Tíminn Sunnudagsblað - 18.08.1963, Blaðsíða 11

Skiphellir undir Eyjafiöilum. — Hér áSi Sveinn á Skjóna sínum.
að fá okikur Sikjóna litla báða h'eta.
Það mátti segja að það væri nájkvæm
lega tveir sólarhringar, sem ég var
frá Reykjavík og heim á hlað í Ás-
um í Skaftártungum. Voru þá öll
vötn óbrúuð frá Þjórsá, oig ég held
að mér sé óhætt að segja að við
Skjóni litli vorum báðir alls óþreytt-
ir, þegar heim kom, enda átbum við
vel saman, eins og fyrr segir, og
svo var alltaf.
Seinna þennan sama dag, sem ég
kom heta þurfti ég að fylgja manni
austur yfir Ásakvíslina, sem er svona
hálftíma reið, en svo hittisit á, að
enginn hestur var heima við nema
Skjóni Utli, sern ég var nýkominn á.
Og varð ég að taka hann, þótt mér
þætti það hálfgerð synd, en þegar
við vorum komnir yfir kvíslarnar, þá
kom þar ferðafólk að austan og varð
ég því samferða til baka. Einn mað-
urinn sem var í ferðinni var á bráð-
viUjugum hesti, og án þess að ég
vildi þá urðum við saman á undan.
Kom æsingur í hesitana okkar, svo
að við urðum að lof-a þeim að reyna
sig. Skjóni lit'li varð heldur á und-
an og þótti þessum manni það firn
miki'l, þegar hann vissi um ferð mína
að sunnan þann sama dag. Var hann
auk þess óvanur því, að hans hest-
ur væri ekki fljótari öðrum hestum.
Einu sinni sem oftar var ég á ferð
á Skjóna Utla austur yfir Mýrdals-
sand í byrjun vetrar með fleira fólki.
Voruim við þá að fara í Tunguna til a-ð
vera við jarðarför Hildar í Hemlu.
Þau vorni eneð í förinni Einar hrepp-
istjóri í Vestri-Garðisauka og kona
hans Þorgerður Jónsdóttir frá Hemru.
Þegar fcomið var vel austur á sand-
inn var farið að ríða dálítið greiðar,
en hestum þeirra varð fljótt erfitt,
því að þeir voru teknir af jörð og
komið haust, mæddust því og svitn-
uðu. Var ég þá oft langt á undan,
því að Sikjóna litla leiddist þetta rölt.
Beið ég iðulega eftir samferðafólk-
inu. Spurði Þorgerður mig, hvernig
á því stæði, að Sikjóni gerði hvorki
að mœðast eða svitna, en stirndi á
hann sem gjafarhest. Ég sagði henni
að ég tæki Skjóna á gjöf undir eins
»)g kýrnar á haustin og það gerði
muninn. í Hemru, — áður en við
héldum út yfir aftur, — sagði Einar
í Garðsauka við mig: Blessaður
Sveinn minn, láttu nú ekld Skjóna
þiinn vera að fara þessa spretti á
undan. Eg lofaði því og efndi það,
og var með þeini hjónum aftan til
í hópnum.
Með ok'kur var í förinni myndar-
arkarl og mann-legur. Var hann á
viljugum hesti og alltaf á undan yfir
sandinn, og hafði Einar gaman af
honum; en þegar við fórum út með
hömrum nobkuð fyrir austan Vík,
var þar lón, eins og stundum er, sem
við rfðum yfir. Var það allt að því
í kvið djúpt. Hann var enn á undan,
þessi velríðandi maður. En þegar
hann var koeninn vel yfir mitt lónið,
þá vitum við ekki fyrr til en hestur
hans tekst á loft, og maðurinn aftur
af honum upp í loft á kaf í lónið og
buslar þar þangað til hann nær sér
upp og veður til lands. í hestinn náð-
um við með naumindum, en að þessu
var brosað, því að veður var þurrt og
gott og vatnalaust, en maðurinn kom
sundblautur tU bæjar.
Eitt sinn sem oftar var ég á ferð
yfir sandinn, þá á vesturleið frá Ás-
'um að Fossi í Mýrdal. Var þá á
Skjóna litla einuim, en þegar ég kem
út að HóLsá er þar fyrir stór floti af
mönnum og hestum. Það voru þá
Síðumenn að flytja strandmenn og
vanalega er eklki farið hraðara með
þá en töltreið. En á undan þeta
voru farnir tveir menn á fjórum hest
um að útvega gistingu í Vík; því að
það var venja áður en stainn kom að
senda einn eða tvo menn á undan til
að útvega gistingu fyrfr menn og
hesta og voru þeir sendtaenn látnir
vera vel ríðandi. Nú varð ég sam-
ferða þessum flota yfir brúna, og þó
inokkuð lengra. En svo fór ég að
smáiurka Skjóna til að fara á undan
en hann var hálftregur að fara frá
hestunum. Ekki eygði ég sendimenn
Framhald á bls. 669.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
659