Tíminn Sunnudagsblað - 03.06.1962, Blaðsíða 14

Erskísie Caldwelfl:
BIÐLAÐ TIL SUSIE BROWN
Hálftíma eftir að sól gekk til viðar
hinum megip við Missisippi, hraðaði
Sampson Jones för sinni eftir rykug-
um veginum áleiðis til Elbow Creek,
þangað sem Susie Brown bjó búi sínu
handan við hólinn. Við og við flutti
hann byrði sfna milli handa, þvi að
hún seig í.
Þegar hann kom upp á hæðina, svo
að aðeins hóllinn hennar Susie Brown
var á milli, sá hann glampa á Ijós í
gluggum hennar og flýtti för smni
enn.
Susie var að sýsla í eldhúsinu. Hún
var að þvo upp eftir kvöldmatinn.
Hún var raulandi, og endrum og eins
sló hún til flugnanna, sem þyrptust
að ljósinu.
Sampson opnaði ryðgaðan hliðlás-
inn og hissaði upp um sig buxurnar.
Honum hafði aldrei áður virzt Susie
svona faileg.
— Þú ert sætari en sekkur af sykri,
ljúfan, kallaði hann gegnum opinn
eldhúsgluggann.
Susie snarsnerist á hæli. Pannan,
sem hún var að þurrka, rann úr hendi
íhennar og skall á eldstónni.
— Hvað viltu nú einu sinni enn,
Sampson Jones? hrópaði hún, því að
hann hafði gert henni ónotalega bilt
við.
— Hvaða erindi átt þú hingað upp
í hálendið?
— Þú fékkst að vita erindi mitt,
þegar ég kom hingað i fyrsta sinn,
ljúfan, sagði hann og skákaði þungum
skókassanum upp í gluggakistuna,
svo að hún gæti séð hann.
— Af hverju ertu að þráast þetta?
Það er tilgangslaust fyrir þig að láta
sem þú vitir ekki, hvers vegna ég
kem.
Susie horfði á skókassann og velti
því fyrir sér, hvað í honum gæti verið.
Hún varð hugsi út af þessum kassa.
Undanfarin þrjú skipti hafði Sampson
ekki fært henni neitt, þótt hann kæmi
í bónorðserindum.
— Eg hef engan tíma aflögu handa
grindhoruðum væskli, sagði hún að
lokum og sneri sér frá skókassarum
— Horleggirnir mínir eru horfnir,
sagði hann. — Eg er enginn væskill
lengur.
Susie snaraði diskaþurrkunni upp
á snúruna yfir eldavélinni og leit
snöggt á sig í speglinum yfir hillunni.
svo gekk hún þvert yfir eldhúsið og
horfði grunsemdaraugum á Sampson
og skókassann hans.
— Þegar ég er tilbúin að ganga i
hjónaband, ætla ég að ná mér í al-
mennilegan karlmann, sagði hún og
horfði fyrirlitlega á Sampson Jones.
— Eg ætla ekki að sóa sjálfri mér á
einhvern léttavigtarrindil.
Sampson brosti íbygginn til hinnar
reiðilegu, húðbrúnu stúlku.
— Heyrðu, ljúfan, sagði hann í-
smeygilega. — Hvað heldur þú, að
ég hafi gert?
— Hvað? spurði hún, forvitin.
— Eg vigtaði mig rétt fyrir
skömmu og var þá tvö hundruð og tíu
pund.
Hann sveiflaði fótunum inn um op-
inn gluggann, en Susie stjakaði við
honum, svo að liann skall á jörðina
utan við gluggann.
— Eg vigta mína menn sjálf, sagði
Susie ákveðin. — Eg trúi ekki þínum
þyngdarsögum fremur en hvers ann-
ars, sem er að stjákla hér í kring.
— Af hverju ætti ég að segja rangt
til um sjálfan mig? spurði hann dap-
ur í bragði. — Hvers vegna ertu svona
kröfuhörð?
— Vegna þess, að þú ert ekki neitt
nálægt því að vega tvö hundruð pund,
sagði hún snakill. — Eg veit, hvern
ig mann ég vil fá, þegar ég er tilbúin
til þess að snúa mér að karlmönnum,
og þú ert ekki ímynd þess karlmanns.
Mig varðar heldur ekkert um, hvað
þú ert með í þessum skókassa. Hún
þagnaði andartak til þess að anda. —
Heýrðirðu, hvað ég sagði, Sampson
Jones?
— Eg heyrði það, já. En mér þyk-
ir afskaplega leitt, ef þú ert að gera
sjálfri þér óleik með þessu.
Hún hallaði sér út um gluggann og
starði á kassann, sem hann hélt undir
handleggnum.
— Kannske það skánaði í þér hljóð
ið, ef þú sæir, hvað ég er með handa
þér, sagði hann. — Það er ekki ólag-
legur hlutur, skal ég segja þér, Eg
sótti það alla leið niður í verzlunina
hans Bob Bell við stóru krossgöturn-
ar.
Susie leit á kassann, svo rétti hún
úr sér og virti Sampson Jones fyrir
sér frá hvirfli til ilja. Hvitur skókass-
inn var vandlega bundinn aftur með
sterku, gulu snæri. Hann skein við
henni í tunglsljósinu. rétt innan seil-
ingar.
— Hvað sagðistu vera þungur?
spurði hún og hélt áfram að mæla
hann með augunum.
— Eg var að segja þér, að ég væri
tvö hundruð og tíu pund, sagði hann
vongóður — Hvað kemur þér til að
halda, að ég segi þér ekki satt?
Hann virti hana fyrir sér og von-
aði, að hún myndi trúa efr. Hann
hafði komið mörgum sinnum til henn-
ar undanfarið hálft ár og lagt fast að
henni að giftast sér. Stundum fékk
hann að taka utan um hana, stundum
utan um mittið og stundum utan um
hálsinn, en venjulega hélt hún hon-
um í hæfilegri fjarlægð með því að
hleypa honum ekki inn, heldur tala
við hann gegnum opinn gluggann.
Allt hans málskraf kom fyrir ekki,
Susie hélt fast við það, að sá maður,
sem hún tæki saman við, yrði að vega
tvö hundruð pund eða meira. Samp-
son hafði aldrei verið þyngri en hundr
að og sextíu pund, þangað til hann
tók að elta ólar við Susie. Síðustu sex
mánuði hafði honum þó tekizt að bæta
við sig þrjátíu pundum með því að
éta ekkert annað en baunir og feitt
svínakjöt. En síðasta mánuðinn hafði
hann ekkert þyngzt, hve miklu sem
hann tróð í sig. Hann stóð í stað í
hundrað og níutíu pundum. Og það,
sem verra var, að áhyggjumar yfir
þvi voru vísar með að hafa það í för
með sér, að hann færi að léttast aftur.
Honum lá við að örvænta.
Susie hvarf frá glugganum. Samp-
son flýtti sér fram fyrir húsið. Susie
var setzt á efsta dyraþrepið. Sampson
tyllti fæti á neðsta þrepið í tilrauna-
skyni.
— Komdu ekki feti nær, Sampson
Jones, sagði Susie hvöss.
— Eg er ekki viss um þetta, sem
þú segir um þyngd þína.
Sampson klappaði á þaninn kvið sér
og sló á þrifleg lærin með stórum,
brúnum höndum.
— Kona, sagði hann stórkarialega.
— Þú ert svo sannarlega erfið við-
fangs. Hér er ég, karimaðurinn, með
mín tvö hundruð og tíu pund, og þú
lætur sem þú sjáir mig ekki..Hvað er
eiginlega að þér?
Hann slengdi skókassanum í ann-
að þrep neðan frá, blés út brjóst-
kassann og kreppti hnefana til þess
að sýna sterklega vöðvana.
— Af hverju nærðu ekki í vigt og
lofar mér að vigta þig, ef þú ert
svona viss? spurði hún. — Ertu kann-
ske hræddur við að láta mig vigta
Þig?
Sampson hugsaði málið. Eftir stund
arþögn leit hann aftur á Susie og
sagði:
— Minn væri heiðurinn, ef þú vild-
ir vigta mig, Susie. — Eg hef bara
enga vigt. Kannske þú hafir vigt?
Áður en hún gæti svarað, beygði
hann sig niður og tók skókassann upp.
— Slepptu þessum kassa, Sampson
Jones, sagði hún hvöss í bragði. — Eg
326
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ