Tíminn Sunnudagsblað - 21.02.1965, Qupperneq 21

óvissuna í fylgd með hálfu öðru
hundraði manna. Að vera hér örugg-
ur og ókenndur og þó sem nærður
á náðarbrauði vináttunnar.
Hann leitaði eftir hönd félaga
síns og greip í hana. Að svo búnu
hóf hann að segja honum ævisögu
sína.
Fimmti dagurinn rann upp.
í lestarvagninum heyrðust nú
engin andmælahróp lengur. Aðeins
niðurbældur andardráttur, sár og
sjúklegur, slitróttar stunur.
Fruntalegar sviptingar áttu sér ekki
lengur stað Aðeins ósjálfráðar
hreyfingar, hristingur og sveiflur
hins sviplausa manngrúa. .
Öll voru þessi sviplausu, grá-
grænu andlit, þakin skegghýjungi,
eihs og þegar mosa festir á rotn-
andi ná. Augun voru þrútin og æða-
ber, útstæð í tóftum sínum. Nú lá
hver ofan á öðrum. Hinir sterkari
höfðu barizt um eins og hákarlar
í hafdjúpi þessara lifandi líka,
þangað til þeim tókst að liggja efst-
ir, þar sem þeir fengu náð andan-
,um í hinu eitraða lofti, sem þarna
var. Hinir máttarminni, sem undir
lágu, létust eins og flugur. Sægræn
skíma féll á þessi feigu andlit, er
gripu andann á lofti unz yfir lauk.
Warnette reyndi að lyfta hönd
til þess að snerta andlit félaga síns.
Þeir lágu endilangir hlið við hlið.
Hann reis upp með erfiðismunum
og rýndi, hvort hann sæi móta fyr-
ir líkama hans. En hann sá allt í
móðu eins og blæju væri brugðið
fyrir augu hans. Hann kom varla
auga á hann, sá rétt í dökkna fyrir
munni og skeggi og grillti augu,
sem enn tindruðu.
„Heyrðu,“ mælti Warnette.
Hinn leit við honum.
„Sagði ég þér, hvað ég heiti?“
hvíslaði Warnette.
„Já,“ anzaði hinn.
Warnette hallaði sér út af á ný.
Hann tók að mása, lá við hann
brysti í brjálæðishlátur. Honum datt
svo skrítið í hug, að það hressti
hann upp.
Þarna lá hann innan um aðra
mannabúka, sogaðist aftur og fram
í ólgusjó mennskra mann eins og
rekaviðardrumbur, skipbrotsmaður
eins og hinir.
Svo langt var hann leiddur, að
hann hafði gefið upp á bátinn allar
bollaleggingar, algengustu hugleið-
ingar. Hann var ekki lengur gagn-
tekinn af nið hressahdi lækja né
hjali iinda. Daginn áður hafði hann
stytt sér stundir við að rifja upp
fyrir sér allar lindir, er hafði svalað
þorsta sínum við. Þorsta hins göngu
móða manns, þorsta þeim, er kem-
ur eftir langa líkamsraun, sárum
þorsta eftir sólheitan dag. Rifja
upp þá ríku nautn, sem felst í glasi
af hreinu og köldu vatni. Nú hafði
hann varpað þessum hugsunum frá
sér, tæmt innihald þeirra til botns,
hann var kominn fram hiá heimi
glettinna lækja og gjálfrandi linda.
Djúpt í undirvitund sinni fann
hann sem sé óljóst, að eftir þennan
þorsta myndi hann eiga von á nægu
vatni. Hann vissi, að þessi vegférð
lá til veraldar, sem myndi veita
honum frið.
Hann fann, að hann var aðeins
hluti af þeim hópi, er kringum
hann var, og það var honum sönn-
un fyrir nýju lífi. Hann var þeg-
ar fluttur yfir í alheim þann, er
hann myndi ekki verða neinn
Warnette í. Warnette hermaður
Heldur aðeins maður með mönn-
um. Hann ætti ekkert nafn, held-
ur aðeins númer. Enginn sérstakur
einstaklingur. Enginn kailaður úr
hópnum framar. Styrjöldinni var
lokið, baráttan á enda. Hið eina,
sem hann þráði nú, var að lifa af,
lifa óbrotnu og eðlilegu lífi. Hann
sá í hillingum heim, þar sem allt-
af var nóg af fersku vatni, þar sem
hann þurfti aldrei að hugsa um
annað en sætan, svalan keim af
köldu vatni. Heim, þar sem öll bar-
áttan var úti og ekkert tilefni fram-
ar til þess að berjast um.
En hatursfull hugsun hafði skot-
ið rótum í heila hans eins og ill-
gresi. Hún rétti út fálmara sína,
renndi þeim í blóð hans og bein-
merg. Hann fann, að tilveru hans
var ógnað, fannst hann hafa verið
útilokaður frá þessari óbrotnu vits-
munaveröld, sem hann hafði
dreymt um. Hann hafði risið upp
og borið fram örlagaspurn. Og hinn
hafði svarað: „Já.“ Hann hafði ljóst-
að nafni sínu upp við hinn mann-
inn. Með því hafði hann stofnað
ókynni sínu í hættu. Angistin nísti
hjarta hans helgreipum eins og
sníkjujurt og saug merginn úr lífs-
orku hans. Honum fannst sem seilzt
væri að innýflum hans til þess að
rífa út þessa eiturplöntu, sem var
að teygja rætur um iíkama hans og
sál.
Og hinn fimmti dagur haíði setzi
að meðal þeirra í þessum lestar-
vagni. Þeir vöruðu sig ekki á því.
Svo var orðið af þeim dregið, að
þeir voru hættir að taka eftir þján-
ingum sínum. Þeir voru ekkert ann
að en tunga, fyrirferðarmikil tunga,
sem fyllti munninn og ætlaði að
kæfa þá — tunga, sem gleypti í
sig allan líkamann. Þessir hreyfing
arlausu, samþjöppuðu líkamar börð-
ust ekki um framar. Þessi glóandi
hraunstraumur hafði storknað, eld-
fjall hins mannlega lífs var útkuln
að.
Warnette entust kraftar til þess
að setjast upp á ný. Hinn maður-
inn leit til hans og brosti.
„Þetta er fimmti dagurinn,"
hvíslaði félagi hans. „Á morgun
verðum við komnir þangað.“
Orðin límdust við skrælnaðar var-
ir hans. „Hvers vegna komstu mér
til þess að tala?“ spurði Warnette.
Hinn hrærði höndina lítið eitt,
eins og til samþykkis, því að þeir
hefðu enga órku til að tala. Þeir
yrðu að spara líkamskraftana til að
lifa af þjáningar fimmta dagsins.
„Ég sagði þér allt — allt-----“
Orðin virtust hrökkva sundur í
munni Warnettes.
„Þeir settu mig við hliðina á þér
til þess ég skyldi tala ..."
Hinn hreyfði höndina eins og
áður, sýnu veiklulegar.
„Mig langar til þess að lifa, ég
vil komast lifandi frá þessu . . . “
hvíslaði Warnette milli tannanna.
Munnur hans var svo skrælþurr,
að orðaskil heyrðust vart. Tungan
var svo þurr og bólgin. að honum
var ofraun að hreyfa hana.
Hinn endurtók sömu hreyfing-
una. sem virtist þýða. að bögn væri
bezt.
„Að iiia " Haniy þóttist sjá
það ógreinilega. að hinn brosti ró-
lyndislega. Á morgun yrðu þeir
komnir áleiðis. Á morgun yrðu hon-
um opnuð hlið þess heims, er þeim
tilheyrir, sem enga fortíð eiga.
Hann fann, að þá veröld hafði hann
alltaf þráð. Þá yrði fortíð hans
þurrkuð út, þá yrði hinn gamli
Warnette ekki lengur til.
„Þú meiðir mig.“ hvíslaði hinn
með andköfum
„Drullusokku'-" tivíslaði Warn-
ette.
Orðin satu föst 1 kverkum hans
— og ætluðu að kæfa hann. En
hinn reyndi enn til að brosa.
„Þú ert að fá óráð,“ hvíslaði hinn í
viðvörunarrómi. „Reyndu að herða
þig upp til morguns, þá erum við
komnir áleiðis . . . “
„Drullusokkur . . . “
Honum tókst að koma þessu orði
upp, þrátt fyrir magnleysið. Þrátt
fyrir stokkbólgna tunguna, sem ætl-
aði að kæfa hann.
„Fimmti dagurinn,1' reyndi hinn
að hvísla. „Þú veizt, að hann er erf-
iðastur . . .“
Warnette hallaði sér yfir hinn
og bar andlitið fast að útstæðum
augum hans. Lífsþráin jók honum
mátt. Hann þreifaði eftir hálsi hins.
„Aaaaah," hinn stóð á öndinni og
barðist í örvæntingu við að ná and-
anum.
í óráðinu var sem yfirnáttúrlegt
afl færðist í hendur Warnettes og
hann læsti þeim æ fastar um kverk-
ar hins. Honum fannst hann vera
að ryðja úr vegi síðustu hindrun-
inni, sem hann yrði að yfirvinna,
áðuren hann gengi inn í þann líf-
heim, er hann hafði svo lengi þráð
Jóhann Bjarnason þýddi
fílHINN - SUNNUDAGSBLAÐ
165