri
niðurstöðu á ballinu, að stúlkan,
sem hann var hrifinn af, var
húin að snúa við honum bak-
inu og hafði nú tekið annan
fram yfir hann.
Þetta olli honum töluverðum
sálarkvölum, þvi að hann hafði
staðið í þeirri meiningu, að þetta
væri sú útvalda, sem ætti að
berjast við hlið hans gegn um
þykkt og þunnt æfina út.
Var það nokkuð einkennilegt,
þótt honum fyndist lífið dap-
nrt og lítils virði? Hvaða þýð-
ingu liafði það fyrir liann, að
vera að lifa, þegar allt, sem hon-
um var dýrmætast, heyrði hon-
um nú ekki lengur til.
(Óttar var uppalinn í kaup-
stað og þekti lifið svona nokk-
urn veginn. Oft hafði hann
kynnzt stúlkum skemmri eða
lengri tíma og allar höfðu þær
horfið honum, án þess að hann
fyndi til nokkurs óyndis út af
því.
1 danssölunum var hann
venjulega sá, sem sem gat valið
úr meyjahópnum og þess vegna
fannst honum, að liamingjusó!
sín væri að ganga til viðar, er
hann nú missti af þeirri, sem
lionum var hugleiknust. Þar að
auki var Óttar skáld og tilfinn-
ingamaður, eftir því sem hon-
um sagðist sjálfum frá og hann
elskaði víf og fögur fljóð.
En Ai-i í Haga var uppalinn
í sveitinni.
Ilann var hæggerður og gæt-
inn og i mesta máta óskáldleg-
ur. Iiann liafði ekki snefil af
áhuga fyrir ismum né lismum,
en um hesta og kindur gat hann
talað af áhuga og þekkingu.
Skáldskapur og kvenfólk var
aftur á móti ekki hans hugðar-
efni og þess vegna gat hann
ekki sett sig í spor Óttars jafn-
aldra síns og vinar. Að visu
hafði Ari gaman af ljóðum og
við kvæðalestur hafði liann eytt
margri frístundinni, en hann var
saldaus af því, að hafa látið sér
lil hugar koma að hann væri
sjálfur skáld.
Er þeir félagar höfðu þagað
um stund, tekur Óttar til máls:
-— Eg skal segja þér, Ari, að
upp frá þesu kvöldi verð eg
kvenhatari.
— Eg vil ekki þekkja kven-
fólkið, og eg skal verða nýr og
hetri maður eftir að liafa leyst
mig undan áhrifum þess. Alla
mí.na daga skal eg vera kven-
liatari og lielga líf mitt skáld-
skapnum og og vara aðra menn
við hinum bliðevgu og hörunds-
hjörtu nöðrum.
Um hríð héldu þeir félagar á-
fram þegjandi.
Óttar virtist vera þungt hugs-
andi, en Ari var að virða fyrir
sér fegurð náttúrunnar, sem
aldrei er meiri en á fögru sum-
arkveldi, þegar allar jurtir
standa í fullum blóma og fugl-
arnir kyrja söngva sína. Þegar
angan blóma og skóga fylla
Ifoftið og spegilsléttur sjávar-
flöturinn endurspeglar línur
landslagsins.
Þótt liver árstið hafi sína sér-
stáeðu fegurð og nokkuð til síns
ágætis, þá er þó fegurð sumars-
ins fullkomnust og mikilfeng-
legust.
Eigum við eklci að slá í
klárana og reyna að ná sam-
ferðafólkinu, það er þegar kom-
ið alllangt á undan okkur, sagði
Ari og leit til Óttars. Hann svar-
aði ekki fremur en hann hefði
ekleert heyrt.
— Ertu nú að syrgja'horfnar
sæíustundir, Óttar minn? Eg
held að þú ættir að taka upp
Iífsvenjulireytingu og hætta að
hugsa um kvenfólk. Þú hefir
ekki nema gott af því.
Óttar þagði. - - - ....
— Ertu orðinn heyrnarlaus
eða mállaus? varð Ara að orði.
— Þú mátt ekki trufla mig,
— En góði, lofaðu mér að
lieyra kvæðið, bað Ari, sem ekki
hafði nema í meðallagi álit á
skáldskap Óttars.
— Já, eg er nú reyndar ekki
búinn nema með eitt erindi, en
það getur þú fengið að heyra og
það liljóðar svona:
Eg þekki konur ekki
og kynnast þeim ei vil.
Þær hafa í frammi hrekki,
liræsni og klækjaspil.
Ari, stundi Óttar upp.
— Hvað er nú á seiði? Ertu
að grafa upp í liugskoti þínu
gamlar endurminningar frá sæl-
uin samvistardögum þínum
með fyrstu kærustunni, spurði
Ari.
— Ari, sagði Óttar í ávítunar-
tón. Mannstu ekki að eg er
orðinn kvenhatari? Nei, eg er
ekki með neitt endurminninga-
víl, en eg er að yrkja um kven-
þjóðina og lýsi henni eins og
hún er. Og ef eg er ekki búinn
að segja þér það, þá læt eg þig
vita það hér með, a^S upp frá
þessum degi vil eg ekki hafa
neitt saman við kvenfólk að
sælda og lít á það sem mér ó-
viðkomandi hluti.
Þær mála sig og púðra
og bera lit i hár.
Þær sífellt þvaðra og slúðra
og falla láta tár.
*
— Ha, lia, ha. Einhverntima
hefir kveðið við annan tón hjá
þér, lagsmaður, en satt er það,
ekki er lengi að breytast veður
í lofti, sagði Ari.
— Þú telcur þessu með svodd-
an léttúð, Ari, sagði Óttar. Eg
hélt að svona gætinn og íhugull
maður eins og þú gætir skilið
livað svona áfall getur þýtl fyr-
ir mann.
— Áfall! hrópaði Ari og skelli-
hló.
— Nei, nú skulum við á hér
i brekkunni, svo að eg geti hleg-
ið út. Þú getur þó svei mér gert
að gamni þinu í kvöld, Öttar.
En Óttar var ekki á því, að
taka gamni, og eftif að hafa áð
stutta stund, tóku þeir hesta sína
og héldu leiðar sinnar.
Hinir virku dagar liðu hver
af öðrum án tilbreytinga, eins
og oft vill verða í sveit. Þeir vin-
irnir Ari og Óttar voru nágrann-
ar, og var skammt milli bæj-
anna. Þeir gátu því hitzt og haft
fregnir hvor af öðrum eftir vild.
í vikunni eftir fyr um getinn
dansleik frétli Ari að ný kaupa-
-kona væri komin að Sælundi.
Hún var úr höfuðborginni, ung
og snotur, að fólk sagði.
Ara varð hugsað til vinar
síns. Nú fengi hann tækifæri til
að sýna, hve hann væri stöð-
ugur í áformi sínu gagnvart
kvenfólkinu, nú fengi liann
tækifæri til að sýna stöðuglyndi
sitt og það, hve hann fyrirliti
kvenfólkið hjartanlega.
I
Sunnudagur á ný. Hvíldar-
stund eftir langt erfiði. Allt
yngra fólkið í sveitinni tók gæð-
inga sina og fékk sér reiðtúr,
eins og gengur og gerist. Ari
tók líka klárinn sinn og liugði
sér gott til að hitta Óttar, eftir
að hafa eklci séð hann í lieila
viku, og vita hvernig honum
liði eftir það, sem á undan var
gengið.
Að vísu vissi Ari, að Óttar
myndi ná sér fljótt, því að hann
var í eðlinu m.jög léttlyndur og
laus við allt hugarvíl. Hann var
yfirleitt flögrandi og frjáls-
lyndur og bar ekki áhyggjur út
af morgundeginum, heldur lifði
fyrir líðandi stund.
Að vísu vissi Ari ekki hve ást
Óttars til Svanhildar hefði átt
sér djúpar rætur, en hann bjóst
við, eftir þvi sem liann þekkti
Óttar, að hann mundi ekki verða
margar vikur að ná sér.
Ari var nú kominn heirn að
Sælundi. Hann teynvdi liestinn
sinn á bak við íbúðarhúsið, í
hestarétt, sem var þar við pen-
ingshúsin. Ari hélt áfram í átt-
ina til hestaréttarinnar, án þess
að hugsa um nokkuð sérstakt.
Hann var gagntekinn af veður-
blíðunni og fögnuði yfir því,
að eiga nú heilan sunnudag fyrir
höndum í hópi skemmtilegra fé-
laga, sem nógir finnast á fögr-
um sumardegi, því að þá eru
allir skemmtilégir, því að vel
liggur á öllum.
En .... hva .... Ilann slanz-
aði snögglega, en það var of
seint.
Á stprum kassa, senv stpð
undir réttarveggnum, sátu tvær
persónur í innilegunv samræð-
um, auðsjáanlega i fullkonvinni
sátt og eindrægni.
Þetta voru piltur og stúlka,
og hélt hann öðrunv hand-
leggnum utan unv stúlkuna.
En því nviður kom Ari eins
og fjandinn úr sauðarleggnum
á óheppilegum tínva, enda stóð
stúlkan snúðugt á fætur og
hljóp fyrir húshornið.
Pilturinn stóð nú á fætur
lika og sneri sér að Ara, senv
við fyrsta tillit, er lvann leit hjú-
in, hafði þekkt Óttar kunningja
sinn þar.
Þeir heilsuðust, Ari brosandi,
en Óttar dálítið vandræðalegur.
Er þeir höfðu skipzt á nokkrunv
orðunv og lvjálpast að því, að