Tíminn Sunnudagsblað - 05.04.1964, Side 12

VelSimenn með f*ng sinn. (Æ, hefði samt ekki verlð skemmtilegra að lofa hon-
um að lifa?) Þorsteinn Jósepsson tók allar
Við ósa Lagarfljóts og Jökulsár á
Krú er mest selveiði á Austurlandi,
enda hefur selurinn þar ákjósanlegt
vígi. Marga kílómetra inn af Héraðs
flóa rennur Jökulsá um sléttlendi
og greinist þar í margar kvíslar.
Venjulega rcnnur hún þó í tveimur
meginálum, sem eru djúpir og
straummiklir, en báðum megin við
þá eru aftur margar smærri kvíslar-
Á sandeyrunum milli þessara megin
ála er bækistðð selsins. Þarna er
ekki unnt að koma honum að óvörum
á neinn hátt, og verði hann var við
eitthvað grunsamlegt, ern hæg heima
tökln að skella sér í álinn.
myndirnar.
Lax og silungur gengur eftir ánni,
svo að þarna er gott til fanga fyrir
kobba, og ef ekki kæmu til önnur
farartæki manna en hestar postul-
anna, væri þetta selnum sannnefnd
paradís. Þarna er öllum oheimilt að
hleypa skoti úr byssu.
Selalátur eru líka meðfram Ósa-
fjöllunum, báðum megin við Héraðs
flóa, en þar er miskunnarlaust skotið,
bæði af innlendum mönnum og út-
lendum, svo að selurinn hefur fælzt
og flúið þangað, sem hann á grið-
land.
Enginn, sem ekki hefur komið að
Jökulsá, getur gert sér í hugarlund,
hvilik ógrynni þar eru af sei- Þefi'
ar maður kemur að árósunum, þá
er kollur við koll, svo að helzt
mætti líkja því við baðslaði erlend-
is- Þegar gengið er meðfram ánn’-
í hitum og sólskini, kemur á daginn,
að hinar svörtu og ömurlegu áreyraf
hafa alveg skipt um lit, því að sel-
urinn iiggur þarna í stórum breiðutn
með stuttu millibili. Oftast eru l’innn
tíu til sextiu selir í hóp, og er þ®
alltaf einn á verði á meðan hinir
sofa. Þessi varðselur er sífellt að
lyfta kollinum með fán’a mínútn*'
millibili, og skima í allar áttir. Sjái
hann ekki neitt, dottar hann aftur,
en verði hann einhvers var, lætu^
hann félaga sína vita. Og er þá ek*
beðið eftir lestri.
Veiðiréttur í Jökulsá heyrir til jeJ
inni Húsey, serm er yzti bær í Hr°_
arstungu og á land að sjó. Þessi jör®
er kirkjujörð og á allan veiðiref
í ánni, hvar sem hún kann að renna-
Þeir, sem búa á jörðunum handan
árinnar og eiga þar lönd að, meá®
einungis horfa á kobba. Þetta sj'1
ist dálítið undarlegt, en orsakir er'
til alls. Það var, að sögn, einu sinn1
gömul kona, sem átti jarðirnar begSJ®
vegna árinnar. Þessi gamla kona
mjög guðhrædd og mátti ekki u
annars hugsa en komast til Suö‘ [
þegar hún færi héðan. Þá var hú--'*1^
leiga ekki ýkjahá hérmegin, en hin"n
megin gat hún stigið eftir efnuni og
ástæðum. Til þess að tryggja sér vjs
ina, gaf þessi góða kona Kirkjuba'J"-
kirkju veiðiréttinn í Jökulsá.
vonum, að hún hafi ekki verið sVl‘‘
in um húsnæðið.
Annars eru um þetta fleiri saS'"
Yfirleitt eignuðust kirkjurnar finS
ar hlunnindajarðir, eða hlunnind*.^
því að kirkjunnar menn voru naSl'
á slíkt og kunnu að gera nnáldag8 ^
vel úr garði. Náttúrlega þótti l"'1^
norðurbyggjum súrt í brotið að h°r
á allan þennan sel fyrir landi 61 ^
og vita honum sópað burtu, án 1)C^
að hafa svo mikið sem reykinn
réttunum. Og það var haft fyrir s® j’
að stundum styngju þeir hugmV
inni um helgi eignarréttarins í r® j
vasann og fengju sér í soðið. p
var helzt einn maður þar handan ,
ána, sem mikill styr stóð um. ^a ■ j
þessi var afburðaduglegur, skjo f
ur, harðfengur og hinn mesti o ^
hugi, og til hans völdust líka a ^
in menn, sem ekki slógu hendiu11
móti seladrápi og svaðilförum-
BHHi

300
IÍMINN - SUNNUDAGSBt