Vísir Sunnudagsblað - 13.09.1942, Blaðsíða 5

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
„Því ertu ekki að grafa í
kvöld?“
„Æ, það er allt öðru vísi en
eg liugði.“
„Þú finnur fjársjóðinn, það
er eg viss um, ef þú ert nógu
þolinmóður."
Hún beygði sig niður og tók
upp skál, sem hún hafði haft
með sér.
„Það datt í mig, að eg gæti
eins vel stráð nokkrum kornum
hérna,“ sagði hún. „Kannske
þau dafni hérna móti sólunni?"
Og svo fór hún að sá allstað-
ar þar sem liann hafði rótað upp
jarðveginum. Hún tók frækorn-
in svo varlega með litlu, fín-
gerðu hendinni sinni og það
var eins og þúsundum lítilla
gullkorna rigndi niður á ak-
urinn....
„Veiztu hvað,“ sagði hann,
„eg liefi aldrei séð neitt feg-
urra.“
Hún beygði sig yfir skálina og
sagði:
„Fegursta gullið er blessun
guðs í starfi og striti.“
Og svo hélt hún áfram, þar tii
liún liafði sáð seinasta korninu.
Þá settist hún og liélt höndum
um kné sér. Barmurinn gekk í
öldum. Kvöldsólin skein á hana.
Og allt í kring var ilmandi greni-
skógurinn.
Hann stóð lengi kyrr og liorfði
á liana. Honum var margt í hug,
en fann ekki orð til þess að láta
liugsanir sínar í ljós. Og liann
skorti hugrekki. Hún var svo
örugglega rótfest, fannst hon-
um, og hann svo reikull og aum-
ur og óframfærinn.
Sléttan mikla í Vesturálfu var
horfin í nótt hins liðna.------
— Nú stóð hún upp og rétti
lionum höndina.
„Vertu þá sæll, og góða ferð.“
„Thank you“ (þakka þér
fyrir), sagði hann eins og út í
buskann.
Það var víst ekki bláköld al-
vara, er liann hafði sagst ætla
á braut.
En liún meinti víst ekkert
með þessu. Það var allt í gamni.
En nú fór hún sína leið. Vissu-
lega! Hún var farin. Og hún
leit ekki einu sinni um öxl sér.
— Iiún þræddi útjaðrana, til
þess að bæla ekki akurinn
þeirra.
Snemma næsla morguns fór
hann til höfuðborgarinnar. Vest-
urheimsfarið lá við bryggju.' í
kluklíustund eða svo stóð hann
á bryggjunni og hallaði sér upp
að koffortum sínum.
Margt manna gekk á þilfar.
Sumir komu aftur. Aðrir ekki.
Margir tárfelldu, bæði þeir, sem
voru kyrrir á þilfari og líka þeir,
Efri myndin sýnir fjóra spren vjuefnakassa, sem þýzkir skemnid/prverkamenn liöfðu meðferðis, er
j>eir voru settir á land af kafbáj'i á Jachsonville á Florida. Neðri myndin sýnir innihald eins kassans
sem aðeins koniu til að kveðja.
Það var nú ekki sjón að sjá. En
þegar hann bjóst til þess að
stíga á skipsfjöl, varð hann
gripinn eirðarleysi. Og allt i eirtu
sneri hann baki að bryggjunni
og skipinu og sjónum og hentist
upp i vagn.
„Well“, sagði hann við öku-
manninn, „aktu.“
Og ökumaðurinn ók, Og Mr,
Johnson frá Minnesota fór að
ferðast um Noreg þveran og
endilangan. Þar sem liann var
nú kominn til „gamla Iands-
ins“ gæti harin eins vel skoðað
sig um.
Síðla sumars kom hann til höf-
uðborgarinnar aftur. . Hann
heyrði. í eimpípu Vesturheims-
farsins,' sem lá úti á firði, en
hann gekk ekki til strandar og
leit það ekki augum. Hann
keypti sér járnbrautarmiða
— norður í land.
Well, sagði hann við sjálfan
sig, þegar hann þrem, dögum sið -
ar gekk um túnið gamla, en
hann var hrærður og það lá við
að honum vöknaði um augu.
Og það var iðrun í huga hans.
Langt fram eftir kvöldi sat
hann og huldi andlitið i hönd