Vísir Sunnudagsblað - 06.09.1942, Blaðsíða 8

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
§ÓBM
Ungfrú Bertelsen var mjög
rik piparjómfrú. Henni þótti 4-
kaflega vænt um öll litil börn
og í livert skipti, sem hún heyrði
um barnsfæðingu í hænum hjá
fátæku fjölskyldunum, var hún
vön að koma i lieimsókn til við-
komandi og gefa harninu tutt-
ugu krónur i vöggugjöf.
Larsen skósmiður var mjög
fátækur, því hann drakk meira
en hann vann fyrir. Dag nokk-
urn, þegar liann var í peninga-
vandræðum, datt honum ráð i
hug.
„Þú skalt leggjast á sæng,
kona góð,“ sagði hann við konu
sina, „og svo fáum við lánað
harn og leggjum það hjá þér í
rúmið. Þegar ungfrú Bertelsen
kemst að því, að við liöfum
eignazt barn, kemur hún og fær-
ir okkur tuttugu krónur.“
„Já, þetta er nú allt saman
ágætt,“ svaraði konan, „en
livar eigum við að fá barnið?“
„Við tökum, bara minnsta
krakkann í skólanum,“ sagði
Larsen og við það sat.
Svo var Anders litli tekinn,
þvi hann var minnstur af öll-
um í skólanum. Höfuðið á hon-
um var klippt og rakað svo ekki
sást nokkurt hár, og svo var
hann lagður i rúmið.
Sá orðrómur fór brátt að
komast á lcreik í bænum, að
kona skósmiðsins hefði fætt
fyrsta barnið og komst fljótlega
til eyrna ungfrú Berfelsen. Bros-
andi og elskuleg kom hún i
heimsókn lil sængurkonunnar
og óskaði henni innilega til
hamingju um leið og hún fékk
henni tvo tíu krónu seðla.
Svo gekk hún að rúminu og
leit á harnið: „Nei, en hvað þetta
er slór drengur og fallegur,1*
sagði hún og Ijómaði af ánægju.
„Eg hefi aldrei séð svona mynd-
arlegt barn fyr.“
„Hann er nú heldur ekki
fæddur fyrir tímann,‘‘ svaraði
kona skósmiðsins.
„Svipurinn er líka svo gáfu-
legur!“ héll ungfrú Bertelsen á-
fram og kitlaði liann um leið
undir hökunni.“ *
„Hvað átt þú að heita, snáð-
inn minn?“
„Eg heiti Anders,‘‘ æpti hvít-
voðungurinn, „og það er eg, sem
er vanur að koma með skóna
til þín!“
Húsnæðislepj
Um þessar mundir skortir Reykvíkinga húsnæöi meir en nokkuru
sinni áöur í sögu bæjarins. Er þó allt notaö, sem unnt er, sumir
búa í tjöldum, aðrir í sumarbústööum eöa lélegum skúrum. Hér
birtist mynd af einu íbúöarhúsi i höfuðborg íslands — og hér
sannast, að „þaö er lakur skúti, sem ekki er betri en úti“. ;—
„Hamingjan hjálpi mér!!!“
Eftir þetta missti ungfrú Ber-
telsen alveg löngunina til þess
að koma í heimsóknir til sæng-
urkvenna.
•
Frúin: Hugsaðu þér, Alfreð,
í gær kom Jóhanna vinkona mín
og bað mig að velja fyrir sig efní
i kjól og lét mig ráða alveg,
hvernig það ætti að líta út. Þú
mátt vera viss, að eg notaði mér
tækifærið. Það fyrirfinnst ekki
í öllum bænum eins ljótt efni.
Húsbóndinn: Það var óheppi-
legt.
Frúin: óheppilegt, — livers
vegna ?
Húsbóndinn: Jú, sjáðu til, eg
verð nefnilega að horga það, þvi
Jóhanna hafði engin önnur ráð,
en að spyrja þig sjálfa fyrir mig,
til þess að vita hverskonar
smekk þú hefðir. Þessi kjóll á
að vera afmælisgjöf til þín!
•
Asher Winkelstein, sérfræð-
ingur í magasjúkdómum í New
York, hefir fundið öruggt ráð til
að lækna magasár. Er það fólg-
ið i því að láta volga mjólk
drjúpa jafnt og þétt ofan í maga
sjúklinganna. Læknisaðferð
þessi liefir verið reynd á hundr-
uðum sjúklinga í Mt. Sinai-
sjúkrahúsinu og gefizt ágætlega.
Hefir Winkelstein unnið að
rannsóknum þessum i 10 ár.
Aðalorsök magasárs er ofmikil
sýruframleiðsla, sem etur sár á
magavegginn. Venjuleg læknis-
aðferð hefir verið að gefa sjúkl-
ingunum margar litlar máltiðir
af hálf-fljótandi fæðu. Þá hefir
maginn haft nóg annað að gera
ei\ að „eta gat á sig“, en þetta
hefir þó ekki veitt fullkomna
lækningu, því að alllaf hefir
verið eitthvað hil milli máltíða,
sem sýrurnar hafa getað notað
lil skemmdarstarfs síns lengst
á næturnar.
Til þess að láta magann hafa
alltaf eitthvað að slarfa, hengir
Winkelstein sérstaklega gerða
mjólkurflösku (sem teskeið af
soda er lilandað i) yfir rúm
sjúklingsins. Úr botni flösk-
unnar liggur slanga, sem sjúld-
ingurinn gleypir. Er hún svo
mjúk, að hægt er að sofa með
hana.
Margir af sjúklingum Wink-
elsteins liöfðu hafl magasár í
10—35 ár, en þeir urðu alheilir
á fáeinum vikum. Mesti kostur-
inn við aðferð þessa er hversu
ódýr hún er. Allir geta nolað
hana.
Frægur prófessor var mjög
utan við sig.
Dag nokkurn kom kona hans
inn á skrifstofuna til lians og
setti fallegan vasa fullan af
blómum á borðið hjá honum.
„Elskan mín, livers vegna
kemurðu með þessi fallegu blóm
til mín?“ spurði prófessorinn
undrandi.
„Mannstu ekki eftir því, að
það er brúðkaupsdagurinn þinn
i dag?“
„Já, það er alveg rétt. En
livað þetta var fallega gert af
þér, að færa mér blómin. Gerðu
mér nú greiða og láttu mig vita,
þegar þinn brúðkaupsdagur
kemur, svo ég geti glatt þig ineð
einhverju.“
•
Eftirfarandi samtal átti sér
stað úti á götu. Það voru ung
stúlka og ungur maður, sem
hittust. Hún byrjaði:
„Hvílíkur dónaskapur!“
„Meinið þér mig?“
„Já, einmitt yður. Þér rákuð
regnhlifina yðar í mig.“
„Yður skjátlast. Eg hefi ekki
rekið regnhlífina mína i yður.“
„Jú, vist gerðuð þér það! Þér
rákuð yðar regnhlíf í mig. Vitið
þér ekki, að kurteis maður ber
ekki regnhlifina undir hendinni
og lætur endana standa aftur
fyrir sig og fram fyrir.“
„Eg endurtek það enn einu
sinni, að eg hefi alls ekki rekið
regnhlífina mína i yður.“
„Hvernig í ósköpunum getið
þér verið svo ókurteis að neita
þvi, eg sá það með mínum eigin
augum.“
„En þetta er ekki regnhlifin
mín, eg hefi þessa aðeins að
láni.“
•
Meðal ferðafólks á litlu
gistihúsi var eldri kona ofan
úr sveit. Veitingamaðurinn tók
eftir þvi, að á liverj u kvöldi gekk
liún niður að vatnspóstinum og
sótti þangað vatn, sem hún fór
síðan með upp á lierbergið sitt.
Eitt kvöldið geklc hann út
og spurði hana, hvers vegna hún
hringdi ekki eftir vatninu og léti
bera það upp til sín.
„Það er alls engin hjalla í lier-
berginu mínu,“ sagði hún.
„Engin hjalla i herherginu?
Jú, nú skal eg vísa yður á liana.“
Hann tók siðan vatnskönnuna
og fylgdi konunni upp í her-
bergið.
„Hér er bjallan,“ sagði hann
svo, þegar hann var lcominn upp
í herbergið og henti um leið á
rafmagþshjölluhnappinn. Ilún
leit undrandi á hann og sagði:
„Ö, er þetla bjallan, sendi-
sveinninn sagði mér að þetta
væri brunaboðinn og eg rnætti
undir engum kringumstæðum
snerta á honum nema um elds-
voða væri að ræða.“ ,
Á þennan liált hafði dreng-
urinn sparað sér ómakið, að
fara eftir vatni fyrir konuna.
•
Kennarinn í skólanum spyr
börnin um hvað hugtakið
„hvíld“ þýði.
„Geturðu sagt mér, María
litla, hvað orðið hvíld þýðir?“
María lilla svarar ekki þess-
ari spurningu, og þá heldur
kennarinn áfram:
„Sjáðu nú til, María mín, þeg-
ar faðir þinn kemur heim á
kvöldin, er hann þá ekki þreytt-
ur?“
„Jú.“
„En þegar hann kernur heim
úr vinnunni á kvöldin, hvað ger-
ir hann þá?“
„Já, það er nú einmitt það,
sem mömmu langar. líka svo
mikið til að vita.“