Tíminn Sunnudagsblað - 20.09.1964, Blaðsíða 2

Víð tjöldum að þessu sinni
nokkrum mannlýsingum, sem að
vísu eru ekki allar fagrar, en sú
er bót í máli, að sumar þeirra að
minnsta kosti munu af gáska gerð
ar. Þar á meðal eru nokkrar sjálfs
lýsingar.
Fyrst er vísa, sem Stígur á
Horni orti um sjálfa sig:
Á kvöldin, morgna og miðdags-
stund
meining forn ei lýgur,
gerir orna gullhlaðshrund
gamli á Horni Stígur.
Ég kýs mér skjól, hvar kvakar
smiðja, kvörn og strokkur,
vefjarspóla, vagga, rokkur,
vagnahjól og hefilstokkur.
Ólafur Sigurðsson á Vindhæli.
Þú ert að smíða, þundur skíða,
þig munu prýða verkin slyng,
en ég er að skríða vesall viða,
vafinn kvíða og mótiæting.
Magnús sálarháski.
Ligg ég oft með lasinn bol,
á lúsarekkvoð grárri,
sótti ég í henni sel og kol,
samt er hún ekki skárri.
Hjálmar Þorsteinsson dáin 1819.
Sigurður Breiðfjörð kvað í Ólafs-
firði:
Mörg varð hissa mannkindin,
mér gekk flest að vilja,
ég var að kyssa kútinn minn,
á kofanum lét svo bylja.
Um Barna-Sveinbjörn kvað
Hjálmar:
Sagt er það um Sveinbjörn klerk
í sönnum fræðimálum — annálum
fékkst hann lengi við það verk,
varð hans af því frægðin sterk,
að safna sálum.
Fimmtíu barna faðir var,
frægur af þessu verki — hinn
sterki,
hafði kærar konurnar,
kristni með því.efldi þar,
sá maðurinn merki.
Þessi vísa er um Eyjólf í Saur-
bæ:
Eyjólfur prestur allra verstur
apar ritningar,
biblíuhestur, hrossabrestur
heilagrar kristninnar.
Sölvi Helgason lýsti sjálfum sér
svo:
Heitir Sölvi herra sá
Helgason, sem ritin tjá,
Guðmundssen þess geta má,
gáfaðastur jörðu á.
Ásgrímur Hellnaprestur kvað
um sóknarbörn sín:
f Hellnaplássi er siður sá,
sem þeir heldri gera:
Þjófar stela þjófum frá,
það á svo að vera.
greinda höfunda:
Eins og draugur að
auðnan sínu fangi,
Þórður haugur héma
halurinn furðulangi.
Seint á kvöldin siglir á mið,
sækir fiskinn glaður,
gamla Hólminn heldur við
Hallur skinnsokkaður.
Að þeim vísum, sem hér fara á
eftir, eru kunnir höfundar:
)®0»0*0#0»0»0»0*0*C»C«G«0«0*0*U*U»0«-
>o»omo»omcmnmo»o•o«o*o»o»o«o*o«c«o«o«o»o«o<
Kátlegur er Kristjón minn,
krímóttur í framan,
öllu fegri er andskotinn,
ef þeir standa saman.
Einar Beinteinsson.
Sigurður færir fátt í lag,
færis jafnan bíður,
morgun, kveld og miðjan dag
maðurinn húsum ríður.
Jóhannes Benjamínsson.
Garmurinn að mér gerir spott,
gjarn á stöku að senda,
hann er eins og hundlaust skott,
hríngað í báða enda.
Jóhann Garðar.
Rakaður, þveginn, greiddur, glað-
eftir ótil- ur
á góðu treyjunni, bómullar — með hattinn hraður
mér snýr heilsar meyjunni.
býr, Pétur Jónsson (afabróðr Kjart-
ans Bergmanns).
Ólafur talar ósatt mál með orðum
sönnum,
talar hann af gáfum grönnum
og gefur dæmið öðrum mönnum.
Svava Sigfúsdóttr á Fáskrúðs-
firði.
XIII. MANNLYSINGAR
omamc,mnmomnmomcmomomom<
Húsanesi hann ræður,
hjúskapsvési frásneiddur,
fús að lesa lastræður,.
lúsablesi sunnlenzkur.
Björn Konráðsson,
Bezt er að halda í horfinu,
heimurínn þó að svíki,
Ásbjörn kemst á orfinu
upp í liimnaríki.
Séra Jónas Guðmundsson.
Sumum viður sjúkdómskíf,
sem að raunir harðar þvinga,
hjálpar inn í annað lif
Árni læknir Skagfirðinga.
Símon JJalaskáld.
Héðan fór og heim kvaddi,
hjörvaþór í guðstrausti,
sá geðstóri, en glaðlyndi
gamli hórujagari.
Bjarni Sigurðsson frá Katadal.
(sjálfslýsing).
Runólfur þá róa fer,
rær hann á við fjóra,
á bitanum situr broddagrér
með barðahattinn stóra.
Sigurður á þarflegt þing,
sem þegnar eftir taka,
hefur hann kjaftinn hring i
kring
og hálfa leið til baka.
Einar Beinteinsson.
Halldóra B. Bjömsson tók saman
866
X I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ