Tíminn Sunnudagsblað - 21.02.1965, Page 9

Pierre Bassott:
Hinn fímmti dagur
Innan um allan þennan nafn-
lausa, múg, sem dróst áfram dauð-
Vona af þreytu og starði niður fyr-
ir fætur sér með vonleysið í augum,
sá liann allt í einu andlit, er brosti
til hans. Bros af mannlegum vör-
um, meðan höggum rigndi frá
hægri og vinstri, og allir voru hætt-
ir að hugsa um annað en það eitt
að reyna að verjast þeim.
Yfir ásjónum þeirra beggja hvíldi
hin sama ró. Líklega var það ástæð-
an til þess, að hinn hafði brosað
til hans. Warnette var viss um það.
En þá reið hrikaleg alda yfir þetta
Úfna mannhaf, og þeir misstu sjón-
ar hvor á öðrum.
Þá tók í höfuðið af hrottalegum
öskrum varðmannanna eins og
Ihnefaihögg væru. Á hliðargötunni
Stóðu opnir lestarvagnar og inn í
þá var hópurinn rekinn. Verðir
orguðu enn grimmilegar og
létu riffilskepti sín og byssu-
stingi ganga af handahófi
á hópinn, sem barðist um til þess
að komast undan þeim. Margir fang-
anna hnigu niður. Þeir, sem á eft-
ir komu, reyndu að forðast að stíga
ofan á þá. En verðirnir grenjuðu,
og sársaukinn undan skeptum og
Stingjum gerði þeim ókleift að sneiða
fram hjá. Auk þess voru allir of
þreyttir til þess að geta lagt það
á sig. Svo þeir gengu beint yfir
líkami fallinna félaga sinna og tróðu
þá hægan og seinan til bana.
Warnette vó sig upp í vagninn,
þrýst áfram af þeim, sem á eftir
fóru, og ýtti á þá, sem á undan
voru. Þetta var eins og hægfara
hraunstraumur, gerður af líkömum
mennskra manna, er flóði, rann og
bullaði — hver líkami rakst á ann-
an, þokaðist fram á leið og fyllti
vagnana.
Ein aldan hafði aðskilið þá, önn-
ur bar þá saman að nýju. Warnette
vissi ekki fyrr til en hann stóð við
hlið mannsins, sem hafði brosað til
hans, og olnbogar þeirra rákust sam-
an. Hann brosti á ný, og Warnette
gal( í sömu mynt. Hann var viss
um, að þessi maður bjó yfir sömu
hugarrósemi og hann sjálfur, var
gæddur sömu lífsgleði og hann
hafði sjálfur átt.
Sí og æ var föngunum þrengt
þéttar saman. Þeim' var þjappað svo
þétt, að þeir önduðu hver upp í
annan. Hinn hélt áfram að brosa.
Warnette vissi, að maðurinn hugsaði
eins og hann sjálfur, að þeim væri
óhætt í þessum kassa með hundrað
og fimmtíu samföngum sínum, bein-
línis af því, að þeir voru þarna i
kringum þá.
Nokkrir hinna reyndu að setjast
niður, þegar þeir komu inn í vagn-
inn, en urðu þess brátt vísari, að
þeir yrðu troðnir undir, ef þeir væru
í þeim stellingum. En er þeir reyndu
að rísa á fætur að nýju, reyndist
það ógerningur, því að holskefla
mannlegra líkama hafði lokazt yfir
höfðum þeirra, svo að ekki varð um
þokað.
Dyrum vagnsins var skellt aftur
og þær innsiglaðar, og öskur varð-
liðsins virtust nú berast frá öðrum
og fjarlægari umheimi. Þeir litu hvor
á annan. Andlit þeirra báru sömu
ummerki. Svipur beggja hafði verið
markaður sams konar pyntingum,
sömu raun. Warnette brosti.
„Þú hefur misst allar tennur?“
mælti hann spurnarrómi.
„Flestar." anzaði hinn. „Hvernig
er með þig?“
Warnette opnaði munninn. „Þó
segi ég. dagsatt, að það hefur ekki
þyngsta kvölin verið,“ hélt kunningi
hans áfram.
Þeir brostu hvor til annars á ný.
Sami lagsmennskubragurinn birtist
á bólgnum, öróttum og óhreinum
andlitum þeirra beggja, bros tveggja
í sömu sekt. Þeir fundu óljósan mun
á sér og hóp þeim, er nú hristist
umhverfis þá í kassanum.
„Ekki svo afleitt núna,“ sagði
Warnette.
„Alls ekki svo slæmt.“
Lestin tók að hreyfast. „Komnir
af stað,“ mælti hinn.
„Já,“ anzaði Warnette.
Þeir héldu áfram að brosa, og það
var sem birtu slægi yfir illa farin
andlit þeirra, líkt og þeim hefði með
nokkrum hætti tekizt að losá sig úr
viðjum óttans. Warnette leið nú
betur. Ilann hallaði sér í þægilegri
stellingar inn á milli mannabúk-
Pierre Basson er nú |
kominn fast að fimmtugu.,
fœddur í Saint-Chamond
l Loirehéraði á Frakklandi.
Hann gaf út litla Ijóðabók
um þa& leyti, er hann varð
s túdent. Síðan gekk hanv
l fótgönguliðssveit, er
gegndi þjónustu á Fíla-
beinsströndinni, hvarf svo
aftur til Frakblands og gaf
ít aðra Ijóðabók, en gekk
aftur í herþjónustu. Var
hertekinn við Meuse i mai
árið 1940, en tókst að flýja
úr fangabúðum Þjóðverja.
Síðan hefur hann gegnt
ýmsum störfum og gefið út
skáldsögur og leikrit, Hann
er kvæntur og á tvær dœt-
'jr.
anna eins og hann væri að búa sig
undir langt ferðalag.
„Úff, þú ert að kremja mig,“ sagði
einn mannanna.
„Gættu að þér, gættu að þér,“
mælti annar í á'sökunarrómi.
„Afsakið,“ sagði Warnette með
hægð.
Síðan festi hann hugann við hrynj-
andi lestarinnar, er hún silaðist þung
stíg leiðar sinnar.
„Réttu mér höndina," mælti vin-
ur hans. Og Warnette fann hönd,
sem leitaði hans. Hann tók brauð-
molann, sem lagður var í lófa ha: .
og bar hann að vörum sér, svo að
lítið bæri á. Er hann tók að tyggja
molann, varð honum fyrst Ijóst,
hversu hungraður hann var. En hann
vék þeirri liugsun frá sér. Honum
varð heitt um hjartarætur.
„Hvenær náðu þeir þér?“ spurði
Warnette.
Þetta var allt að lagast, það var
hreint ekki svo afleitt. Hann átti
hér góðan ferðafélaga, samstilltan
hug, er vissi nóg til þess að kunna
vel að meta hinn skammvinna gálga-
frest, sem fram undan var. Hann
tuggði í ákafa og varð að beita sig
hörðu til þess að kyngja ekki bit-
anum á augabragði. Hann velti hon-
um uppi í sér æ ofan í æ og bland-
aði hann munnvatni sínu til að við-
MtoMlim
ga frá Frakklandi
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
153