Tíminn Sunnudagsblað - 28.03.1965, Qupperneq 18

„Og granateplin, sem þú ázt á
markaðsdaginn — var það kannski
einhver elskhugi þinn. sem gaf þér
þau?“
„Það er mér nær að halda.“
Eftir á vissi Túrabjan ekki með
vissu, hvort hann hafði bara þrifið
í öxlina á henni og hrist hana eða
rokið til og barið hana. Hann mundi
það eitt, að hann hafði séð náfölt
andlit hennar fyrir framan sig og
starað í uppglennt augu dauðhræddr
ar manneskju.
„Gerðu þetta ekki gerðu
þetta ekki,“ stundi hún.
Túrabjan hljóp á d?r, og hún
heyrði, að hann skellti útidyrahurð-
inni að stöfum á eftir sér.
Konan sat iengi grátandi. Hún
áfelldist sjálfa sig fyrir atferli sitt,
og það lá við, að hún óskaði þess,
að hún væri dauð. Loks þerraði hún
tárin af kinnum sér og reikaði út í
garðinn.
Það var komin nótt. Annað veifið
heyrðist drungaleg hundgá langt úti
í myrkrinu. Hún gekk út fyrir og
litaðist um á götunni. Það var búið
að slökkva á luktunum. En niðri við
búð bakarans vottaði fyrir ofurlitlum
bjarma.
Hún sneri inn, og að lítilli stundu
liðinni skreiddist hún í fleti sitt.
Hún vissi ekki, hvort löng stund
leið eða stutt. En hún heyrði, að han
arnir handan við vegginn voru farn
ir að baða vængjunum. og síðan gall
við langdregið gal.
Og nálega í sömu andrá var úti
dyrahurðinni lokið upp.
Konunni vannst tæplegast tími til
þess að brölta á fætur. Túrabjan
snaraðist inn með poka á bakinu.
Hann varpaði honum harkalega frá
sér, og granatepli á stærð við te
könnur ultu út um allt gólfið.
Konan starði agndofa á mann
sinn. Hún var gripin ofboði, er hún
veitti því athygli. hve fölur hann var
í andliti.
Túrabjan tyllti sér á fletið og brá
sterklegum höndunum fyrir andlil
sér, Svo að ekki sæist framan í hann.
Konan færði sig til hans og studdi
hendi á öxl honum.
„Hvar hefur þú verið?“ spurði hún
og greip andann á lofti. ,,Hvað hefur
þú gert?“
Túrabjan þagði. Hann skalf allui
eins og sleginn köldusótt. Svo leit
hann upp og starði þungbúinn á kon
una. Dauft bros læddist um varir
hans. Síðan líkt og sársaukafull
sprenging yrði í brjósti hans:
„Hvergi . . . ég er bara syo fátæk-
ur og aumur. Nú getur fjandinn hirt
mig.“ J.H. þýddi.
Athygfi skal vakin á því, að blaðinu er mjög Ijúft að birta greinar, þar sem sagt er frá sjaldgæfum
og sögulegum atburðum, ekki sízt ef slíkt er gert á gamansaman hátt, þegar það á við. Raunar þurfa
ekki miklir atburðir ævinlega að vera uppistaða frásagna, ef laglega er á haldið, svo sem til dæmis
má sjá af frásögum þeim eftir Frímann Jónasson og Sigurveigu Guðmundsdóttur, sem birtust í blað-
inu fyrr í þessum mánuði. Fleiri greinar af slíku tagi, þar sem hæglætislegt skop er notað til þess að
gera atburði, sem ella yrðu léttvægir, að hinu æskilegasta lestrerefni.
Þá væri þakksamlega þegið, ef góðvinir þessa blaðs, sem virðast vera orðnir allmargir, vildu benda
því á fólk, sem þeir vita, að kann frá einhverju því að segja, sem athygfi vekti. Slíkt tólk er örðugt að
finna nema margir leggi saman, og þess vegna er blaðinu nauðsynlegt að njóta slíkra leiðbeininga.
Að lokum skulu þökkuð ótal mörg vinsamleg bréf, sem borizt hafa frá fólki í öllum stéttum, ungum
og gömlum, körlum og konum. Hafi stundum þótt sæmilega takast til með þetta blað. þá má þó áreið-
anlega miklu betur gera, með auknu samstarfi lesenda og ritstjóra.
282
T t M I N N - SUNNUDAGSBLA*