Tíminn Sunnudagsblað - 24.03.1963, Page 17

ALDO PALAZZESGHI:
PARISÍNÁ
FRÆNKA
ÉG FÓR þangað oft með ömmu
minni. Hún stóð á öndinni, vesalings
manneskjan, í þessum oröttu stigum
og hvíldi sig á þriðja hverju þrepi.
Það fannst mér of mikiö. Ég skim-
aði upp og niður, en hún hafði á
mér nánar gætur, því að hún var sí-
hrædd um, að ég steypU mér yfir
handriðið. Mér fannst við .údrei ætla
að komast upp á fjórðu hrsðma, efstu
hæg hússins. Þegar við vorum hálfn-
uð, settumst við á stembekk, sem
var í horninu á stigapallinum, því
hafði ég fundið upp á, þó að ég væri
alls ekkert þreyttur.
Parisína frænka, sem ég kallaði
hana, leiddi gesti sína æv’.nlega inn
í borðstofuna. Það var skuggalegt her
bergi, troðfullt af húsgögnum, og
þar voru ókjörin öll af postulíni, krist-
al og silfurmunum í skápitm. Þessu
hafði auðsjáanlega verið sankað sam
an skipulagslaust, en þó bar það
vitni um, að fjölskyldan nafði lengi
verið vig góð efni. Veggirnir voru
þaktir skrautlegum veggskjölum og
myndum af fiskum, ávöxtum og villi
dýrum, og þar voru líka fjórar kon-
ur, sem táknuðu árstíðiroar. Á miðj-
um vegg hékk gauksklukka, fuglinn
fór út og inn um glugga á svissneskri
sveitakrá. Mér fannst mtst til um
þennan fugl, sem mér þótti hvergi
eiga heima nema í þessari íburðar-
miklu borðstofu.
Þarna voru ævinlega yrir tvær
konur. Önnur þeirra var Settimía
frænka, gömul og grá, hrukkótt og
skorpin eins og soðin kastaníuhnot.
Hún var með lítinn, svartan stráhatt
meg fölnuðum skreytingum og vafði
um sig saffrangulu, aflóga sjali. Það
brást ekki, að hún sat úti við glugg-
ann, þar sem sást yfir húsaþökin, og
spennti greipar í keltu sinni utan um
eitthvað, sem í fljótu bragði virtist
helzt vera tala af talnahrndi, en var
raunar neftóbaksílátið hennar. Af
vörum hennar streymdu alls konar
ambbgur og furðulegar. upphrópanir:
„Það rignir nöglum og nálum“, sagði
liún, bekkurinn færðist gegn venju
upp í skörina, þegar hún :alaði, skelm
irinn hét skemill á hennar máli, hún
óskaði þess, að tekið væri í durginn
á þeim, er henni var i ncp við, og
þar fram eftir götunum. Hin var frú
Freund, þýzk kona um fnnmcugt, ljós
hærð, holdug og sveitt, augun döpur
og hörundig eins og á kornbarni. Hún
var með hatt með svörtu neti, alsettu
gylltum doppum, sem ekki glampaði
lengur á, enda orðið hart af óhrein-
indum. Fötin voru líka slitin og ó-
hrein, og stígvélin hennar voru af
hermanni úr fótgönguliðinu. Hún tal-
að ítölsku reiprennandi, er, bar sum
hljóðin fram meg annarlegum hætti.
Parisína frænka var sms vexti og
lítil fyrir mann að sjá. I.Iún var eirð-
arlaus eins og fiskur í oúri, á sí-
felldu flökti fram og aftur um her-
bergið, aðra stundina við borðið, hina
úti vig gluggann. Eiginleg-. var hún
líkari stúlku, sem orðin var visin og
hrukkótt fyrir aldur fram, en sextugri
konu. Hún heilsaði mér aldrei. —
„Komdu sæl og blessuð" sagði amma
ævinlega eins vingjarnlega og henni
var unnt, en Parisína svaraði frem-
ur kuldalega: „Sæl sjálf“ Það var
eins og hún væri að amast vig ónæð-
inu, sem henni var gert, en í raun-
inni var hún alltaf sem á nálum og
oft æst í skapi. Og það kom varla
fyrir, að hún virti mig viðlits. En
bæri það við, þá fannst mér ég alltaf
geta lesið sömu spurninguna úr augna
ruði liennar: Hvað er hann'að gera
aér? Hvers vegna kemrr hún með
hann inn til mín, þennan gepil? Frú
Freund veitti mér ekki heldur neina
athygli. Ég gat í mesta iagi gert mér
von um, að Settimía frænka gæfi
mér tóbakskorn, ef ég aræddi að
biðja hana um það. Ég liafðist ekki
annað að en bíða þess, ao gaukurinn
kæmi út og léti í ljós álit sitt á þessu
samkvæmi.
Það mátti helzt ímynda sér, að
Parisína frænka væri aðra stundina
að stjórna stórorrustu úti á húsþök-
unum, en fylgdist hina stundina með
stóruppskurði, sem verið væri að
gera í næsta herbergi. Eða þá að við
værum ag bíða eftir dómsúrskurði í
máli, sem varðaði okkur lif og ham-
ingju. Eða var kannski samsæri á
döfinni, andátrúarfundur i uppsigl-
ingu eða hver veit lvvað? Eitthvað
var það mikilfenglegt og cvanalegt.
Það jók á spennuna, að annað veif-
ið leið Nikka, stofustúlkar-, eins og
skuggi fyrir dyrnar.
„Allt í lagi?“ virtust konurnar
tvær spyrja hvor aðra með þöglum
augnagotum. „Allt í lagi!“ En það
leyndi sér samt ekki, að hér var allt
í uppnámi.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
J
281