Tíminn Sunnudagsblað - 06.09.1964, Blaðsíða 4

XV.
Sigurður sýslumaður hafði upphaf-
lega látið í veðri vaka, að hann vildi
ekki halda áfram rannsókn kerlingar
málsins, nema amtmaður skipaði
Kjartani á Munaðarhóli verjanda. En
þetta var fyrirsláttur einn, og vafa-
laust hefur sýslumaður verið að leita
hófanna um það, hvort hann hefði
fylgi amtmanns til þess að láta mál-
ið niður falla. Málið var rannsakað,
og það var komið fram í aprilmán-
uð, er sýslumaður tílnefndi Ólaf verj-
anda sonar síns.
Ebenezer mótmælti því þegar, að
Ólafur verði son sinn og færði það
hætti og vottorð læknisins hermdi,
að þau hefðu komið á Guðrúnu.
Sýslumaður féllst á þessa kröfu, og
mælti svo fyrir, að henni skyldi full-
nægt samdægurs. En áður en það
yrðí gert, taldi hann nauðsyn bera
til þess að mæla þær vegalengdir, er
mestu máli skiptu. Hélt hann því á
vettvang með allmiklu föruneyti, og
er þess sérstaklega getið, að Eben-
ezer Þorsteinsson, Munaðarhólsfeðg-
ar og þeir menn, sem báru lík Guð-
rúnar upp úr flæðarmálinu, hafi ver-
ið kvaddir til þessarar farar, auk
þingvítnanna. Voru nú tekin færi og
langir lóðarstrengir, er nota skyldi
við mælingarnar, og með þetta dreifð
miðja hliðina. Síðan voru byssurn-
ar hlaðnar í nærveru sýslumanns og
fengnar í hendur Jóni, sem skyldi
skjóta í markið, þar eð Ebenezer
kærði sig ekki um að gera það, þó
að honum væri gefinn kostur á því.
Svo reyndíst, að byssurnar dreifðu
mjög höglunum í báðum skotum. En
ekki er þess getið, hve mörg högl
lentu í skrínunum, og virðist þetta
umstang lítið hafa auðveldað með-
ferð málsins. En sögulegt hefur þetta
þótt á Sandi eins og fleira, sem gerð-
ist um þetta leyti.
XVI.
Það var sýnt, að þeir Ólafur og
til, að hann væri grunaður
um ískyggileg afskipti af rannsókn
málsins, sekur um óviðurkvæmilegt
framferði í þingstofunni og manna-
líklegastur til þess að beita krókalög-
um við vörnina. En Ólafur afsakaði
það háttalag sitt að ganga óboðinn
í þingstofuna í Ingjaldshóli og grípa
þar fram í við yfirheyrslu. Harðyrði
sín kvað hann hafa verið sögð út í
loftið af föðurlegri viðkvæmni vegna
þeirra kúgandi spursmála, sem aktor
framflutti við Kjartan." Varð það úr-
skurður sýslumanns með skírskotun
til bréfa frá amtmanni, að Ólafur
skyldi annast vömina, þrátt fyrir
mótmæli Ebenezers.
Ólafur tók nú til óspilltra málanna.
Hann hafði faríð með Kjartani út
að skothúsinu í hrauninu og látið
hann sýna sér, hvaða leið hann gekk
þaðan heim morgun þann, er Guð-
rún Oddsdóttir hvarf, og segja sér
hvar hann varð var konu þeirrar, er
hann sá. Vefengdi Ólafur, að nokkur
byssa drægi svo langan veg, sem ver-
ið hefði milli Kjartans og konunn-
ar, og krafðist þess fyrst af öllu, að
æfður skotmaður yrðí látinn skjóta
til marks úr byssu Kjartans á við-
líka löngu færi, svo að sjá mætti,
hvort höglin hæfðu með svipuðum
ist hópurinn út um hraun og fjöru
með hrópum og köllum, pati og
bendingum. Hefur vafalaust dregizt
að hópur forvitinna áhorfenda, er
þótti þetta atferli nýstárlegt.
Kjartan hélt því fram, að hann
hefði gengið af Stekkjarbarði svo-
nefndu inn á hólana utan við Blómst-
■urvelli, yztu og efstu búðina á Brekk-
um. Mældust nú hundrað faðmar frá
fj árhúsrústunum við sjóinn að yzta
hólnum utan Blómsturvalla, hundrað
þrjátíu og fjórir faðmar af hólnum
út á Stekkjarbarðið á þann stað, þar
sem sést beint niður að sjó innan
til við fjárhúsrústirnar, hundrað og
tuttugu faðmar af Stekkjarbarði nið-
ur að fjárhúsunum og sjötíu og tveir
faðmar frá íjárhúsunum í flæðarmál-
ið, þar sem líkið fannst.
Þegar þessum mælingum var lok-
ið, var gengið heim að Munaðarhóli.
Þar lét sýslumaður reisa upp skrínur
og fékk með því skotmark, sem var
þrjú kvartil á aðra hlið, en hálft
fjórða á hina. Ályktaði hann, að
reyndar skyldu tvær byssur Munað-
arhólsfeðga og skotið úr þeim á
skrínurnar, tvisvar úr hvorri, og fær-
ið vera tuttugu faðmar í fyrra skipt-
ið, en tólf í hið síðara. Var streng-
ur mældur með kvarða, svo að ekki
færi á milli mála um vegalengdina,
og annaðist Ólafur á Munaðarhóli
það sjálfur, en Jón Guðmundsson í
Eiði dró krítarhringi á skrínurnar,
svo að auðveldara væri að miða á
Ebenezer mundu hvorugur annan
spara, er fullur fjandskapur var orð-
inn þeirra á milli. Stefndi Ebenez-
er Ólafi fyrir illyrði og uppivöðslu,
en Ólafur gagnstefndi og krafðist
bóta úr hendi Ebenezers fyrir ólög-
mæta málstreitu og saknæmar ýfing-
ar.
Þessu næst var tekið tíl við sókn
og vörn. Ebenezer skírskotaði til
líkskoðunar Ólafs læknis, er sannaði
að Guðrún hefði orðið fyrir hagla-
skoti í lifanda lífi. Vottfest væri, að
hú hafði verið bólgin í andliti, en
dauður maður gæti ekki bólgnað,
þótt fyrir hnjaski yrði. Hlyti því
Guðrún hafa lifað nokkra stund, eft-
ir að hún varð fyrir skotinu og blóð
runnið úr andlití hennar á sandinn,
en því hefði hún verið vot og sand-
orpin nokkuð, að ýrzt hefði yfir hana
í flæðarmálinu. Kallaði hann sannað,
að Kjartan væri banamaður hennar,
þótt ekki liefði hann gengizt við, og
mætti af þeirri þrjózku hans draga
þá ályktun, að hann hefði drepið
hana viljandi, þar eð hann hefði ef-
laust játað sökina, ef um óviljaverk
hefði verið að ræða. Ætlaði hann,
að fjandskapur á milli Ólafs á Mun-
aðarhóli og Þorsteins Runólfssonar,
er sannaður væri af bréfi því, sem
Ólafur skrifaði með líkinu, hefði leitt
Kjartan til þessa óhæfuvei'ks. í
framhaldi af þessari röksemdafærslu
krafðist Ebenezer þess, að Kjartan
yrði sekur fundinn um morð.
820
TÍM I N N — SUNNUDAGSBLAÐ