Vísir Sunnudagsblað - 18.10.1942, Blaðsíða 8

SÍDAV
Gestur (við bílstjóra): Eg
vona, að þér sjáið um, að eg
komist á stöðina í tæka tíð?
Bílstjcrinn: Hafið engar á-
hyggjur — húsmóðir mín sagði,
að eg yrði rekinn úr vistinni, ef
eg gerði það ekki.
•
Lögregluþjónninn (við stúlku,
sem stýrði bifreið): Sáuð þér
ekki, að eg veifaði til yðar.
Stúlkan (reið): Jú, og ef unn-
ustinn minn hefði séð það,
mundi hann hafa rekið yður
löðrung.
•
Lítill drengur kom hlaupandi
til mömmu sinnar lafmóður.
„Mamma, konan í húsinu
hérna við hliðina er búin að
eignast barn og hún er mikið
veik.“
„Jæja, góði minn.“
„Þú ættir að fara til liennar,
því að hún liggur í rúminu.“
„Eg veit það, kannske á
morgun.“
„En hún er svo mikið veik i
dag. Þú ættir að fara núna.“
„Eg held eg fari nú ekki fyrr
en á morgun, því að þá líður
henni betur.“
Litli drengurinn var hugsi á
svip um stund, eins og hann
gæti ekki áttað sig á þessu, en
færði sig svo nær mömmu sinni
og sagði:
„Þú þarft ekki að vera neitt
lirædd, mamma, það er ekki
smitandi.“
Maður nokkur varð mjög
undrandi, er ung og lagleg
stúlka hauð honum gott kvöld
og brosti blíðlega. Hann mundi
ekki eftir, að hann hefði séð
hana, livað þá verið kynntur
lienni. Stúlkan sá þegar, að hún
hafði tekið þennan mann fyrir
annan og sagði:
„Afsakið, eg hélt, að þér vær-
uð faðir tveggja barnanna
minna.“
Maðurinn liorfði á eflir lienni
eins og glópur. Honum flaug
ekki í hug hvernig í þessu lá.
Stúlkan var barnakennari.
•
Það var verið að yfirlieyra
ítalskan verkamann í Banda-
ríkjunum. Hann bafði sótt um
borgararéttindi.
„Hver var fyrsti forseti
Bandarikjanna ?“
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
mmmmmmmmmmmrnm—mmmmrmmmm^
Loðmnndnr
Loömundur heitir brattasti og tígulegasti tindur Kerlingarfjalla, enda
þótt hann sé ekki sá liæsti þeirra. Annars eru Kerlingarfjöll einn feg-
ursti og margbreytilegasti fjallaklasi þessa lands, bæöi í línum og lit-
um. Er þar tilvalinn dvalarstaöur fyrir sumarleyfisfólk og þeim mun
fremur, sem Feröfélag íslands hefir látiö byggja þar vandaö sæluhús.
Árbók Feröafélagsins í ár, sem er um þaö bil aö koma út, er helguÖ
Kerlingarfjöllum.
Ekkert svar.
„Hver er forseti Bandaríkj-
anna?“
Ekkert svar.
„Gætuð þér verið forseti?“
„Nei.“
„Hvers vegna ekki?“
„Hvernig ætti eg að geta það
— eg sem vinn i námunni allan
daginn!“
•
Sagt er, að dansmærin fræga,
Isadora Duncan, Iiafi eitt sinn
skrifað Bernhard Sliaw, leikrita-
skáldinu heimsfræga, sem fræg-
ur er fyrir fyndnigáfu sína og
hnittileg svör. I bréfinu vék Isa-
dora að því, að það væri leitt, að
þau gæti ekki átt barn saman
— „hugleiðið hvílíkt barn það
yrði, sem liefði likamsvöxt
minn og gáfur.yðar.1^
„Það er gott og blessað", á
Shaw að liafa sagt, „en segjum
nú svo, að blessað barnið fengi
líkamsvöxt minn og gáfur yð-
ar!“
Pétur: Af hverju ertu svona
áhyggjufullur.
Páll: Vegna framtiðarinnar.
Pétur: Og hvað veldur áln'ggj-
unum ?
PáJI: Fortiðin.
•
Járnbrautarlestirnar í há-
löndunum fara oft á „hæga-
gangi“ — af ýmsum ástæðum.
Hér er ein.
Lestin stöðvaðist á afskektum
stað —• milli bæja.
„Hvað er að?“ spurði einn
farþeganna.
„Tarfur á brautinni,“ sagði
lestarstjórinn.
Eftir nokkúra bið var áfram
haldið. En svo stöðvaðist lestin
á nýjan leik.
„Hvað er nú að?“ spurði far-
þeginn.
„Tarfur á brautinni?“
„Hvað -—? Annar til?“
„Nei, sá sami“.
•
Heyrðu Levy, sagði Gyðingur
nokkur við félaga sinn, eg vildi
gefa þúsund dollara til þess að
verða milljónamæringur.
•
Tveir flakkarar vorn dregnir
fyrir dómarann.
„Hvar átt þú heima?“ spurði
dómarinn annan.
„Hvergi — eg hefi ekki þak
vfir höfuðið.“
„Og hvar átt þú lieima?“
„Eg,“ sagði hinn flakkarinn,
„eg bý á hæðinni fyrir ofan“.
•
Ungur lderkur var að hús-
vitja í fyrsta sinn. Hann fór að
gera gælur við smábarn og
spurði hversu gamalt það væri.
„Tiu vikna,“ sagði móðirin
hreykin.
„Og er þetta nú yngst?“ sagði
klerkurinn.
•
Fjórir írar, gamlir vinir, hitt-
ust i smábæ úti á landsbyggð-
inni, og fengu sér ærlega neðan
íþvi.
Um kvöldið fóru þeir alhr á
stöðina og er þrír voru komnir
inn í lestina stóð sá fjórði fyrir
utan og hló sig máttlausan, er
lestin brunaði af stað.
„Af hverju eruð þér að hlæja,
maður minn?“ spurði stöðvar-
stjórinn.
„Jú, sjáið þér til, það voru
þeir, sem voru að fylgja mér!“
•
Tveir sjómenn, annar skosk-
ur, hinn enskur, höfðu verið
dæmdir til hýðingar. Átti að
greiða hvorum um sig 10 högg
með „kettinum“ á bert bakið, en
af því að þeir höfðu ekki áður
gerst brotlegir við lög var hvor-
um um sig leyft að bera fram
ósk um að fá eitthvað baki sínu
til hlífðar.
Englendingurinn bað um að
segldúkur yrði lagður á bak sér,
er hýðingin færi fram, en Skot-
inn sagði:
„Ef yður er sama, lierra dóm-
ari, óska eg að bera Englend-
inginn á bakinu, þegar röðin
kemur að mér.“
•
íri nokkur — vita tóbakslaus
—-var á gangi á götu í Skotlandi.
Skoti nokkur kom á móti hon-
um tottandi pípu sína. Iranum
fannst, að hann gæti ekki beðið
alókunnugan mann að gefa sér
i pipu, en honum datt snjallræði
í hug.
„Vinsamlegast gefið mér eld-
spýtur“ sagði Irinn.
Skotinn varð við beiðninni —
og rétti honum eina.
„Hvaða voði“, sagði Irinn svo,
og þreifaði í vösunum, „eg liefi
þá gleymt tóbakspungnum
heima og allar búðir eru lok-
aðar.“
„Fyrst svo er,“ sagði Skotinn
og rétti út höndina, „þurfið þér
ekki á eldspýtunni að halda“,
stakk henni í vasann og fór sína
leið.
•
Skota nokkurum háöldruð-
um var farin að förlast sjón og
fór á fund augnlæknis.
„Jæja, McTavish,“ sagði
augnlæknirinn, „þelta er allt
því að kenna að þú hefir liaft of
mikið dálæti á flöskunni. Nú er
ekki nema um tvennt að velja,
whisky eða sjónina.“
„Æ, læknir, eg er gamall
orðinn, og búinn að sjá allt, sem
vert er að sjá í þessum heimi.“
— Endurtakið það sem sak-
borningur • sagði, sagði mál-
flutningsmaður nokkur í rétti
við eitt vitnanna.
— En — það er elcki eftir haf-
andi — í áheyrn heiðarlegra
manna.
— Þá skuluð þér livísla því
að dómaranum.