Vísir Sunnudagsblað - 15.11.1942, Side 1

1942
Sunnudaginn 15. nóvember
Edvarð Friðriksson:
í Como-park.
Mikið eiga strákarnir gott.
Núna eru þeir að fara út til að
aka með stelpunum, en aumr
ingja ég — og eg vorltenni sjálf-
um mér þar til eg er orðinn
klökkur. — Æ, þessar skruddur!
Ó, hve veðxúð er gott. Eg nxá þó
líklega fai-a út og fá mér að éta.
Nú er bezt að reyna að finna
Miss Högnason. Eg les ekki
meira núna, en þeim mun bet-
ur á eftir. Svo fer eg i jaklcann
og geng út. En hver var það ann-
ars, sem sagði: „Hvildu þig,
hvíld er góð?“ Ha? Jú, það var
skrattinn, og eg veit það núna,
þegar eg fer að hugsa um það,
að í sál rninni höfðu þeir verið
að leik, andskotinn og drottinn,
— og skröggur sigi’aði. Og mér
finnst það næstum eðlilegt.
Hann hefir svo fína tungu, svo
skemmtilegur og sannfærandi.
En gamli drottinn tekur lilutina
allt of alvarlega. Hann segir
bara: „Svona á þetta að vera“
eða „Þetta á ekki að vera
svona“. Og svo finnur maður,
hver álirif þetta hefir. Ég hafði
ekki lieppnina með mér í þess-
um leiðangri. Miss var farin úr
skólanum, en ég hafði ætlað að
finna hana þai', og er bezt að
segja það strax, að hún er að-
stoðarkennari og siðferðis-
málaráðhei’ra“ við hússtjói’n-
arskólann hérna.
Hún er vist komin til ára
sinna, en livað gerir það til.
Hún er íslenzk, blessunin. Það
væri ekki vitlaust að koma sér
vel við hana, þar sem hún hefir
yfir að ráða mörgurn tugum
blómarósa, og heim fer ég,
kveð niður öll slik áform um
sókn á það virkið og skil skratt-
ann eftir í reiðileysi. — En
hann var jafnfljótur heim. „Þú
hefir verið duglegur þessa viku,
það er laugardagur í dag og
sunnudagur á morgun“. Þetta
tvennt siðasttalda er rett og lofið
er gott, jafnvel þótt það verði
þannig til, þessvegna er bezt
að janka öllu. Svo heldur liann
áfram: „Farðu nú einu sinni
út að skemmta þér“. Og hefði
ég spurt liann, hvert ég skyldi
fara, myndi liann hafa sízt
bent mér í Como-park. Ég fer
því þangað og tel að djöfsi hafi
tapað leiknum.
Þegar ég kom út í lystigarð-
inn, blasti við völlur mikill og
var þar margt fólk að leikjum.
Eg staðnæmdist þar, sem fjórir
unglingar léku tetnnis. Þejr
léku double. Mér fannst ekki
mikil keppni i leik þeirra. Gekk
liann mest út á það, að pörin
duttu eins og af tilviljun i
fangið á hvoru öðru. Ekki kann
ég tennis, svo það getur verið,
að það eigi að leika hann þann-
ig, en af því að fólk er oft
skelfilega bjánalegt þegar það
er ástfangið, getur vel verið að
önnur viðfangsefni verði það
einnig. Ég yfirgaf þvi þessar
manneskjur og vonandi hafa
aðrir gert eins, svo þær hafa
fengið að sleikja. sig í friði.
Ég dreg heilnæmt loftið i
djúpum teigum. Ilmur frá
blómguðum epla- og plómu-
trjám blandast sterkum þ|ef
eikar og furu.
Ég staðnæmist við steinþró'
mikla, sem er þur á veturna
og er það enn, þvi það er ekki

Elzta kirkja
Norðmanna
i St. Paul.
búið að „opna“ garðinn. Þegar
búið er að því, þá er þróin full
af vatni og gosbrunnar, sem
standa á börmum hennar eru
gjósandi. Á botni hennar stóðu
með ca. 5 m. millibili stál-
byttur miklar fylltar mold. Þar
á að gróðursetja vatnaliljur.
Mér er minnisstætt, hve mjög
mér fannst til um hinar miklu
gróðurhúsabyggingar á Reykj-
um í Mosfellsveit. En eg varð
samt undrun sleginn, þegar ég
sá glerliöllina, sem blasti við, er
ég gekk upp úr dalverpinu, þar
sem vatnsþróin stóð. Miðbygg-
ingin, eða turninn á þessari
miklu sambyggingu er um 10
mannhæðir, og vaxa þar pálma-
viðir og þegar inn er komið,
sýnast þeir gnæfa við himin.
f gróðurhöllinni gefur að líta
liinar fágætustu jurtir frá Suð-
urliafseyjunum, og umhverfið
er gert þannig, að maður getur
látið sig dreyma að vera kom-
inn þangað. f tjörn, sem gerð
er í þeirn hluta byggingarinnar,
þar sem mest er af hinum suð-
ræna gróðri, synda all fárán-
legar skepnur og eru kallaðir
fiskar. Enginn, sem alinn er upp
með þorski og ýsu, mundi samt
ætla slíkt. Einnig eru þar til
prýðis skeljar ca. 3—4 fet í
þvermál. Þær eru fluttar hingað
frá Havaii.
Ég kynnti mig fyrir umsjónar-
manni. Hann sýndi mér allt og
sagði, er mig fýsti að sjá og
heyra. Auk þess kynnti hann
mig fyrir ýmsum, er þarna
voru. Þá stund var ég eins og
konungur, því allir vildu gera
mér einhvern greiða. Ég smit-
aðist af hinni miklu greiðasemi,
en þar var enginn hjálparþurfi.
Ég yfirgaf þvi þessa merkis
byggingu, án þess að hafa kom-
ið greiðaseminni við. Ég gat þó
síðar sýnt lit á þvi, eins og nú
skal frá skýrt.
Skammt frá gróðurhöllinhi
var dálitill dýragarður, og voru
þar m,. a. smáapar í búri. Ég
39. blaö
EdvarS FriSriksson frá Borgarnesi,
stundar nú nám i Bandaríkjunum.
keypti nokkurar hnetur og fór
að leika mér við þá eins og
krakkarnir, sem voru þarna
i kring. — Þessir apar voru
kerling og tveir krakkar. Karl-
inn og kerlingin gripu hverja
hnetu, sem inn til þeirra var
kastað, og ef krakkarnir gerðu
tilraun til þess að ná í þær, þá
grettu foreldrarnir sig hræðilega
svo krakkarnir þorðu ekki að
bera sig eftir björginni og
fengu svo ekki neitt. Hér þurfti
því greiðasemi og langaði mig
til að „plata“ v^amla fólkið.
Ég teygði mig því irm fyrir
ytri grindurnar og reyndi að
i'étta stráknum hnetu, en sá
gamli hafði á honum strangar
gætur. Ég veit eklci hvort þið
trúið mér, en við stráksi töluð-
umst við með augunum. Ég
sagði honum að koma út í horn,
og þegar hann var kominn
þangað, þá kastaði ég girni-
legri hnetu út í hornið and-
spænis og drattaðist karlinn
eftir henni. Þá rétti ég væna
linetu að stráknum, sem greip
hana eldsnöggt og hljóp upp i
rjáfur á búrinu. Þannig lékum
við mörgum sinnum, án þess
karlinn nennti að eltast við
soninn.
Þarna skammt frá var ljón.
Tók það að öskra hryllilegu
öskri. Rómurinn er hás og
gríðarsterkur. í öðrum enda
búrsins lá Ijónynjan og sleikti
sólskinið. Nú reis hún á fram-
fæturna og fór að kúgast. Hún
brölti á fætur og spjó um leið.
Enn kúgast hún, skjögrar og
kúgast og spjó að lokum galli.