Vísir Sunnudagsblað - 22.11.1942, Blaðsíða 2

2
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Jean Louis Coste
Mechanic.
25 fer, Rue (de) l’Arbaléte.
I
Kanske skilur hann eftir konu
og börn, hugsaði eg. Og eg á-
kvað að reyna að finna þau eins
fljótt og auðið væri. Það var
skuld, sem mér bar að greiða.
\
Vikur liðu áður en eg fengi
tækifæri til þess að greiða þessa
helgu skuld. Aldrei var kyrr
stund. Fyrst orustan við Marne,
svo Yser-orustan og þar næst
ýmsar smáskærur. Tvívegis fór
eg til Parísarborgar, en hafði
svo mörgu að sinna, að eg gat
ekki sinnt þessu.
Mér féll þetta allþungt, en er
eg svo fékk leyfi til þess að fara
' Parísar, ákvað eg að leggja
leið mína í útjaðrahverfi það,
sem Jardes-des-Plantes, er
nefnt, en þar er hin eyðilega
Arbaléte-gata. í þeirri götu eru
aðeins gömul, skuggaleg og
hrörleg liús. Og húsið númer 25
var enn hrörlegra en öll hin.
Tveir gluggar voru á framhlið
þess og á milli þeirra fjöl, sem
á var letrað: Gistihús.
Leigan fyrir herbergin, hvort
sem um smá herbergi eða stór
var að ræða, var mjög lág, og
benti til, að þar væri lítið um
þægindi.
Anddyri liússins var greni
líkt, og konan sem kom til dyra
bar — að vísu — merki fornr-
ar fegurðar, en augu Jiennar
voru blóðlilaupin og munnur-
inn tannlaus. Hún minnti mig á
glæpakvendi og liún liorfði á
mig með ögrunarsvip.
Er eg nefndi nafn Jcan Loitis
Coste og gat þess, að hann væri
dáinn, og spurði hana um fjöl-
sltyldu ltans, mælti hún reiði-
lega:
„Fjölskylda! Ætli ekkíl Og
ekki óhreykna! Hann var góður
drengur, en óstýriíátur — það
varð engu tauti við hann komið.
Sjáið þér til kapteinn, þegar
Jiann fór skuldaði hann mér um
700 franka fyrir lierbergi, þvott,
mat og vín. Aðallega vín........
Og er eg heyrði eltki neitt frá
honum sendi eg reikninginn lil
föður lians. Hann er af göfug-
um ættum og fyrrverandi lög-
reglufulltrúi eða eitthvað slíkt,
en ekki borgaði hann mér græn-
an túskilding hvað þá meira,
karlskrattinn.“
„Getið þér Játið mig fá utaná-
skrift liáns?“, spurði eg.
Og eg bætti við til þess að
mýkja skap kerlu:
„Hafið þér sundurliðaðan
reikning?“
„Eg sendi föður hans reikn-
ing, en hann endursendi liann
án nokkurra ummæla.“
„Afhendið mér hann og eg
mun koma honum til lians og
kannske —“
—o—•
Nokkurum klukkustundum
siðar fór eg þangað, sem herra
Coste, faðir Jean Louis, átli
heima. Eg stakk reikningnum á
mig.
Húsið var bersýnilega eign
gamallar aðalsættar. Eg liringdi
dyrabjöllunni og var brátt vísað
inn í skrautlegt anddyri. Hús-
gögn öll voru skraulleg, stólar
Jiaktir rauðum flosdúk. — Mað-
ur nokkur gekk inn. Hann var
á að gizka 75 ára og livítur fyrir
hærum. Hann hélt á garðskær-
um, og dró eg þá ályktun af því,
að hann stytti sér stundirnar
með því að liirða garð sinn. Út
um gluggann sá eg nýklipptar
trjágreinar í garðinum hans,
„Eg liefi komið, herra minn,
vegna sonar yðar,“ sagði eg.
Herra Coste varð enn alvar-
legri á svip.
„Þótl eg liafi lifað síðustu ár-
in i ósátt við hann, jafnvel ekki
viljað heyra nafn lians nefnt, þá
verð eg að kannast við hann
sem son minn. Hvað hafið þér
mér að segja?“
Eg sagði honum alla söguna,
— allt, sem gerst hafði. Er eg
lauk máli minu hrundu tárin
niður kinnar öldungsins.
„Þökk fyrir, að þér komuð
kapteinn. Frá því í stríðsbyrjun
hefi eg óttast, að Jean Louis
mundi ekki gera skyldu sína.
Ilann var einbirni og vel gefinn,
en hugsunaralus og fljótfær.
Er hann var 15 ára hafði hann
verið rækur ger úr tveimur
skólum. Samkvæmt beiðni hans
sendum við hann í bifreiðar-
stjóraskóla. Hann hafði mikinn
áhuga fyrir bifreiðum. Honum
hefði átt að farnast vel, og okk-
ur fannst sárt, að liann skyldi
ekki ganga menntaveginn. En
hvað um það, ef hann að eins
hefði stundað heiðarlegt starf.
En þess í stað lenti hann í óreglu
og bjó okkur þungar raunir.
Þegar hann var 18 ára var hann
djúpt sokkinn, konur, vin, spil.
morfin. Slíkir voru hans „guð-
ir“. Það varð móður hans að
bana. Hún var engill í manns-
mynd. Á banabeðinum sagði
hún: Hann er betri en menn
segja. Það eru góðar taugar i
honum. Hið góða mun ná yfjr-
höndinni í sál hans.“ — Síðar
heyrði eg, að hann hefði gerst
bifreiðarstjóri í Parísai’borg. Eg
hafði til þess tíma alltaf haft
einkabilstjóra. Þér trúið mér
kannske ekki, en eftir þetta
hætti eg því. Mér hefði fundist,
að það væri Jean sem sæli við
stýrishjólið.“
• Hann þagnaði skyndilega.
Það var eins og lionum væri
máls varnað. En brátt tók hann
í hönd mér, og eg hygg, að orð
þau, sem liann þá mælti svo lát-
laust og innilega, muni snerta
viðkvæman streng í hjarta yð-
ar, eins og í mínu þá:
„Eg þakka yður aftur fyrir
komuna, kapteinn — fyrir, að
þér komuð og sögðuð mér
hvernig Jean kom fram. Það er
eina gleðin, sem hann veitti
mér í mörg löng ár. Hví þui’fti
það að vera á dauðastund
lians ?“
(Poul Boruget var kunnur
franskur rithöfundur, f. í Ami-
ens 1852).
Tyrone Power, kvikmyndaleikarinn ameríski, er fyrir nokkuru
genginn í landgöngulið ameríska flotans. — Mvndin sýnir þegar
hann vinnur „Uncle Sam“ hollustueið.
Flugstöðvarskipin koma æ rneira við sögu í stríðinu og Bandaríkin hafa viðui’kennt gildi þeirra
með því að veita fé til smíði þeirra í tugatali. — Hraðbátai’nir litlu hafa líka reynzt vel og eru þeir
sérstaklega hættulegir andstæðingar fyrir stór og þunglamaleg skip.