Tíminn Sunnudagsblað - 03.06.1962, Blaðsíða 15

veit, hvað þú ætlast fyrir. Þú ætlar
að leika á mig með þessum þunga
kassa.
— Eg, hvaða vitleysa, Susie, sagði
Sampson fljótmæltur. — Hvers vegna
heldur þú alltaf eitthvað svoleiðis um
mig?
— Jæja þá, sagði Susie og réri í
gráðið. — Ef þú ert ekki bara að
ljúga, skal ég vigta þig á reizluna
mina.
Sampson tognaði í framan. — Áttu
reizlu, Susie? spurði hann.
Susie stóð upp. — Bíddu þar sem
þú ert, sagði hún. — Eg er orðin
þreytt á þessu jarmi í þér. Eg losna
kannske við þig, ef ég vigta þig. Hún
gekk að dyrunum. — Það er að segja,
ef þú þorir að lofa mér að sjá, hvað
þú ert raunverulega þungur.
— Eg hef ekkert að óttast, Susje,
sagði hann óttasleginn. Þegar hún var
horfin inn í húsið, snaraðist Samp-
son fram á hlaðið og tók að tína upp
alla þá steina, sem hann fann. Hann
setti þá stærstu í buxnavasana, og
fyllti hina vasana siðan með möl og
sandi. Susie var ekki enn komin, svo
að hann losaði skóreimarnar sínar og
tróð eins miklum sandi í skóna og
hann gat. Hann rétti úr sér, þegar
hasn heyrði Susie nálgast á ný, og
skalf allur af ótta og spenningi. Hann
var viss um, að honum hafði ekki tek
izt að stafla á sig hinum nauðsynlegu
tíu pundum af steinum, möl og sandi.
Á síðasta andartaki fann hann einn
stein og stakk honum upp í sig.
Susie kom með reizluna fram á dyra
pallinn og hengdi hana upp í bita. Svo
leit hún á Sampson, sem kom hægt
upp þrepin og hélt á skókassanum.
Hann brá öðrum handleggnum gegn-
um lykkjuna, sem hékk úr reizlunni.
— Settu kassann frá þér, sagði hún
ákveðin.
Sampson leit á hana bænaraugum
og horfði á hana örfá andartök, en á
henni var ekkert lát, svo að hann lét
kassann niður.
— Eg var að plægja baðmullarakr-
ana í allan dag, myrkrana á milli,
sagði hann. — Mér kæmi það ekkert
á óvart, þótt ég hefði tapað nokkrum
pundum.
— Við skulum nú sjá til, sagði hún
herská. — Hengdu þig almennilega
upp í reizluna.
Sampson lét sig falla í lykkjuna og
lyfti sér upp með erfiðismunum frá
dyrapallinum. Meðan hann hékk þar,
voru örlög hans á metaskálunum.
Susie færði lóðið til á vogararminum.
Sampson reyndi að snúa höfðinu til
þess að fylgjast með, en það fór svo
illa um hann, að hann gat ekkert séð.
Hann gafst upp og hékk þarna á ann-
arri hendinni og bað til guðs af lífi
og sál.
Um það leyti, sem Susie kom jafn-
vægi á reizluna, var Sampson orðinn
miður sín af áhyggjum og áreynslu.
Hann vissi varla, hvað hann gerði,
þegar Susie sagði honum að stíga í
fæturna. Þegar hann náði til gólfs á
ný, seig hann í hnjánum og reikaði
yfir dyrapallinn. Hann hallaði sér
upp að veggnum, og klóraði í hann
til þess að ná handfestu og halda sér
uppistandandi. Susie hafði ekki mælt
orð frá vörum, frá því að hún sagði
honum að koma fyrir sig fótum aftur,
og hann var of veikburða til þess að
spyrja hana.
Allt í einu fann hann arma hennar
um háls sér. í sama bili kiknaði hann
alveg og féll niður.
Þegar hann kom til sjálfs sín á ný,
lá Susie á hnjánum við hlið hans og
faðmaði hann af miklum ákafa .Hann
brauzt úr greipum hennar og greip
andann á lofti. Steinninn, sem hann
hafði haft upp í sér, var horfinn.
Hann vissi ekki, hvort hann hafði dott
ið út úr honum eða hvort hann hafði
gleypt hann. Honum leið illa.
— Vinur minn, sagði Susie. — Eg
er svo glöð, að ég skyldi vega þig. Þú
hefðir átt að láta mig gera það fyrr
heldur en að bíða svona lengi.
— Hvað var ég þungur, Susie?
spurði hann.
— Elskan, þú varst nákvæmlega
tvö hundruð og fimmtán pund, sagði
hún ánægð. — Og rétt áðan sagðistu
aðeins vera tvö hundruð og tíu!
Sampson lokaði augunum.
Þegar hann onnaði þau aftur, var
Susie önnum kafin við að opna skó-
kassann. Hún leysti utan af honum
og tók af honum lokið. Síðan lyfti
hún tíu punda straujárninu, sem hann
hafði keypt í þeirri von, að geta hald-
ið á því, þegar hún vigtaði hann.
— Þetta er bezta gjöfin, sem ég hef
fengið á allri minni ævi, sagði hún
mjúklega og strauk með hendinni yfir
sléttan flötinn neðan á járninu. —
Ástin mín, bætti hún svo við og leit
á hann aðdáunaraugum.
Meðan hann beið eftir, að hún segði
eitthvað fleira, leit hann flóttalega í
augu hennar, því að hann var að velta
því fyrir sér, hvernig hann gæti losn
að við þessi tuttugu og fimm pund af
steinum, möl og sandi, áður en hún
uppgötvaði það í vösum hans.
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ
327