Vísir Sunnudagsblað - 20.09.1942, Blaðsíða 8

/
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
SÍI>A\
Á járnbrautarstöð. Persónurn-
ar eru hamingjusöm móðir og
litill sonur hennar.
Drengurinn: Hvaða skrölt er
þetta, sem eg heyri?
Móðirin: Það er skröltið i lest-
arvögnunum, drengur minn.
D.: Hvers vegna skröltir i
þeim ?
M.: Af því að eimreið dregur
þá.
D.: Hvað er eimreið?
M.:Fyrsti vagninn i lestinni.
D.:Af hverju er hún fyrst?
M.: Til þess að hún geti dregið
lestina á eftir sér. *
D.: Hvað er lest?
M.: Allir vagnarnir.
D.:Hvers vegna dregur eim-
reiðin lestina?
M.: Vegna þess, að hún ýtir
þeim ekki á undan sér.
D.: Af hverju ýtir hún þeim
ekki á undan sér?
M.: Þegiðu nú, elskan min,
þú ert svo þreytandi.
D.: Af hverju þreyti eg þig?
M.: Með þessum einlægu
spurningum.
D.: Hvaða spurningum?
M.: Svona — ef þú þegir elcki,
kasta eg þér út um gluggann!
D.: Hvaða glugga?
Og nú yfirbugaðist móðirin
með öllu.
Jóhann gamli hafði kveikt
leynilega í búðinni sinni, til
þess að græða á vátryggingunní,
en til þess að ekki félli grunur
á hann æddi hann um, á meðan
slökkviliðið var við slökkvistarf-
ið og hrópaði í sífellu:
„Eg óhamingjusami maður,
eg vildi eg væri dauður!“
Allt í einu féll þaksteinn ofan
á höfuð Jóhanns gamla. Hann
leit upp og hélt að brunaliðs-
maðurinn, sem var að starfi
sinu beint fyrir ofan hann, hefði
hent steininum:
„Bölvaður asninn þinn!“
hrópaði Jóhann, „geturðu ekki
skilið spaug?“
Forstjórinn segir við nýjá
skrifstofumanninn:
„Jæja, komuð þér bréfunum
á pósthúsið?“
„Já, en þér höfðuð sett 20
aura frímerkin á innanbæjar-
bréfin, en 10 aura á utanbæjar-
bréfin.“
„Það var leiðinlegt. En hvað
gerðuð þér?“
„Eg var nú ekki lengi að laga
það. Eg breytti bara um heim-
ilisföng.“
•
Flækingur kom dag nokkurn
á bæ, þar sem sagt var að mikið
væri um rottur.
Hann gekk inn, og bað um,
að fá að tala við húsbóndann.
„Eg skal drepa allar rotturn-
ar, ef þér gefið mér að éta.“
Han fékk það, sem hann
bað um og auk þess eitthvað af
peningum.
Þegar hann hafði lokið við að
borða, gekk hann út, og að
„höggstokk“ þar á hlaðinu, dró
upp vasalmifinn sinn og sagði:
„Komið þið nú með rotturnar.“
•
Ferðamaður, sem staddur var
á Islandi, reyndi að gera gys að
íslending og sagði:
„Það er fallegt útsýni, sem
þið hafið hérna.“
„Já“, svaraði íslendingurinn,
„stundum getum við séð mjög
langt héðan.“
„Þið sjáið þá kannske alla
leið til Ameriku, ef gott er veð-
ur?“
„0, við getum nú séð langt-
um lengra ef gott er veður.“
„Nú, og livert þá?“
„Jú, til mánans," svaraði ís-
lendingurinn hóglátlega.
•
Per Larsen var á ferðalagi og
var kominn í hérað, þar sem
hann kannaðist ekki við sig,
þegar skeifan undir öðrum aft-
urfæti hestsins Iosnaði, og hann
vai’ð að láta lagfæra liana. Hann
litaðist þvi um eftir járnsmið,
til þess að lagfæra þetta fyrir
sig. Er hann hafði fundið hann,
fór hann að svipast um í ná-
grenninu, en svo datt honum i
hug, að smiðurinn myndi krefj-
ast nokkuð rnikils fyrir verkið,
og snex’i því aftur og fór að tala
við hann:
„Fyrir svona verk er smiður-
inn okkar vanur að taka ekkert
fyrir.“
Smiðurinn svaraði þesssu
engu. Þegar hann hafði lokið
verkinu, gekk hann inn í smiðj-
una, dvaldi þar nokkra stund,
kom síðan út aftur með 40 aura
í hendinni og í'étti þá að Per og
sagði: „Eg ætla ekki að vei’a
nizkari en smiðurinn ykkar.“
•
A LandspJJalanum lá eldri
maður og fylgdist eftirvænting-
ai'fullur með leyndardómum
læknavísindanna.
Dag nokkurn var Ixitinn í
honum mældur eins og endra-
nær, og þegar liann spurði livað
hann væri hár, var svarið „38,5“.
Göttihreinsiiii
Algeng sjón, sern ber fyrir augu flestra Reykvíkinga, er götuhreinsunar-
maöur me8 gömlu kerruna sína, skófluna og klárinn fyrir vagninum meö
poka fullan eða hálffullan af heyi á hausnum. Ú.r pokanum rnoöar klár-
inn á ineöan götuhreinsunarmaöurinn skóflar saman ruslinu á götunum,
og virðast báðir una fullvel sínu starfi.
„Nú, já,“ nöldi’aði sjúkling- Unga stúlkan hikaði dálítið,
urinn. Það var eina svarið hans.
Seinna um kvöldið var hitinn
aftur xnældur, og maðurinn
spurði á ný:
„Hvað er hitinn nú hár?“
„39,5 —!“
Þá ljómaði andlit hans af á-
nægju og hann svai’aði:
„Jæja — mér fer þá fram —!“
•
Það er unx að gera að vera
mjög liógvær nú á dögum, þeg-
ar inaður ætlar að ná sér í íbúð.
Jón gamli ákvað líka að vera
það, þegar lagðar voru fyrir
liann eftirfarandi spurningar.
„Eigið þér börn?“
,Nei.!“
„Hunda eða ketti?“
„Nei!“
„Píanó eða saumamaskínu?"
„Nei!“ svai-aði Jón gamli,
mjög hæversklega, „en eg vildi
gjarnan nxega taka upp vasa-
úrið mitt og hafa það á nátt-
borðinu á næturnar, ef það trufl-
ar yður ekki of mikið.“
Hánn fékk ibúðina.
•
Leikhússtjóx’i einn sóttist
mjög nxikið éftir því, að ná í
ungar stúlkur með fallega fæt-
ur, til þess að koma fram í leik-
lmsi sínu.
Dag nokkui-Q kom ung og
falleg stúlka inn á skrifstofu
leikhússtjórans og sótti um
slöðu við leikhúsið.
„Vilduð þér gjöi'a svo vel og
lofa mér að sjá fætur yðar, ung-
frú?“ spurði foi’stjórinn. Unga
stúlkan lyfti xnjög vai’Iega upp
kjólnunx sínum, svo maðurinn
gat aðeins séð liægri fótinn.
„Já, ungfrú, þetta er óneitan-
lega mjög fallegur fótur, en
má eg sjá báða fætux-na í einu?“
en sagðisvo:
„Já, en hinn fóturinn er ná-
kvæmlega eins!“
„Þökk fyrir ungfrú góð, þá
’ skal eg strax senda eftir yður,
ef eg liefi not fyrir stúlku með
tvo hægi’i fætur.“
•
„Það er undarlegt, að þegar
eg drekk kaffi, get eg ekki
sofið.“
„Er það ekki skrítið. Það er
alveg öfugt með nxig, því þeg-
ar eg sef, get eg ekki drukkið
kaffi.“
Hann setti fallegan gullln'ing
á fingur liennar, sem tákn þess,
að hún væi’i liéðan í frá hans.
Eitt augnablik var hún full-
komlega hamingjusöm, en allt
i einu datt henni noklcuð hræði-
legt í hug. Gat það vei-ið, að
kærasti hennar hefði elskað ein-
hverja aði-a stúlku áðui’, Hún
varð að spyrja liann um þetta,
því hún var svo óróleg.
„Úlfar!“
„Já, elskan mín.“
„Úlfar, hefir nokkur önnur
stúlka borið þennan hring
áður?“
„Nei, hjartað mitt, hvernig
getur þér dottið annað eins í
hug? Eg kaupi alltaf nýjan
gullhring i livert skipti sem eg
trúlofa mig?“
•
Læknirinn (liuggandi): Eg
get fullvissað yður um það, að
konan yðar verður orðin alveg
heilbi'igð eftir eina viku eða
svo.
Eiginmaðurinn: Og það kem-
ur alveg í sama stað niður, því
þá fær hún bara einhverja aðra
veilci.
i