Tíminn Sunnudagsblað - 11.10.1964, Blaðsíða 9

Systir mín sagði um leið og ég
gekk út: „Pabbi, eru nykrarnir með
lykkju á rófunni, eins og svínin?"
Þegar ég kom inn aftur, var hún
grátalidi og faðir minn farinn að
hátta.
Morguninn eftir vaknaði ég við
æðisgengin óp. Ég hentist upp úr
rúminu og heyrði þá, að blökkumað-
ur hljóp berum fótum gegnum garð-
ínn upp að húsinu. Maðurinn hélt
áfram að hljóða, en rak síðan upp
brjálæðislegan hlátur..Ég þaut fram
í ganginn og sá þá hvar Matíba,
eldhússdrengur móður minnar, hékk
uppi við dyrastafinn á svefnherbergi
hennar og föður míns. Hann hló enn
eins og vitfirringur.
„Hvað gengur að þér, Matíba?“
hrópaði ég.
Hann bara ranghvolfdi í sér aug-
unum og hélt áfram að skríkja, þang
að til pabbi opnaðí hurðina.
„Hvað er um að vera?“ hreytti
hann út úr sér.
Matíbá gat ekkert annað en bent
út í garðinn. Við þutum út á garð-
svalirnar. Þetta var mjög árla morg
uns, en þó komið svo nærri sólarupp-
rás, að vel mátti sjá um allan garð-
inn. Það hafði ekki sízt valdið skelf-
ingu Matíba. Því svo sem til þess að
auka áhrífin, hafði náttúran hagað
svo til, að birtan féll níður milli
trjánna og beint á fiskatjörnina. En
í henni lá steinsofandi flóðhestur,
hálfur niðri í vatninu og hálfur upp
úr eins og hann væri í notalegasta
sólbaði.
Móðir mín kallaði: „Hvað er þetta,
Jón?“
„Bara nykur,“ anzaði faðir minn
undurrólega.
„Er það hvað?“
„Flóðhestur sagði ég,“ svaraði
pabbi.
„Guð almáttugur!" sagði móðir
mín. Eftir andartak kallaðí hún á ný:
„Ilvar?"
„f fiskatjörninni þiuni.“
Aftur sló þögn á mömmu, og nú
varð þögnin lengri en áður. Svo
stundi hún upp: „Aumingja gullfisk-
arnir!“
Faðir minn hló víð stuttaralega.
„Lalli," sagði hann svo, „sæktu riff-
ilinn minn.“
Móðir mín var komin út á garð-
svalirnar, þegar ég sneri til baka með
byssuna. Hún var föl í andlití. Ég
rétti pabba riffilinn. „Þú ætlar þó
ekki að skjóta hann, Jón, eða hvað?"
mælti hún.
Faðir minn hnykkti rifflinum opn-
um. „Ó, jú, það hafði ég nú hugsað
mér,“ svaraði hann illskulega.
Sólin hafði nú sveipað garðinn
gullnum ljóma, og við gátum talið
hverja einustu hrukku á hrygglengju
gests okkar. Þetta var kálfur og hann
ekki stór, aðeins svo sem
átta hundruð pund að þyngd,
og fyllti nákvæmlega út I
tjörnina. Þetta var eins og kringl-
óttri blöðru væri stungið niður í
dós. Um leið og pabbi bar riffilinn
upp að öxlinni, hreyfði nykurinn sig.
Vatnið gusaðist út úr tjörninni, þeg-
ar hann hreíðraði betur um sig í
henni. Síðan geispaði hann, glennti
sundur skoltana eins og ógurlegan
hellismunna, svo að við okkur blöstu
unglegar, en ægistórar augntennur
dýrsins.
Ég hélt niðri í mér andanum og
beið eftir skothvellinum.
„Hvernig ætlarðu að ná honum
upp“? spurði móðir mín.
Faðir minn kippti ofurlítið við, og
rétt sem snöggvast var sem hann
ætlaði að þrýsta á gikkinn. En hann
gerði það ekki. Hann lét riffilinn
síga með hægð. „Hvað sagðirðu?"
spurði hann lágum rómi.
„Hvernig ætlarðu að fara að þvi
að ná honum úr tjörninni?"
„Ofur-einfalt, góða,“ anzaði pabbi
hinn þolinmóðasti. „Við bara drög-
um hann upp“.
„Það getið þið ekki.“
„Getum ekki?“
„Ykkur væri gersamlega um megn
að draga upp þúsund punda risa-
skepnu, án þess að eyðileggja fiska-
tjörnina mína.“
Það sá ég á svip föður míns, að
hér hafði mamma gripið á vanda-
máli. „Við gætum límað hann sundur
fyrst,“ stakk pabbi upp á.
„Þið gerið það ekki,“ svaraði
mamma ákveðin. „Ég vil ekki hafa,
að neinir flóðhestar séu gerðir til í
mínum garði, og hvað sem öðru líð-
ur, álít ég það bæði ósæmilegt og
hroðalegt. Þetta er bara kálfur."
Faðir minn sagði bara: „Ef þig
langar til að útvega gullfiskunum
þínum leikfélaga, góða mín, þá
segðu bara til og við lofum Júmbó
litla að velta sér þarna framvegis."
„Þetta er enginn Júmbó," sagði
systir mín, sem komið hafði út.
„Það er alveg rétt hjá þér, væna
mín,“ varð mófur minni að orði.
„Pabbi þinn er hreint og beint að
gera sig hlægilegan."
Nykurinn í tjörninni ropaði nú og
það ekki blíðlega.
„Nei,“ hélt mamma áfram. „Það,
sem þú átt að gera, er að koma
honum burtu, án þess að eyðileggja
tjörnina eða blómin. Ég hef þrælað
árum saman í þessum garði, og ég
ætla mér ekki að standa hér og
horfa á þig fordjarfa hann vegna
þess eins, að þú getur ekki losað
þig við einn nykurkálf."
„Mér heyrist þér nú ekki vera al-
vara,“ nöldraði faðir minn. Samt held
ég, að honum hafi þótt vænt um það
undir niðri að geta nú með góðri
samvizku hætt við að bana dýrinu.
„Matíba," sagði hann svo, „kallaðu á
strákana."
Þeldökku vinnumennirnir komu
þjótandi út úr kofum sínum, ólmir
og uppvægir. Við læddumst nú alveg
upp að hliðinni á sofandi flóðhestin-
um. Þegar við nálguðumst hann,
heyrðum við andardrátt hans, djúp-
an og hægan með ofurlitlum hrotum.
„Nú!“ æpti faðir minn, og árásin
hófst. Tuttugu piltar eða svo orguðu
eins og orkan leyfði og lömdu tóm-
ar blikkdósir, sem mest þeir máttu,
en pabbi hleypti fimm skotum úr •
rifflinum út í loftið. Að öllu saman-
lögðu var þetta einn allra fjölbreyti-
legasti og ánægjulegasti djöfulgang-
ur, sem ég hef heyrt, enda var eins
og rafstraumur færi um flóðhestinn.
Hann reis á fætur í tjörninni.
Vatnsdropar hrukku af honum eins
og silfurperlur, og einmana gull-
fiskur hrataði af lend hans niður í
vatnið. Og svo öskraði hann. Okkur
ægði svo þetta drynjandi baul, að
við steinþögnuðum. Við störðum á
nykurinn og hann á okkur. Það er
eitthvað konunglegt við flóðhest,
enda þótt kálfur sé. Okkur lá við að
glúpna fyrir gremjulegu tillíti hans.
Og sem við horfðum' þarna þöguiir
á hann, saup hann hveljur, deplaði
augunum og lagðist síðan aftur með
hægð niður í tjörnina.
Við hófum upp háreysti á ný, eins
og sjálfsagt var, en þó hálfskömm
ustulegir og með sýnu minni fítons-
krafti en áður. Nema nú fór svo, að
því hærra sem við grenjuðum og
glömruðum, þess dýpra reyndi nyk-
urinn að troða sér niður í tjörnina.
Nú stóð ekkert upp úr vatninu, nema
kringlóttur blettur af lendinni, eyru,
augu og granir hans. Að hálfri
stundu liðinni gáfumst við upp, þeg
ar bert var orðið, að hann "svaraðí
ekki með öðru en ólundarlegum
hrotum og smávegis gusugangi, þótt
við ýttum við honum með löngum
stöngum.
„Dugir ekki,“ hvíslaði pabbi, um
leíð og hann sneri heim að húsinu,
og þeldökku húskarlamir hurfu
furðulega þögulir heim til kofa sinna.
„Við verðum að hugsa upp eitthvað
nýtt.“
Mikið voru allir þegjandalegir við
matborðið. Jafnvel systir mín þagði.
Hún gat þess með raunasvip, að róf-
an á flóðhestinum væri ekki hringuð
— síðan mælti hún ekki orð frá vör- ;
um. Skömmu síðar fór móðir mín til
kirkju, en áður en hún lagði af stað, 1
lét hún föður minn lofa því að bana 1
ekki nykrinum. Hann hét því, en þó 1
í önugum tón.
Lengi morguns stóð pabbi þung- ,
búinn og starði á nykurinn í tjöm- '
inni. Loks mælti hann: „Við verðum
að draga hann upp, hvað sem það I
kostar." Svo fór hann að sækja bíl- 1
inn. Ók honum inn í garðinn og bak-
aði hann millí trjánna, svo nálægt
tjörninni sem komizt varð.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
945