Vísir Sunnudagsblað - 03.10.1942, Blaðsíða 5

VÍSffi SUNNUDAGSBLAÐ
5
nolckurn veginn í miðjurn há-
vaðanum og svöruðum í sífellu
með þokulúðri okkar. Hljóðið
í honum var hátt og skrækt,
mjög frábrugðið liljóði allra
hinna. En það náði tilgangi sín-
um engu að síður, því að skipin
virtust gæta sín í því að koma
ekki of nærri okkur. Stundum
heyrðum við í öðrum skipum
svo nærri okkur, að við vorum
dauðhræddir um, að sézt hefði
til okkar. Þá létum við þokulúð-
ur okkar reka upp s;kræk og það
hafði alltaf þau áhrif, að hitt
skipið sveigði frá, til þess að
forðast ásiglingu. En við sigld-
um leiðar okkar og smám sam-
an urðum við þess varir að skip-
unum umhverfis okkur fór
fækkandi, enda þótt þokan
væri jafn svört og áður. Það
táknaði, að við værum að konj-
ast ut úr sundinu pg nálguðumst
hafið.
Klukkan tíu um 'morguninn
fórum við aftur í kaf, lögðumst
á botninn og sofnuðum. Vesal-
ings fangarnir okkar höfðu ekki
sofið nokkurn dúr alla nóttina
og þeir voru jafn fegnir hvíld-
inni og við. Friður og ró riktu
þarna á liafsbotni.
Nú var kominn timi til þess
að við færum á veiðar. Við höfð-
um meðferðis nýtízku tæki til
þess að skera á sæsima og við
áttum að nota það til þess að
ráðast á sæsímalínurnar fyrir
utan höfnina i New York.
Við vógum því akkeri og und-
um upp segl, ef svo má að orði
komast um okkur og'stefndum
til uppáhaldsmiða þeirra New
York-Jnía, sem hafa gaman af
að dorga upp við landsteina.
Við þóttumst hafa fullan rétt til
að renna færi líka. Við tólcum
stefnu á Fire-eyju, en þar var
viti. Hvað um fangana okkar?
Þeir urðií að koma með okkur,
því að það kom ekki til mála að
lála þá koma upp um okkur,
fýrr en við værum búnir að
ljúka þessu verki.
Skömmu eftir sólarlag skall
á afskaplegt fárviðri, Það var
eins og himininn væri í björtu
báli í norðri, norðaustri og suð-
vestri, svo tíðar voru eldingarn-
ar. Það rigndi eins og hellt væri
úr fötu og nolckurir okkar urðu
að vera ofan þiJja, enda þótt við
værum alveg gegndrepa. En
þótt veðrið væri svona ægilegt,
var ekld laust við að það gætti
tíguleika í þessuni liamförum
náttúrunnar.
Þ. 28. maí vorum við staddir
undan New Yoi'k og fórum strax
að dorga. Við sigldum fram og
aftur og drógum langan vir
utan borðs, en við endann á
honum var fest tækið okkar,
sem álti að skera á simann. Við
urðum að bíða lengi eftir að
„biti á“ lijá olíkur, en jafnskjótt
og við fiurdum á vírstrengnum,
að „liann var á“, þá Var sluirð-
arálialdið seft af stað. í íivert
skipti, sem skip nálgaðist, urð-
um við að fara i kaf. Það gerðist
oft og við urðum fljótlega leiðir
á þvi þófi.
Þá um kveldið sáum við ljós-
in við Broadway í fyrsta skipti,
eða öllu heldur hinn mikla ljósa-
bjarma, sem slær á himininn
vfir New York, þegar kvelda
tekur. Við fylltumst óþreyju og
löngun til að lyfta ok kur upp,
er við sáum þannig merki hins
mikla ljóma mestu borgar Vest-
urheims. Það kom upp í okkur
löngun til þess að læðast inn i
Iiöfnina, upp eftir Hudson-fljót-
inu og stelast á land á einliverj-
um afskekktum stað, svo að við
gætum slvemmt oklcur duglega
í borginni um nóttina. En oklair
kom þetta auðvilað ekki til
hugar í neinni alvöru. Við gát-
um líka séð litlu, vistlegu húsin
á ströndinni, sem við vorum að
dorga undan. Þau kveiktu líka
löngun í brjósti okkar. Okkur
varð hugsað til þess, hversu
þægilegt það gæti verið að læð-
ast upp á land, ganga eftir send-
inni ströndinni og jafnvel
bregða sér í sjóbað. Já, það væri
gaman, en það var bara hætta á
því, að okkur yrði ekki tekið
með tiltakanléga miklum fögn-
uði.
Við héldum skakinu áfam í
þrjá daga samfleytt og þá vor-
um við orðnir sannfærðir um
það, að enginn heill sæsíma-
þráður væri eftir á þessum slóð-
um. Veður var ískyggilegt og
við vorum fegnir því að geta
innbyrt skærin okkar stóru og
haldið á hrott. Hversu margar
sæsimalínur við skárum á i allt?
Tvæi-, aðra til Evrópu og hina
til Suður-Ameríku. En að þvi
komumst við ekki fyrr en siðar.
Frá Fire-evju stefndum við til
Nanlucket vitaskipsins. Við
vonuðumst til að geta sökkt þar
nokkurum skipum, en þaðan
ætluðum við síðan til Boston
og loks til Maine-flóa. Skip-
stjórarnir „okkar“ vöruðu okk-
ur við því að fara öllu lengra
norður á bóginn á þessum tíma
árs. Sögðu þeir, að það eina,
sem við gætum vænzt að hitta
meðfram ströndum Nýja Eng-
lands væri þokur og illviðri.
Oklcur fannst réttast að komast
að því af eigin sjón og raun.
Skipstjórarnir þrír og eg vor-
um einmitt að ræða um veður-
farið á þessum slóðum yfir
glasi af óblönduðu whi&kyi,
þegar gefið var hættuinerki.
Eg hraðaði mér strax til stjórn-
klefans, en þegar þangað kom
stefndi báturinn niður á við
mjög bratt.
„Amerískur tundurspillir!“
kallaði sá, er var við stýríð.
Eg leit á dýptarniælinn og
kallaði síðan til von Nostitz:
„Hvað er á seyði?“
Dýptarmælirinn sýndi, að
báturinn væri enn á yfirborð-
inu, en svö bættist það við, að
hann stóð nærri upp á endann!
Vatn seitlaði inn um einn upp-
gönguhlerann. Gat það verið,
að tundurspillirinn hefði siglt á
okkur án þess að eg yrði þess
var?
Eg spurði um þetta með ótta-
sleginni röddu, en jafnskjótl
barst það eins og eldur í sinu
um allan bátinn, að við værum
að farast. Foringjar og hásetar
komu hlaupandi til stjórnklef-
ans. Þá varð mér litið á hinn
dýptarmælinn. Hann sýndi 45
metra dýpi. Við vorum þvi í
kafi og úr allri hættu. Hinn
mælirinn sýndi þó eftir sem áð-
ur, a^ við værum uppi á yfir-
horðinu. Hann var ekki í lagi.
Það var allt og sumt. Það, að
vatnið hafði seitlað niður um
uppgönguhlerann, stafaði ein-
göngu af því, að við höfðum
kafað í svo miklum flýti, að sjór
liafði komizt inn um hlerann
áður en honum var tryggiléga
lokað.
Eg snéri aftur til borðsalsins.
Skipstjórarnir voru náfölir og
um hríð gat enginn þeirra mælt
orð af vörum. Loks tók einn
þeirra til máls. Hann kvaðst
hafa verið sjómaður um langt
árahil, en kafbátslif væri þó
ekki fy.rir hann. Hjarta lians
barðist svo, að hann hélt að
það mundi springa þá og þegar.
„Komdu og sjáðu hina!“
kallaði nú einn félaga minna
úr næsta klefa.
Hann átti við hina fangana
og það verð eg að segja, að þeir
voru svo grátbroslegir, að það
var varla hægt að trúa því, að
það væri eklci uppgerð hjá þeim.
Þeir hofðu einhvernvéginn
skilið það, að við héldum að
siglt hefði verið á okkur og sáu
i anda, hvernig báturínn mundi
sökkva eins og steinn og þeir
sjálfir drukkna eins og rottur í
gildru. Þegar eg leit inn til
þeirra rembdist glymskrattinn
við hávært jazzlag. Einn svert-
ingjanna tók liin ægilegustu
stökk um klefann, sem eg hefi
nokkuru sinni verið vitni að.
Það var eins og hann hefði
gripið til þess ráðs, að reyna að
bjarga sjálfum ser frá dauða,
með því að dansa striðsdansa
forfeðra sinna, Zuluanna. Hann
sá ekkert af þvi, er gerðist um-
hverfis hann og hamaðist við
dansinn, unz hann var aíveg
uppgefinn. Þrír svertingjar
lágu á hnjánum á gólfinu og
réttu ýmist úr sér og litu til
himna eða þeir snertu klefagólf-
ið með enninu. Einn virtist vera
einskonar sjálfkjörinn prestur,
því að hann tautaði fyrir munni
sér i hvert skipti, sem hann rétti
úr sér: „Ó, guð, komdu hérna
ofan í sjóinn og frelsaðu börn-
in þín frá djöflinum.“ Þegar
hann hafði tautað þetta, vein-
uðu hinir svertingjarnir „am-
en“ i kór. Hvítu mennirnir með-
al fanganna voru hljóðir og
stilltir. Portúgalinn signdi sig,
en hinir muldruðu bænir fyrir
munui sér. Eg geri ráð fyrir, að
þeir hafi talið sig vera áð taka
dauða sínum eins og karlmenni.
„Hættan er liðin hjá,“ kölluð-
um við.
Myndin sýnir frú Wellington Koo, konu kínverska sendiherrans
í London, ræða við dr. Hu Sih, kínverska sendiherrann í U. S. A.
í kvöldboði í Regnbogasalnum í Rockefeller Center í New York<