Tíminn Sunnudagsblað - 24.03.1963, Page 16

sleininn sezt‘\ segir gamall máls-
háttur. Og svo var einníg um mig;
eg varð feginn að hafa mig aftur
á kreik. Það var farið að birta í
lofti, og sást betur til tunglsins. í
norðvestri mátti nú greinilega sjá
fyrir fjöllunum, sem ég þekkti nú
greinilega. Enda var ég örugglega
búinn að ná réttum áttum.
Svo hófst gangan enn á ný.
forðaðist fannirnar, eftir því sem
hægt var. Það var svo þungt að bera
fæturna í snjónum, en reyndi a
þræða hæðir og holtarana, þar sem
snjóléttast var. Og hinir þreyttu fæt-
ur þokuðu mér áfram smátt og
smátt í áttina til fyrirheitna iandsins.
Það var orðið bjart af degí, þeg-
ar ég dróst niður úr Bóndhólsskarði
og greindi hverareykina, gamal-
kunna og vmgjarnlega og fann hina
þægilegu lykt fyrir vitunum. Og sælu
húsið, .lítið en vingjarnlegt, stóð
þarna kippkorn framundan og beið.
— SæLuhús. Enginn skiLur það nafn
til fulls, nema sá einn, sem komizt
hefur í kynni við ógnir öræfannna.
Þegar ég kom að dyrunum, sá ég, að
þær voru óiokaðar. Þá hlutu að vera
menn inni. Eg ýtti á hurðina. Hún
virtist vera lokuð að innan. Eg ýtti
á hana aftur og nokkru fastar. Þá
var opnað að innan, og Árni stóð í
dyrunum.
,,Nei, ertu komin“! varg hon-
um að orði. Og fagnaðarhreimurinn
leyndi sér ekki í röddinni.
„Hvar er Valtýr?“ spurði ég.
„Hann fór snemma í morgun áleið
is niður í byggð, ætlaði að leita með
sér á miðurleið og safna síðan mönn
um til að koma með hingað austur,
ef með þyrfti“, var svarið.
Árni fór nú að hita okkur kaffi, og
ég tók til nestispoka míns Að því
búnu tókum við að ræða um hvað
gera skyldi. Talaðist svo tii milli
okkar, að Árni skyldi ríða tafarlaust
niður í Geitafell og segja fréttirnar.
Lagði hann síðan á hest sinn og
var von bráðar horfinn í éljasort-
ann niðri við hraunið. Eg Lokaði
kofanum vandlega, hafði sokkaskipti,
tíndi saman poka og annað, sem
verða mætti til skjóls og aðhlynn-
ingar, hreiðraði svo Um mig á bálk-
inum út við vegginn og sofnaði von
bráðar.
Þegar nokkuð var liðið á kvöldið,
vaknaði ég við umgang og mannamál.
Komnir voru þá þeir Valtýr og Árni
og þeirn þeim voru þrír bændur neð
an úr dal, þeir Andrés Jakobsson í
Haga, Sæþór Kristjánsson i Austur-
haga og Jón Gunnlaugsson í Yzta-
hvarhmi. Sögðu þeir mér þær frétt-
ir, að um það leyti, sem Árni hafði
komið í Geitafell, hefðu leitarmenn,
ba'ði úr Aðaldal og Reykjahverfi,
ver ð í þann veginn að leggja af
stað í leit austur á fjöllin, og tókst
naumlega að ná í suma. — Jón bóndi
hafði með sér vín í vasafleyg, og
sitthvað fleira höfðu þeir með sér,
mér til hressingar og aðhlynningar.
Þar á meðal sæng frá Kristrúnu
Davíðsdóttur á Langavatni. Mér fór
að þykja nokkuð nóg um. Aldrei
hafði verið látið svona mikið mr
mig fyrr. Glatt var á hjalla um kvöld
ið, og menn voru ánægðir. Hinn
týndi sauður var fundinn.
Eg hafði lítið um mig, fékk svima
ef ég fór á fætur og var sár og aum
ur í öllum limum. Svo tóku menn á
sig náðir. Sængin frá Kristrúnu
skýldi mér vel og reyndist sú bezta,
sem ég hef nokkru sinni komizt
í kynni við. Morguninn eftir, þann
21., vorum við árla á fótum. Beita
þurfti hestum og kindum. Einnig
þurftu mennirnir að fá sér kaffi og
létta nestispokana. Síðan var gerð
áætlun dagsins. Sæþór og Jón skyldu
fara austur fyrir fjöll að Leita hests-
ins. Valtýr og Andrés skyldu fara
vestur í Mælifellshaga, sem eru vest-
an Þeistareykjahrauns, og leita þá,
því að þá var eftir að ganga. Og við
Árni skyldum reka kindurnar nið-
ur, sunnan hraunsins.
Síðan héldu allir af stað. Veðrið
var orðið sæmiléga gott, aðeins lít-
ils háttar él. — Ekki vorum við
Árni komnir langt vestur með hraun
inu, þegar við sáurn til ferða Sæ-
þórs og Jóns með þann brúna. Höfðu
þeir fundið hann nokkurn spöl suð-
austur úr Bóndhólsskarði. Var hann
bæði með hnakk og beizli, og virt-
ist honum ekki hafa orðið mikið um
volkið. Sunnan og vestan Þeista-
reykjahrauns biðum við nokkurn
tíma eftir þeim Valtý og Andrési,
úr Mælifellshögum. Höfðu þeir fund
ið tíu kindur. Alls höfðu þá fund-
izt þrjátíu og ein kind í leit þess-
ari.
Héldum við nú af stað með kind-
urnar, og var ferðinni hraðað eftir
föngum. Snjór var kominn allmik-
ill víða, og þurfti sums staðar að
troða slóð fyrir féð. Frostið jókst
þegar á daginn leið, og varð ég kul-
vís. Það varð því að ráði, að ég
skyldi ríða á undan niður í Geitafell
Einnig fóru þeir með Sæþór og Jón.
Hinir þrír tóku að sér reksturinn.
Þrátt fyrir töluverðan snjó og all-
djúpa skafla sóltist leiðin vel niður
eftir Hestarnir voru viljugir og
ösluðu yfir hvað, sem fyrir var.
Og Brúnn virtist ekki minnstu vit-
und eftir sig. Dagur var fyrir nokkru
af lofti, þegar í Geitafell kom. Þar
beið okkar heitur matur og rjúk-
andi kaffi og var hvorugt skorið
við neglur. Hestar voru líka leiddir
að töðustalli og gefið vel.
Viðtökunum í Geitafelli þetta
kvöld -mun ég seint gleyma. — Það
var liðið langt á vöku, þegar rekstr-
armennirnir þrír komu með féð, og
allir nutu sömu umönnunar, bæði
menn og ferfætlingar. En þá var
ég löngu horfinn niður í dúnmjúk-
ar sængur og drifhvít lök.
Næsta morgun, þann 22., rákum
við svo féð frá Geitafeili, yfir Geita-
fellsháls, Laxárbrú hjá Laxárvirkjun
og niður hjá Staðarhóli. Þar tók fjall-
skilastjóri Aðaldælinga, Aðalgeir
Davíðsson, við því. Þar kom líka til
móts við okkur frú Aðaibjörg Bjarna
dóttir, fréttaritari útvarpsins, og
bauð okkur heim. Varð ég að segja
henni sögu mína af útilegunni.
Seinna kom hún svo í útvarpinu,
nokkuð stytt. Eftir að hafa notið.
hressingar á Hvoli og dvalizt þar
nokkra stund, stigum við á bak hest-
um okkar og héldum heimleiðis. Það
var tekið að hlýna í veðri og kom-
ig sunnan þíðviðri. Vig riðum aðal-
veginn út dalinn og öðru hvoru mætt
urn við bifreiðum sem spýttu krapi
og aur i allar áttir undan hjólum
sínum. f ljósaskiptunum komum við
heim. Á hlaðinu stóðu kona mín og
börn með bros á vör og blik í aug-
um.
Eg var kominn heim.
LESANDI GÓÐUR! Eí
þér haíiS lifað sögulega
og óvenjulega atbur'Öi,
sem ytiur dytti í hug
að færa í letur ein-
hverja kvöldstund, á
slíkt efni hvergi betur
heima en í Sunnudags-
blatSi Tímans. Þar
munu slíkar frásagnir
varíveitast um aldur
og ævi. Þúsundir
manna halda blaðinu
saman, og meÖ tíman-
um veríur þaÖ dýr-
mætt safnrit.

280
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ