Tíminn Sunnudagsblað - 25.08.1963, Blaðsíða 7

1

/
Þessi mynd er tekin við mynni furðuheliisins, þar sem men n böðuðu sig í volgu laugarvatni undir ísþaki.
anverðum ér sérkennilegur hnjúkur
eða fell og sýndist okkur sem þar
sæti maður í síðum kufli meg lang-
an staf í hendi. Guð'mundur Gunn-
arsson kennarj á Laugum og Jón,
sem báðir eru vel lesnir í ferðabók-
um ,gizkuðu á, að þetta mundi vera
Biskupsfell það, sem Pálmi Hannes-
son, rektor getur um í frásögnum
sínum um þessar slóð'ir. Báðum meg-
in KverkfiaUanna ganga djúpir dalir
inn með þeim og eru þar sjóðandi
hverir. Forðir.ni var heitig á þessar
furðustöðvar morguninn eftir. Ekki
vildu þeir Hróar og Jón sætta sig
við að komast ekki léngra meg bíl-
ana. Og að áliðnu kvöldi var búið
ag finna krákrleið upp á hólana og
ryðja veg niður urðirnar hinum meg-
in. Við fórum hann morguninn eftir
þann 16. íúní, og er þá nokkurn veg-
inn greiðfær vegur um sandorpin
hraun þar 'estur með fjöllunum. Við
stönzuðum ug á, ekki stóra, beint nið-
ur undan Kverkjökli, og höfð'um við
þá hætt á a'ð gizka 6,5 km. loftlinu við
vegalengdina Veð'ur var þá fremur
kalt ,svo að ekki draup leysingar-
vatn úr fönriurr, til kaffihitunar. Loft
var mjög skýjag og gekk á með rign-
ingum og slydduéljum, einkum í
fjöllunum.
Vig ána skildust leiðir. Ellefu
manna hóþur, þ.á.m. ein kona, Ingi-
björg Magnúsdóttir, yfirhjúkrunar-
kona Sjúkrahúss Akureyrar, ákvað
að ganga lengra ínn með fjöllunum,
upp til hverunna og helzt á jökulinn.
Þau hrepptu leiðindaveður og færi,
en náðu þó flestum fyrirhuguðum á-
föngum. Nokkrir höfðu tekið sig út
úr strax við tjöldin og stefnt til Bisk-
upsfells. En flestir gengu upp með
ánni að rótum Kverkjökuls, sem er
á að gizka 20—30 mín. gangur og
ætluðu sér ekki stærri hlut en að
svipast þar um og ganga eitthvað upp
á jökulinn. En þar beið okkar undrið
mikla. Sumir flýttu sér allt hvað af
tók beint upp á jökulsporðinn og
sinntu ekki viðvörunum þeirra, sem
betur þekkja íkriðjökla og vita, hve
hættulegar sprungur geta myndazt
þar á þessum árstíma. Flestir fylgdu
Jóni Sigurgeivssyni, sem ákvað að'
skoða upptök árinnar, sem fellur í
djúpu gili frá jöklinum. Hann hafði
séð gufu iíða upp frá jöklinum í
stefnu á gilig og bjóst vig að þarna
væri eitthvað nýstárlegt að sjá. —
Það brást helúur ekki.
Sem við sióðum á gilbarminum sá-
um við dyr standa opnar inn í jök-
ulinn, háar, livelfdar og jafnbreiðar
gilinu. V'g gengum þar inn dálítið
hátíðleg í bragði og stóðum þá í ís-
helli miktum, sem liggur þar inn
undir- jökulinn eins langt og augað
eygir. Forsalurinn er hár og víð'ur
til veggja, loflig er mjög hyelft og
sýnist það vera eins og samsett af
litlum, íhvolfum rúðum. Svo þunnt
er jökulþakið orðið, einkum fremst,
að mikla birln ber inn um „rúðurn-
ar“. Hún er blágræn og köld. En áin,
som barna rennur fram úr dyrum og
að „dyrastöfum" báðum megin, er
því hlýrri. Kún er glóðvolg og hitnar
eftir því.seru ínnar dregur í hellinn.
Við, sem vorum á gúmmístígvélum,
kusum fremur að sulla í ánni en
stikla malanimana. Skammt innan
vig hellismunnann var opinn gluggi á
jökulþakinu og þar fossaði niður leys-
ingarvatn. Kellirinn þrengdist lítið
eitt, þegar inr.ar dró og myrkvaðist.
Áin hitnaði, gufan jókst og vig urð-
um æ blauiari. En skyndilega víkk-
aði helliriun aftur og sló þar niður
birtu mikiili. Við vorum komin að
strompi þeim hinum mikla, sem Jón
hafði séð rjúka úr og horfðum til
himins upp i gegnum hann, stödd á
að gizka 290 metra inn undir jökl-
inum. Við kl'fruðum nú „upp í gegn-
um jökulinn'1. þ. e. a. s. upp um
strompinn og heyrðum á mannamál
og hávaða.
Efst í strompinum mættumst við
og þeir, se n komu ofan af jökli og
urðu þar fagnaðarfundir. — Siðan
renndu allir sér niður strompinn og
niður- í á. (Þetta var sannkallaður
strompleikur). Þar viar spígsporað
fram og afcnr og teknar myndir. Loks
urðum við að slíta okkur frá þessum
notalega skemmtistag og halda heim
á leið. Alhr nr.'ðskulfu og gnístu tönn
um, þegar komið var út í bölvaðan
kuldann úti fyrir jöklinum. Þó sá til
sólár og hiti svo mikill, að kaffivatn-
ið rann af fönnunum í tjaldstað'. Ekki
vildi Jón Signrgeirsson hverfa frá
þessum furðuhelli svo lítt könnuðum.
Hann og fiónr aðrir urðu því eftir og
héldu lengra ínn eftir hellinum unz
þeir sáu ekki 'engur handa sinna skil.
Þá létu þeir staðar numið og hétu
að hafa með' sér ljósker næsta sinni.
Að lokum fóru þrír þeirra í bag þarna
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
679