Tíminn Sunnudagsblað - 18.08.1963, Blaðsíða 3

neðan við varpann. Þótti akkur lík-
legt, að þar væru komin dýrin, sem
við sáum á sunnudaginn.
Kristinn átti byssu allgóða, aftan-
hl'æðu nr. 12. Hafði hann, eftir að ís-
inn rak að, búið sig undir að taka á
móti bjarndýrum, ef þau kæmu í
heimsókn, og hlaðið nokkur selaskot.
Þrífur hann nú til byssunnar, sem
hékk uppi í bæjardyrunum, og hugs-
ar að láta ekki veiðina sér úr greip
um ganga.
Dýrin stóðu neðan við varpann, og
nösuðu heim að bænum. Er nú ekki
að orðlengja það, að Kristinn beinir
byssunni að stærsta dýrinu, þarna úr
bæjardyrunum, og hleypir af. Dýrið
féll við skotið, en var þó ekki alveg
dautt. Samt hreyfði það sig ekki úr
stað, og dó litlu síðar.
Við þetta hrukku hin dýrin frá og
drógu sig nokkuð fram á ísinn, svo
að ekki varð komið á þ_u skoti úr
bæjardyrunum.
Kristinn fer nú á eftir þeim, og fór
ég með honum. Tók ég mér íshögg
að vopni, Er ekki að orðlengja það,
að hann skýtur þarna dýrin öll þrjú,
og sýndu þau ekki af sér neina
grimmd, aðeins fitjuðu upp á trýnið
og urruðu að okkur, en, nokkuð þurft-
um við að eltast við síðasta dýrið til
að komast að því.
Var nú gengið að því að aka dýrun-
um inn í fjárhús, svo að þau frysu
ekki áður en hægt væri að ná af
þeim belgjunum, en þetta gerðist,
þegar frosthörkurnar voru sem mest-
ar. Síðan reið Kristinn sem hvatast
inn í Leirhöfn til að fá Sigurð Kristj-
ánsson til að taka belgi af dýrunum,
en hann var sá eini í nágrenninu,
sem treyst var til að gera það svo í
lagi væri. Tók Sigurður belg af tveim
dýrunum þá um kvöldið, en eitt var
láti.ð biða morguns.
Belgina seldi Kristinn svo um vor-
ið fyrir kr. 300.00 hvern, og þótti það
góður skiidingur í þá daga.
Það er gömul, íslenzk þjóðtrú, að
þeir, sem leggi bjarndýr að velli,
verði fyrir einhverju óhappi eða
skaða. í þetta skipti lét þjóðtrúin
sér ekki til skammar verða. Um vor-
ið voru aUar ær Kristins lamblausar,
nema ein. Var ekki laust við, að sumir
vildu setja það í samband við bjarn-
dýradrápi.ð.
DRAUMURINN FAGRI
Það var 1906, að mig dreymdi
eftifrarandi draum. Ég var þá gest
koimandi á Hóli í Stöðvarfirði
ásamt annarri stúlku og sváfum
við í sama rúmi. Þótti mér, að
maður, sem ég kannaðist ekki við,
kæmi til mín og bæði mig að
koma til konunnar sinnar, sem
væri í barnsnauð. Ég var treg til,
ekki vegna þess, að mér litist mað-
urinn tortryggilegur, en vegna
hins, að ég hafði enga reynslu í
þessum efnum. En hann sótti það
sem fastast og taldi líf konunnar
Ilggja við að ég kæmi með sér.
Lét ég þá undan. Hann tók þá upp
hjá sér klæði og batt fyrir augu
mér og leiddi mig út úr húsinu
og að mér fannst fáein spor frá
því. Leysti hann þá klæðið frá
augum mér. Stóð ég þá við bæjar-
dyr og bauð hann mér inn að
ganga.
Ég kom inn í lítið herbergi, þar
sem kona lá í rúmi með tvö ný-
fædd börn fyrir ofan sig. Inni var
fátæklegt, en hreinlegt. Ég sá það
strax, að mér myndi vera ætlað
að losa fylgjuna. Ég gerði það og
gekk allt vel. Batt þá maðurinn
aftur fyrir augu mér og leiðir mig
saima veg ttt baka. En þegar við
■n m mm+n —m ........................
komum að bæjardyrunum, þakk-
aði hann mér fyrir og sagðist því
miður ekki geta Launað mér sem
skyldi, en ég yrði bæði heppin og
lánsöm ljósmóðir. Morguninn eftir
vaknaði ég og mundi drauminn og
það sem meira var, hendur mínar
voru blóðugar, og þvoði ég þær
án þess nokkur vissi af.
Ég hugsaði milcið um þennan
draum, en sagði engum.
En svo að tveim árum liðnum
kom ljósmóðirin, sem gegnd.
Stöðvar- og Fáskrúðsfjarðarum
dæmi til mín og sagði ég henni þá
drauminn. Hún var heilsutæp og
hafði huga á að hætta störfum
sökum þess. Þegar hún hafði heyrt
drauminn, sagði hún að ég skyldi
læra, en ég vildi ekki. En nokkru
seinna fékk ég bréf frá þessari
sömu ljósmóður, sem þá var hætt
störfum, og sagði hún mér, að fara
sem fyrst til Georgs Georgssonar
læknis og gefa mi.g fram til að
læra.
En ég anzaði því aldrei, taldi
mig ekki hafa hæfileika né efni,
því að fátækt var mikil í þá daga.
Síðan liðu mörg ár. Ég gifti mig
og fór að hokra í tvíbýli. Ég hafði
þá eignazt dóttur, sem þá var
Þá vil ég geta nokkurra fleiri
bjarndýra, sem vart varð þennan
vetur.
Á Grjótnesi, næsta bæ fyrir vestan
Núpskötlu, var skotið bjarndýr. Kom
það heimundir fjárhús, en gerði ekk-
ert mein af sér.
Þá varð móðurbróðir minn, Stefán
Björnsson, bóndi á Valþjófsstöðum í
Núpasveit, var við bjarndýr, er hann
var á leið milli bæja, en það bar að
svo sem nú skal greina:
Skömmu eftir að ísinn rak að landi,
fór Stefán að sækja lamb, sem hann
átti úti á Presthólum, sem er ná-
grannabær; eru ca. 3—4 km. milli
bæjanna. Lambið var með öðru fé í
fjárhúsum niður við sjóinn. Leggur
Stefán svo af stað með lambið, og
leiðir það. Lá leið hans suður með
sjónum, skammt ofan við malarkamb-
inn. Þegar hann er kominn nokkuð
áleiðis, verður hann þess allt í einu
var, að bjarndýr er komið á hlið við
hann, sjávarmegin. Er dýrið til þess
að gera skammt frá honum, og þefar
í áttina til hans. Stefán gefur sig
ekkert að þessu en hel'dur áfram með
Framhald á bls. 669.
tveggja ára. En nábýlishjónin
höfðu átt níu börn og þrjú af þeim
komu andvana, en fjórða var aum-
ingi. En svo átti hún von á sér
af því tíunda. Kona þessi átti erfitt
með að fæða sökum grindar-
skekkju. Var nú komið fast að fæð
ingu og ljósmóðirin, sem þá var,
taldi konuna eiga hálfan mánuð
eftir.
Hálfum niánuði seinna veiktist
svo konan eina nóttina. Var þá
maðurinn minn sendur eftir ljós-
móðurinni, en þangað var drjúgur
spölur og blindhríð.
Nokkru eftir að maðurinn minn
var fari.nn, kom drengur til mín og
bað mig að koma fljótt til kon-
unnar. Þaut ég hálfkl'ædd út í
hríðina.
Þegar ég kom til konunnar og
■hafði snert hana, kom barnið í
hendur mínar og fylgjan á eftir
án allrara þrautar. Konan varð
mjög glöð og undrandi, sem von
var, eftir það, sem hún hafði liðið
að fæðingu hinna níu. Heilsaðist
henni vel.
Þa er trú mín, að þarna hafi
æðra afl verið að verki með mér
— Skráð eftir gamalli konu,
sem ekki vill láta nafns
síns getið.
Magnús Jóhannsson
frá Hafnarnesi.
IÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
651