Tíminn Sunnudagsblað - 15.09.1963, Blaðsíða 10

tíminn veitir börnum hins norölæga
ættlands okkar. Þegar íarið er yfir
Brynjudalsá, heyrist fararstjórinn kveðá
í hátalarann:
Streyma lækir, fossar falla,
fram hjá krækjum veiðihyl.
Áfram sækjum upp til fjalla
arnar bækistöðva til.
Falleg vísa 02 vildu fleiri kveðið
hafa. Ekki leið á löngu, þar til aftur
heyrðist til Jóhanns:
Við höfum bænum flúið frá,
fjalla hæna skörðin.
Fagurgi-ænum grundum á
gengur væna hjörðin.
Það er að birta til, þótt hægt fari.
Ríkharður Hjálmarsson fylgist vel meö
loftinu:
Glitrar dögg um grund og ögur,
gráa þokan undan slær.
Rísa úr þykkni fjöllin fögur
ferðalöngum jafnan kær.
Þegar Borgarfjörðurinn opnast, sést til
sólar, og þá kveður fyrsta konan sér
hljóðs, Ragnheiður Magnúsdóttir. —
Heimahagarnir bjóða hana velkomna,
og hún missir vald á hlédrægni sinni:
Sunnan heiða súidin er,
sól þar aidrei nær að skína.
Greiða leið mig bíllinn ber,
bjarta sveit í arma þína.
Fyrst er áð í Hafnarskógi. Menn
ganga út og teyga að sér hið raka
loft, blandið blómaangan og birkiilmi.
Eftir að hafa dvalizt þarna góða stund,
er sem menn séu orðnir ungir í annað
sinn. Svo er ikið um Borgarfjörð og
Mýrar undir ljúfum Bragamálum. í
Fögrubrekku er tekinn dögurður og
hvílzt, en flugurnar eru heimaríkar og
linna ekki látum fyrr en bíllinn þýtur
af stað. Nú vil'ia sumir meiri fjölbreytni
í höfundavali, og eru þá teknar upp
ljóðabækur og kveðnir heilir flokkar
eftir landskunna höfunda. Það er engu
líkara en þær systur, Ólína og Herdís
Andrésdætur, Þorsteinn Erlingsson og
Jóhannes úr Kötlum hafi tekið sér
sæti í bílnum. Um tíma gerist nokkuð
heitt í bílnum fremst, þar sem Andrés
situr. Sigurbjörn tekur eftir því; að
Andrés virðist una þessu iíla og kveð-
ur þá honum til hugarhægðar:
Seinni fyrir sálarfrið
svona reynsla er þegin.
Gott er í tíma að venjast við
velgjuna hinum megin,
Andrés svaraði með vísu, þar sem
hann gaf í skyn, að það væri ekki
meining sín að fylgja Sigurbirni í hlýj-
una.
Nú breiðir Staðarsveitin úr sér og
Búðasandur stynur undir falli úthafs-
öldunnar á ströndinni. Sigurbjörn hef
ur um stund horft á boðana brotna á
skerjum. Hann kveður:
Brýtur á skerjum bára stór,
boðar falla í hrinum.
Þyngri er nú orðinn sjór
en í Hvalfirðinum.
Eftir að hafa áð á hinum fagra stað,
Búðum, er ekið upp brekkur, yfir
Fróðárheiði og til Ólafsvíkur. Þegar
ekið var nærri þeim slóðum, þar sem
Axiar-Björn drýgði glæpi sína forðum,
varð Sigurði frá Brún að orði:
Ofanvert við ígultjörn,
^kki holiur grönnum,
hérna vestra bjó hann Björn
og banaðí ferðamönnum.
Margir ortu um Fróðárheiðina, þótt
ekki verði það hér skráð. Frá Ólafsvxk
var ekið um nýja veginn, sem lagður
liefur verið um Búlandshöfða. Þegar
komið var langleiðina fyrir höfðann,
var staðnæmzt og notið útsýnis þaðan.
Þar var verulega fallegt. Þá ortu þeir
Ólafur Þorkelsson og Ágúst Vigfússon
þessa vísu saman:
Hér má líta tind við tind,
tign í umgerðinni.
Það má segja, að þessi mync
þjónar fegurðinni.
Og Magnús Jónsson frá Barði gat
heldur ekki orða bundizt. Hann *viælti:
Orða bundizt ekki get
yfir fegurð dagsins.
Ánægjuna efsta set
í aðild ferðalagsins.
Þegar haldið var áleiðis til Grund-
arfjarðar, sást til' hins landskunna feðra
seturs, Kvíabryggju. Það var eins og
skáldin tækju viðbragð, og var farið
að yrkja um það, hver vera mundi í
mestri hættu, þegar næstu innflytj-
endur yrðu þangað sendir. Þá mælti
hinn ráðsetti kennari, Ágúst Vigf' -«on:
Enginn skyldi um það spá
eftir minni hyggju,
hver mun fyrstur fara á
fræga Kvíabryggju.
Varð þá hljótt yfir mönnum um
stund. Þegar komið var til Grundai’-
fjarðar, var sem sjálf Paradís stæði
opin og byði mann velkominn. Kirkju-
fellið speglaðist í firðinum rennislétt-
um. Þetta litla, þrjátíu ára þorp ber af
öllum öðrum þorpum hér á landi, og
þorpsbúarnir heilsuðu brosandi, eir-
brúnir af sól eins og Malajar. Allt er
hreint og fágað. Húsin eru vel mál-
uð, og ný hús eru að rísa af grunni
Við gistum í barnaskólahúsinu og borg-
uðum sex krónur fyrir næturgreiðann.
Það verður ekki sagt um Grundfirð-
inga, að þeir hafi reist þarna musteri
Mammons. Nei, þarna er vissulega
musteri menntagyðjunnar og hreinl'eik
ans. Skólastofurnar bera það með sér,
að börnin hafa fengið gott uppeldi og
stjórnsama kennara. Eftir kvöldverð
er farið að skoða umhverfið, Við hjón-
in tökum með okkur sjónauka og göng
um hátt upp í hlíðina fyrir ofan og
innan þorpið. Þaðan er víðsýnt mjög
og fagurt. Langt úti á lognkyrrum sjáv
arfletinum sjást Selsker. Þau sjást að-
eins í sjónauka. Vegna misturs eygjum
við ekki yfir á Barðaströndina. Þegar
litið er yfir Kolgrafarfjörð og Bjarnar-
hafnarfjall, sést Fellsströndin og ara-
grúi eyja. Ofanvert við Kirkjufellið er
skyggni langt út á haf, og þar er skip
á ferð. Þegar litið er nær, sjáum við,
að hið tignarlega Kirkjufell hefur
breitt Skugga sinni yfir Grafarnesið,
en allt um kring skín sólin og verm-
ir og prýðir. Það er eins og fjallið
vilji með þessu minna þorpsbúa á
hverfulleik iífsins, því að þetta varir
aðeins stutta stund. Svo hverfur skugg
inn aftur og paradís kvöldsins er aft-
ur fullkomin. Það var ekki nema eðli-
legt, að skáldin, sem stödd voru þai-na
þetta litfagra kvöld, lyftu anda sínum
hærra en venjulega. Það var þó ekki
fyrr en í bílnum daginn eftir, að allir
fengu að heyra, hvernig hver og einn
komst að orði um það, sem fyrir augun
bar. Hér skulu aðeins birtar nokkrar
vísur af handahófi. Formaður Iðunn-
ar, Ríkharður Hjálmarsson, afkomandi
Bólu-Hjálmars, komst svo að orði um
Grundarfjörðinn þetta undurfagra
kvöld:
Myndir vötnin taka af tind,
tjóður leyst af sólargióð,
sindrar gervöll lífsins lind,
ljóðar fagran kveðjuóð.
Og enn kvaö hann:
Vatnið flæðir, króka krækir,
kringum læðist fjallasvið.
Silfurþræðir líkt og lækir
ljósi hæða taka við.
Ólafur Þorkelsson var mjög hrifínn
f allri þessari dýrð. Hann segir:
Víst er alltaf söm við sig
sólrík júnítíðin.
Guð veit, að hún gladdi mig,
Grundarfjarðarprýðin.
Konurnar létu einnig hug sinn í
ljós Haildóra Magnúsdóttir kvað
þannig:
Hve ég vildi binda í brag
birtu þá og fegurð alla:
Sumarkvöld við sólarlag,
seið og töfra vesturfjalla.
754
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ