Tíminn Sunnudagsblað - 24.03.1963, Blaðsíða 14

Peistareykjabunga og umhverfi hennar.
til hægri. Og áfram, áfram og alltaf
tíl hægri streittumst við móti veðr-
mit; en aldrei verður fyrir mér hin
'angþráða fjallshlíð, sem átti að'leiða
mig heim að Þeistareykjum. Mér
var nú orðið fullljóst, að ég hlaut
að vera kominn eitthvað afvega, og
aftur halla ég mér meir til vinstri.
Af og til greini ég einhverjar
þústur eða hæðir í gegn um sort-
ann, og aftur og aftur geri ég mér
wiir um, að ég sé að koma að hlíð-
inni. Og jafnoft reynist það sjón-
hverfing. Það eru aðeins hólar og
klettar, sem verða svona ferlegir í
diimmviðrinu. Hesturinn er orðinn
mjög tregur, hvort sem ég sit á
honum eða geng Enda get ég lítið
á honum setið vegna kulda • og
veðurofsa. En áfram höldum við
enn um sinn, þótt færið sé tekið
að þyngjast. Við sökkvum dýpra og
dýpra í skaflana, sem myndazt hafa
í lægðum og í skjóli við hæðir. Hest
urinn fer víða í hné og öðru hvoru
í mitt lær og jafnvel í kvið og brýzt
um. Stígvélin mín fyllast af snjó.
Loks nem ég staðar og athuga mögu-
leika á því að ’grafa mig í fönn. En
skaflarnir eru tæpast nógu djúpir,
og í öðru lagi hef ég ekkert í hönd-
unum til þess, og svo finnst mér
það ekkert fýsilegt. Svo ákveð ég að
skilja hestinn eftir, og halda einn
áfram. Eg skil hann eftir í skjóli
við klettótta hæð; tek út úr hon-
um beizlið, bind það tryggilega um
hál-s honum, spenni hnakkgjörðina
vel, svo að hann týni ekki hnakkn-
um. Svo klappa ég honum á makk-
ann. — Vertu sæll, Brúnn. Hér skilj-
ast leiðir um sinn. Þú munt áreiðan-
lega skila þér heim, hvað sem um
mig verður.
Að þvi búnu halla ég mér í veðr-
ið og brýzt áfram, á.fram í grenj-
andi stórhríðinni, rammvilltur, al-
einn uppi á reginfjöllum. — Óhugur
sækir að mér, ég fer að hugsa um
mennina, sem hafa orðið úti. Margir
hafa þeir orðið úti á þessu landi
frá því fyrsta. Átti það að verða
hlutskipti mitt? Nei. Nei. Það mátti
ekki verða, og ég herði gönguna.
Enn gat skeð, að ég næði fjallsbrekk-
unni, og þá var ég viss að ná sælu-
húsinu. En hvað oft sem mér fannst
djarfa fyrir hæs eða brekku, reynd-
ist það alltaf sjónhverfing eða skyn-
villa.
Hungrið fór að segja til sín. Þær
fáu brauðsneiðar, sem ég tók með
mér um morguninn, voru löngu etn-
ar. Þreytan sótti að mér fastar og
fastar ,og kuldinn tók að gerast naer-
göngull. Einkum var mér kalt á fót-
unum. Stígvélin voru full af snjó, og
eitthvað af honum hafði bráðnað,
svo að ég var blautur í fæturna.
Ekki hafði ég hugmynd um hvað tím
anum leið eða hve langt ég hafði
gengið, þegar ég sá móta fyrir ein-
hverri hæð, rétt fram undan. Hvað
var hér? Var ég nú loks að koma
að hinni langþráðu brekku? Og
áfram þoka ég mér ögn lengra. En
hvað var nú þetta? Nei, þetta var eng
in fjallshlíð. Það var aðeins hæð
eða hæðir, og af þehn greindi ég
óljóst bratta og grýtta brekku niður,
langt niður. Og ég fikra mig niður.
Það var þð að minnsta kosti skjól
þarna niðri. Eftir því sem neðar dró,
var urðin grófari og stórgrýttari,
og það var erfitt að komast um
urðina. En skjólið var bezt neðst,
niðri í botninum, og þangað fór ég
og settist að milli tveggja risavax-
inna steina. - Þarna var kyrrt og
gott að vera, og hríðarinnar gætti
lítið. Eg fór að losa af mér stíg-
vélin, hreinsa úr þeim snjóinn, síðan
að klæða mig úr sokkunum og
vinda úr þeim bleytuna; fyrst öðr-
um, síðan hinum. Þetta gekk eftir
278
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ