Tíminn Sunnudagsblað - 11.10.1964, Blaðsíða 8

FAÐIR MINN OS
FLÓDHESTURINN
Faðir minn áttl bújörð áti á kjarr-
sléttunum í austanverðu Transvaal,
svo sem þrjétiu milur frá Kriiger-
þjóðgarðinum. Villldýr voru því dag-
legir geatir umhverfis heimili okkar.
Flestöll voru þau skaðrœðisgripir,
hvert með sínum hætti. Sjakalar
stálu kjúklingum frá móður minni,
kúdúar rifu niður hagagirðingarnar,
gíraffar flæktu hálsinn í símavírun-
um og fyrir kom, að ljónin drápu
kú frá okkur. Stundum voru þau
mannskæð. Einu sinni át ljón smal-
ann okkar í staðinn fyrír kvígu, og
alltaf minnist ég þess með hryllingi,
þegar ég greip upp grænleit sprek,
sem sneri allt í einu upp á sig,
hvæsti og beit míg í þumalfingur-
inn.
Gegn velflestum þessara villidýra
háði faðir minn óaflátanlegt stríð
Yfirleitt gekk hann með sigur af
hóimi — nema þegar við flóðhestana
var að eiga. Letaba-fljótið rann gegn
um útjaðar landeignarinnar, og að
vetrinum, þegar áin minnkaði til
rnuna Jiiður frá, komu nykrarnir það
an úr friðlandi sínu og settust að í
landí okkar uppi með fljótinu. Það
höfðu þeir alltaf gert. Þeir laumuð-
ust þapgað um nætur, renndu sér
ró'ega niður í hylji árinnar, og að
því búnu kynntu þeir komu sína með
dimmu og ástúðlegu bauli. Þetta
gerðist árlega, og við þessi öskur hóf
faðir minn að dansa af heift og
bræði úti á garðsvölunum. Þetta ætl-
aði að gera mig frávita af skelfingu.
Hins vegar var ég aldrei hræddur
við flóðhestana. sem engan þarf að
furða, þar sem þeir voru í mílu vegar
fjarlægð. Þótt ég væri þá aðeins
átta ára hnokki, man ég vel, að ég
hugsaði sem svo: „Ef þið sæjuð hann
pabba mínn núna, flóðhestar, mynd-
uð þið hypja ykkur burt sem hraðast.
Iss, hann er alveg sharvitlaus!".
Siálfsagt hef ég haldið, að faðir
minn væri genginn af vitinu. En
systir mín var of ung til þess að
skilja þetta, og móðir mín lét sér
venjulega nægja að varpa öndinnl.
Þegar ég óx úr grasi, tók mér að
skiljast, að hann var aðeins að veita
reiði sinni í garð gestanna útrás með
stappi sínu og öskri og heitingum
um að senda alla nykra til neðsta vít
is. Hann vissi sem sé — og senni-
legt, að jafnvel flóðhestana hafi grun
að það —, að hann gat ekkert aðhafzt.
Og að þessu komst ég líka, þegar
fram í sótti.
í fyrsta lagi var stranglega bann-
að með lögum að skjóta flóðhesta,
og í öðru lagi var aldrei nokkra
skepnu að sjá morguninn eftir komu
þeirra, þegar faðir minn þrammaði
niður til árinnar. Reyrgresí allt var
rækilega bælt og brotið, og árbakk-
inn var líkastur því, sem honum hefði
verið rennt gegnum söxunarvél. En
hvorugur okkar kom nokkru sinni
auga á glampandi lend eða hressi-
legan haus í grænu og. blækyrru
vatni árinnar. Faðir minn staðhæfði
alltaf, að dýrin væru á næstu grösum.
Hann kvaðst finna á sér íhugult
augnaráð svefnugra flóðhesta, sem
feldust í kjarrinu á bakkanum hand-
an árinnar. Stundum kom fyrir, að
hann heyrði klúra hnerra eða rymj
andi ropa, og þá varð hann enn reið-
ari en áður. Svona gekk hann bölv-
andi aftur og fram um árbakkann og
manaði rXla flóðhesta að sýna sig, ef
þeír þyrðu, þangað til móðir mín
gerði honum þau boð, að maturinn
væri kominn á borðið.
Að öllum þessum formsatriðum
frömdum var ekkert, sem faðir minn
gat gert, nema að sjá um, að eldar
væru kyntir umhverfis landareign-
ina allar nætur. Venjulega forðuðu
þessir eldar jarðargróðanum frá yf-
irtroðslu nykranna, en allan þann
tveggja mánaða tíma, sem þeir dvöld-
ust á þessum slóðum ár hvert, var
hann æstur í skapí og gustillur.
„Þá væri skárra að fá yfir sig flýj-
andi vísundahjörð," sagði hann einu
sinni beiskum róm. „Maður sér þá að
minnsta kosti. En þessir helvítis flóð
hestar! Ég vildí óska, að ég fengi
einhvem tíma færi á einum þeirra
— rétt aðeins einum — með buxum
ar niður um sig. Ég skyldi kenna
----------- ' ‘
L
. Rivh'V;;'. t aon Ku9o
s er fetíáur ér,6 1531 í
i Transvaai í Suöur-Afríku
í og óist upp á eystra !ög-
Isagnarumdæminu, skamrrif'
frá Kruger þjóögaröinum.
Honum var því einkar til-
tæk lýsingin á því er þessi
saga gerist á, enda er hún
talin meö snjallari sögum
hans. Hann er nú yfirkenn
ari vi3 enskudeild háskól-
ans í SuSur-Afríku. ÁSur
hafði hann veriS skóla-
stjóri, bæo1: í heimalandi
sínu og Lundúnum.
honum, hver er húsbóndi hér. Fari
bölvað, ef ég gerði það“.
Það var á sunnudegi, sem honum
varð að ósk sínni — það man ég
alltaf.
Flóðhestarnir höfðu haft uppi
óskaplega háreysti nóttina áður.
Hundrað organdi svín hefðu verið
hreinustu næturgalar í samanburði
við þá. Gusugangurinn og orgin, hrot
urnar og hrinunar bárust alla leið
heiiii tíl okkar, þetta var samfelldur,
drynjandi djöfulgangur. Ærsl nykr-
anna voru hemjulaus á stóru svæði
við ána þessa nótt. Til viðbótar
öllum þessum ódæmum, fóru hundar
okkar tveir, sem bundnir voru bak
við húsið, að spangóla af öllum kröft
um. Faðir minn sá í anda heila hjörð
af öskrandi flóðhestum ryðjast inn
yfir gróðurlendi sitt, ef ekki jafnvel
á ibúðarhúsið sjálft. Hann þrammaði
fjórum sinnum allt í kringum land-
areignina til að sannfærast um, að
vinnumennirnír héldu öllum eldum
við. En þótt hann tæki með sér stórt
vasaljós og léti þjón, sem bar riffil,
fylgja sér, kom hann þó aðeins auga
á einn gráan díl, fljótandi á ánni,
er hann beindi ljósgeislanum út á
hana.
Þegar hann kom heím í fjórða
sinn, virtist hann vcra búinn að fá
nóg af svo góðu. „Þeir mega éta það
allt saman,“ rumdi hann þreytulega.
„Hvað sem á gengur — ég skipti
mér ekkert af því. Það ætti að vera
nóg handa þeim að minnsta kosti.
Svo sem smálest af tómötum
á hvern kjaft. Ég vona . . .“
„Ó, Jón — ég er viss um að þetta
fer allt saman vel,“ sagði mamma.
„Ég vona, að þeír springi — það
segi ég satt. Það vona ég sannar-
lega.“ Faðir minn var lágmæltur.
„Lalli,“ mælti hann við mig, „lok-
aðu hundana inni.“
r frá ýmsum löndum - Suður-Afríka
944
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ