Tíminn Sunnudagsblað - 06.09.1964, Blaðsíða 5

Hér átti GuSrún Oddsdóttir heima, og hér endaSi hún ævina. Oq hér voru eftirmálin sótt og varin.
Ólafur vefengdi aftur á móti í
vörn sinni vottorð læknisins og lét
að því liggja, að þess hefði verið
aflað með óheiðarlegum hætti. Þóttí
honum óhugsandi annað en högl
hefðu fundizt við krufninguna, ef
Guðrún hefði orðið fyrir skoti. En
þau hefðu ekki komið í leitirnar,
þótt vafalaust hefði læknirinn gert
sór far um að finna þau, og væri
ályktun hans um banamein Guðrún-
ar þar með að engu orðin. í öðru
lagi mætti það undarlegt heita, að
enginn maður á Sandi skyldi heyra
skot það, er Hellubændur höfðu
þótzt heyra Jangt á sjó út, einir af
allri skipshöfninni, og kvaðst Ólaf-
ur geta sannað, að heyrzt hefði inn
i lokaðar búðir uppi á Brekkum,
er hann skaut sel úti við Brimnes
í hvössu veðri, þótt miklu lengra
væri þangað en að beim stað, þar
sem Guðrún fannst. Þá gagnrýndi
hann rekstur málsins og kvað „inn-
stefnd og afheyrð heyrnarlítil og
nærri karlæg gamalmenni, mæður,
sem í allan vetur hafa setið hjá
vöggum barna sinna, ungmenni, sem
varla vita, hvað eiður hefur að þýða,
lítt kenndir og attestalausir útróðra-
menn og enda þeir, sem voru i
öðru amti, þá sökin hófst.“ Vítti
hann síðan Ebenezer fyrir stráks-
skap og ótilhlýðilegt orðbragð í
sóknarskjölunum, þótt raunar sæti
sízt á lionum að drepa á slíkt:
„Spotts- og skensyrðum -þeim, sem
aktor úteys yfir mig saklausan, þyk-
ir mér ekki vert að gegna og enn
síður til tímaspillis borga þau in
natura. Hélt hann því fast fram, að
Guðrún hefði drukknað í sjónum og
borizt að landi og taldi sandinn, sem
var í fötum hennar, sönnun þess.
Ákomurnar á líkinu sagði hann stafa
af því, að það hefði orðið fyrir
hnjaski í sjónum, slegizt við steina
í ölduróti eða dregizt yfir grjót, en
það kvað hann að líkindum stungur
eftir fugla eða orma, sem læknirinn
taldi haglaför. Blóð það, sem draup
úr líkinu í hjallinum á Munaðarhóli,
væri ótvírætt sönnun þess, að Guð-
rúnu hefði getað blætt dauðri á sand-
inum.
Með þessu taldi Ólafur sig færa
óyggjandi rök að því, að álykt-
un Ólafs læknis fengi ekki staðizt
og þar með sannað, að Kjartan væri
saklaus: „Guð tek ég til vitnis um
það, að hann er af aktori hafður að
öllu leyti fyrir rangri sök.“ En til
frekari áherzlu klykkti hann út með
svofelldri kröfu:
„Samt sem áður, til þar með að
taka allan efa og vonda grunsemi af
um Kjartans sakleysí og svo enginn
með sanni geti sagt, að neitt af því,
honum til forsvars þénandi, sé eftir
skilið, geri ég hér með það uppá-
stand, að Kjartani af þessum rétti
verði tildæmdur einn hinn dýrastí
fríunareiður. Eftirlæt ég þá aktori
og öðrum hans áhangendum, hverj-
um helzt, sem vera kunna í þessu
ljóta og skammarlega kerlingarmáli,
að dæma og álykta, hvernig ég sem
faðir Kjartans, er næst guði bezt
þekki hans ómengaða sakleysi
hér í, vil þar með steypa honum í
alla tímanlega og eilífa sálar- og lífs-
töpun og óbætanlega fordjörf-
un, hvar frá guð varðveiti bæði mig
XVII.
i\u gerðist tvennt nálega sanitím-
is. Sigurði sýslumanni þótti nauðsyn
bera til, að barni Önnu á Ingjalds-
hóli yrði fenginn faðir, og þeir, sem
mest þóttust meiddir af kveðskap
þeirra Munaðarliólsmanna um ævi-
lok Guðrúnar Oddsdóttur, gerðu sig
liklega til þess að taka það mál upp.
í einu sóknaxskjali sínu hafði Eb-
enezer bæði vitnað til vísna úr
bragnum og mjög keimlíkra orða í
málsskjölum frá Ólafi. Með þessu var
sýnilega verið að leiða rök að því, að
hvort tveggja væri frá sama manni
runnið, þó að ekki væri það sagt
berum orðum. Þessu hafði Ólafur
svarað á þann veg, að hann eltist
ekki við „óbevísaðar útflúgtir og
órímilegar tilgátur . . . svo sem ein
og önnur rímuerindi, sem ég veit
ekki, hvar eiga heima né hafa að
þýða, og er það eins slags nýlunda
að framleggja í rétt ljóðmælis-
innlegg. — En þeir sletta skyrinu,
sem það eiga.“
En nú þótti það einmitt skipta
nokkru máli, hver skyrið átti, er
slett hafði verið. Þeir séra Jón Ás-
geirsson og Þorsteinn Runólfsson
kærðu Ólaf fyrir þennan „kveðskap.
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
821