Tíminn Sunnudagsblað - 15.09.1963, Blaðsíða 5

Kálfafell í Fljótshverfl. (Ljósmynd: Páll Jónsson).
sinn sem hann gat aldrei yfirstigið
með gjörningum sínum. Eitt sinn
fór þessi maður með öðrum til alt-
aris. Er þá sagt að Ulugi hafi hleypt
eitri í kaleikinn, en þá maðurinn
hafði tekið það til sín lýsti hann
Illuga banamann sinn og dó bráð
lega. Þetta mál var sótt á hendur
Illuga og dæmdi séra Magnús
prófastur hann frá kjól og kalli. Nú
hugsaði Illugi sér að sitja þrásetu
á Kálfafelli so lengi sem hann ætl-
aði sér, en fæstir almúgamenn vog-
uðu að bera Illuga út á móti vilja
hans vegna fjölkynngis. Vita menn
ei hvort séra Magnús hafi fengið
sér til aðstoðar að bera Illuga út
Þorleif sýslumann þáverandi á Hlíð
arenda í Rangárvallasýslu, eða hön
um hafi verið skikkað það af bisk
upi, en til að bera Illuga út ferðað-
ist Þorleifur sýslumaður austur á
Síðu og fékk sér til aðstoðar mann
þann er Þorleifur hét og var kallað-
ur Ferða-Þorleifur. Hann var álit-
inn fjölkunnugur mjög. Síðan riðu
þeir til Kálfafells og setti Þorleifur
sýslumaður tjald sitt utan garðs
Fór þá Ferða-Þorleifur að hefta
hesta þeirra. Urðu þá hnappheld-
ur fastar við hendur hönum; —
skyrpti hann þá í lófa sína og urðu
þær þá lausar. Að því búnu gekk
hann heim til tjalds síns. Sýslumað
ur hafði á meðan á heftingunni
stóð gengið inn í tjald sitt, lagt sig
niður, en þegar Ferða-Þorleifur
kom heim að tjaldi sá hann nafna
sinn hálfan dreginn út úr tjaldi
frávita með froðufalli. Skyrpti þá
Ferða-Þorleifur í andlit hönum og
mælti þessum orðum: „Lítið stoð-
ar þig finnski galdurinn". Nú vitk-
aðist þá sýslumaður so ei sakaði og
sváfu þeir af um nóttina. Strax að
næsta morgni var séra Magnús kom
inn. Skiptu þeir þá með sér störfum
soleiðis að séra Magnús skyldi bera
allar eigur Illuga út á hlað, Ferða-
Þorleifur að færa þær út fyrir tún
garð; þar tók Þorleifur sýslumað-
ur við því og afhenti það tilkvödd
um sóknarmönnum sem áttu að
flytja það úr landareign Kálfafells.
— Nú er að segja frá Illuga þegar
hann kom öngri sinni kunnáttu
við móti þessum mönnum, fór síð-
an norðrí land, því þar átti hann
dóttur gifta ágætum manni vel efn-
uðum og unntust þau mjög. Sagt
er hún hafi verið lík föður sínum
að þvi að vera margfróð. Settist
Illugi þar að. Er það sagt, að hann
hafi margar glettingar gert séra
Magnúsi meðan Illugi var uppi, og
var sagt að hann hefði ekki gleymt
þessum fjandskap, þó að hann
dæði. Nú er það til að taka þá 111-
ugi var hjá dóttur sinni að hún
bar mat fyrir hann og mann sinn.
Það var fiskur og smjör. Reiddist
þá Illugi er hann sá fæðuna, kvað
það vera smán að bera á borð því
líkt létt meti fyrir jafngöfugan
mann sem hann væri. Þessu gegndi
bóndi með siðsamlegum orðum að
maður mætti þakka fyrir ef- hann
hefði alltaf nóg af slíku. Við það
reiddist Illugi enn meir og réð hön-
um bana með forneskju sinni. í
þessum svifum kemur dóttir Illuga
inn og sér hvað í hefur gerzt í líf-
láti mannsins, sem henni féllst svo
mikið um að hún hikar sér ekki
við að taka til kunnáttu sinnar og
láta föður sinn fara sömu förina
og lét þar Illugi líf sitt fyrir fjöl-
kynngi hennar. — Eftir þetta veitti
hann mjög miklar ásóknir séra
Magnúsi og einkanlega konu hans,
og hafa margar sögur frá þeim far-
ið, sem mér eru gleymdar. Þess má
síðast geta, að séra Magnús skipaði
öllu fólki sínu að ganga til hvílu
um aftan og gerðu það allir sem
hann bauð. Förukarl nokkur hafði
beðizt gistingar um daginn, hafði
hann verið að flytja hest sinn á
meðan fólkið var að hátta. Kom þá
karl inn í bæjardyrnar. Var þá séra
Magnús þar fyrir og ávarpaði hart
og sagði: „Hvað viltu? Varaðu þig“.
Karl brást drengilega við og segir:
„Eg hræddist ekki Illuga í lífinu og
því siður dauðan“, og gekk inn. Þá
er sagt að séra Magnús hafi .verið
að koma Illuga fyrir niðri í bæjar-
gólfið og er sagt að séra Magnús
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
749