Tíminn Sunnudagsblað - 16.08.1964, Blaðsíða 10

Manarkötturinn er eitthvert furSuleg-
asta kattarkyniö, því að hann skortir
höfuðprýði kattarins, skottið.
margra fara stöðugt vaxandi. í
Bandaríkjunum er Síamskötturinn
trúlega vinsælastur allra. Austrænt
ævintýri segir, að guð sá, er skóp
Síamsköttinn, hafi gefið honum „tign
pardusdýrsins, vit fílsins, tryggð ást-
arfuglsins, fegurð hindarkálfsins,
bláma safírsins, mýkt dúnsins, hraða
ljóssins.“ Margir kattavinir segja, að
Síamskettir séu greindastir allra
katta, en um leið sjálfstæðastir. Og
þeir hafa fjarska gaman af að
hreykja sér hátt og eru katta mest
fyrir að klifra upp gluggatjöld og
staura. Þess eru einnig dæmi, f6 kett
ir af þessu kyni hafi lagt fyrir sig
söng með góðum árangri. í einni af
myndum Walts Disneys kemur fyrir
söngur, sem heíti „Söngur Síams-
kattarins." Einn Síamskattareigandi
tók upp á því að leika þetta lag og
syngja fyrir köttinn sínn, og honum
tókst von bráðar að kenna kettinum
að taka undir með mjálmi á ákveðn-
um stöðum í laginu. Fyrst þurftí
hann að veifa hendinni fyrir fram-
an köttinn til þess að fá hann til
söngsins, en innan tíðar þurfti þess
ekki lengur með. Kötturinn tók und-
ir af sjálfsdáðum, þar sem það átti
við.
Á síðari hluta nítjándu aldar var
brezkur ræðismaður í Bangkok, sem
hét Owen Gould, og það var hann,
sem flutti Síamsköttinn til Vestur-
landa. Þegar hann hélt alfarinn heim
frá Bangkok árið 1884, gaf Síams-
konungur honum kattarhjón af þessu
kyni, sem hafði verið ræktað við
hirðina um aldir. Síamskettirnir voru
nefnilega engir venjulegir kettir
austur þar, heldur heilagir hofkettir,
sem konungurinn einn hafði rétt til
þess að eiga. Frá þessum köttum
Goulds eru Síamskettir nútímans
flestir komnir, og það gefur auga
leið, að þeir voru afar sjaldgæfir
lengi framan af. Það er aðeins síð-
ustu þrjátíu árin, sem tekið hefur
að bera á þeim að ráðí á kattasýn-
ingum, en nú eru þeir að verða vin-
sælastir allra katta.
Síamskettir eru flokkaðir í fjögur
afbrigði á kattasýningum eftir litar-
hætti, en af Burmaköttum er flokk-
urinn aðeins einn. Burmakettir eru
sagðir stilítari og hógværari en
Síamskettirnir og eru eflaust þægi-
legri á heímili. Það kattakyn, sem
gengur undir þessu nafni vestra, er
algerlega ræktað þar í landi. Nálægt
1930 kom sjómaður til Bandaríkj-
anna frá Austurlöndum og hafði með
sér læðu, sem var kölluð Wong Mau.
Hann gaf þessa læðu áhugamanni
um kattarækt og er síðan úr sög-
unni. Kattamaðurinn lét læðuna fá
Síamskött fyrir maka, og af þeirri
blöndu er Burmakyníð komið.
Af Abessiníukyni er ekki heldur
nema einn flokkur. Það kyn befur
ekkert breytt séf um aldir og
egypzku kettirnir fornu, sem algeng-
ustu húskettirnir eru komnir af, eru
taldir hafa verið sama kyns. Abess-
íníukettir eru sagðir kvikir og eins
og ekki góðir á taugum, og þeir hafa
undarlega ánægju af að sulla í vatni,
sem köttum er annars ekki titt.
Þeir kettir, sem nú hafa verið tald-
ir, eru allir stutthærðir, en af loð-
köttum eru Persíukettir langalgeng-
astir. Þeir eru nauðalíkir Angóra-
köttum og oft ruglað saman við þá,
en þó er þar um tvö aðgreind kyn
að ræða. Angórakettir eru orðnir af-
ar sjaldgæfir, en Persíukettir eru til
í óteljandi afbrigðum. Annar loð-
köttur, sem nokkuð er farið að bera
á á Sýningum vestra, er Himalaya-
kötturínn, en ennþá er útbreiðsla
hans þó lítil.
Burmakettirnir eru móleitir á hár og hýrieglr 6 svip eins og sjá má á myndlnni
754
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ