Tíminn Sunnudagsblað - 21.02.1965, Qupperneq 19

blómaræktin er. Blómin standa ekki
lengi, en grjótið blífur allt árið.
Min tillaga er meira grjót, en minna
af blómum — en engu minni fegurð.
Nú líður að hádegi, og við setj-
um allt grjótið í eina hrúgu, því að
það á að sækjast á dráttarvél. Síð-
an höldum við heim.
VIII.
Lambadalur heitir dalur einn í
Hvannstóðslandi og hefur verið eins
konar útilegumannabyggð í huga
mínum. Eyjólfur hreppstjóri Hannes-
son hafði sagt mér frá steinum á
þessum dal, og hans orð þarf enginn
að efa. Nú verð ég að hrökkva eða
stökkva. Eftir dögurð herði ég mig
upp og afræð förina — er þó hálf-
deigur. Það er talinn þriggja stunda
gangur í grjót — síðan leitin og
heimferðin. Baggaburðurinn er far-
inn að standa þvers um í sálinni,
en bótin er sú, að Páll, sonur Sveins,
fer með mér. Það er ekki í fyrsta
sinn, að þeir bændur hafa létt mér
hinn grýtta veg.
Það er suddi og þoka, og við för-
um hægt. Sennilega gæti þó Palli
farið hraðar. Eftir hálfan annan
tíma segir hann:
„Nú erum við um það bil að vera
hálfnaðir."
Mér finnst hjartað berjast við
þindina, en segi þó ekki æðruorð
upphátt. Þetta mjakast, og ég sé
merki þess, að hér er að skipta um
grjóttegundir, og þá er eins og nýtt
blóð streymi um æðarnar.
Við skiptum milli okkar að kanna
melkollana, því að Palli er síður en
svo blár á grjót. Þarna göngum við
hól af hóli og finnum dálítið. Inn-
an um glampar á þá steina, sem
lengi hafa staðið mér fyrir hugskots-
sjónum. En nú tekUr veður að versna,
og stormurinn hefur stærri og stærri
dropa að vopni. Regn gerir manni
líka alltaf glennur, því að þá getur
fánýtt grjót sýnzt hirðandi. Þetta
verður því lakari könnunarferð en
ætlað var. Samt erum við búnir að
fá nóg í pokana, þegar við öxlum
þá,
Eg er lélegur til göngu á bratt-
ann. En litlu skárra er að ganga
undan brekku með bagga á baki.
Þegar við erum um það bil hálfn-
aðir heim, segir Palli:
„Þú ætlaðir að koma hér á ann-
an stað — er ekki bezt að gera
eina ferðina?"
Þetta var nokkuð úr leið, og auð-
vitað hafði ég ekki gleymt þessu.
En mér hafði fundizt rétt að segja
pass. En maður á að vera herra yf-
ir sínum eigin skrokki, ög sæmd
mín liggur við að beita ekki nein-
um úrtölum. Á hinum nýja stað er
heilmikil náma, og það er byrjað
að safna, án þess að hugsa um burð-
arþolið.
Þessi grjóttegund er á örlitlum
bletti, og nú er valið og pokarnir
fylltir, hvað sem burðarþolinu líður.
Enn eru byrðarnar axlaðar, en ekki
fer grjótið vel á mínum hrjáða
hrygg. Palli gengur eins og hann
ætli að fara að bjóða upp á balli.
Svona er haldið áfram, en stöku
sinnum stuðzt við stein eða barð.
Þegar við komum niður á jafnsléttu,
voru fæturnir búnir að missa trú á,
að annað kæmi til greina en sifellt
undanhald. Hefði fjörulalli verið
þarna á ferð, mundi hann hafa tal-
ið til frændsemi við mig.
IX.
En nú er grjótnámi mínu að mestu
lokið í ár og uppskeran með minna
móti. Ekki er annað eftir en láta
niður í kassana.
„Já, — lítið er það, nær ekki
hálfri tunni,“ sagðh einn. „Það vex
tapið hjá Skipaútgerð rikisins i ár.“
Sjálfur tapa ég tíma, auði og orku,
eri verð ríkari af grjóti.
Einu á ég ólokið í Boi'garfirði:
Að kveðja álfaborgina.
Álfaborgin er klettaborg, að heita
má inni í kauptúninu, og af henni
er útsýni yfir allan fjörðinn. Borg-
in er hömrum girt á alla vegu, en
þó er þar greitt uppgöngu. Þarna
hefur verið álfasetur frá öndverðu,
og álfarnir í borginni áttu kirkju-
sókn í Kirkjustein í Kækjudal, sem
er mitt á milli Borgarfjarðar og
Loðmundarfjarðar. Jón fræðimaður
í Njarðvík skráði söguna af Borg-
hildi álfadrottningu í Álfaborg, og
er sú saga ein hin dýrasta perla
meðal álfasagna. í Svartfelli, sunn-
an fjarðar, ríktu svartálfar, og var
löngum stríð á milli þeirra og Álfa-
borgax-búa.
Eitt sinn ríkti svarteygur prins í
Svartfelli, og gullinhærð prinsessa
sat í Álfaborg. Á tunglskinskvöld-
um sáu ófreskir menn þau standa
sitt hvorum megin árinnar og horfast
í augu, og þrá þeirra var svo heit,
að bjarmi lá eins og silfurstrengur
eftir miðri ánni. Kvöld eitt hvarf
prinsessan og kom ekki tíðar til síns
innis í Álfaborg^ Þar af spratt blóðug
styrjöld milli Álfaborgar og Svart-
fells, og hún stendur enn 1 dag.
Sú spá liggur í lofti, að styrjöld-
þessari linni ekki fyrr en gullin-
hærður prins úr Svartfelli leggur
höfuð sitt í kné prinsessu í Álfa-
bórgarhöll. En þá mun verða mik-
ill fögnuður með álfum og mönnum.
X
Allt tekur enda, sem -okkur er
veitt. Þá er að fara þar i hjólförin,
sem áður var frá horfið, og snúa
heimleiðis. Ég hef ákveðið að koma
við á tveimur bæjum í Hjaltastað-
arþinghá, Sandi og Hóli. Þar búa
æskuvinir mínir. En þeim fer nú
fækkandi austur þar.
Ferðin fluggengur, enda er jepp-
inn austan að. Það ætlaði að fara
í hart á milli mín og bílstjórans,
er uppgjör skyldi fara fram, og er
hann þó frændi minn.
„Pabbi bannaði mér að taka við
fargjaldi," og við það sat.
Ekki brast á góðar viðtökur á
Sandi og Hóli, og ekkert benti þar
til búsveltu, enda var ekki kvartað.
Samt hef ég það á tilfinningunni,
þegar ég tala við bændur, þar eins
og annars staðar, að beygurinn bíði
við næsta horn. Okkur kaupstaðar-
búum þykir sveitaafurðirnar dýrar.
En færri gera sér grein fyrir því,
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
163