Alþýðublaðið - 02.05.1922, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Gs’ammófðnn, næstuaj
nyr, lítið œotaður, til t>ölu œeð
tækifærisverði, Afgr. v. á.
Alt ca* nikkclerað
Og koparhaðað í FiJkaauísi.
Til kffiups: Blómsturborð,
bokaskápur og rúðugler í myiada*
ranrnia — A v. á
E.s. Lagarfoss
fer frá Hafaarfirði f dag sfðdegis, beint til
Grimsby og tekur farþega bangað
E.s. Goðafoss
fer héðan á noiðvikudsgskvöld kl. 12 vestur og
norður um iand, .amkvæt áætlun.
Reiðhjól gDjábrend dg
viðgeið i Fáikamiin.
Litið eotað saumavél
til sölu fyrir látt'verð á Bergstitða
stræti 46
Hús og byg’g'iiigarlóðir
selur Jónas H Jónsson. — Bárunni. — Sfmi 327.
- Aherzla lögð á hagfeld viðskifti beggja aðila, —.-—
Tilkynning.
StftI*fS8tÚlkur vactar að
Vífilsstöðum 14 maí. Upplýsingar
bj; yfirhjúkrunarkoaunni,
Niðuraett verð á úrum ti! 14 mal. — Laugaveg 10.
.1 óbannes Norðf jðrð.
KavlmanQ srðiðhjél tií
sblu með tækifæriaverði A v. á.
Kiæðaskápur til sölu á Lgv. 70
Aiþbl. kostar I kr. á mánuði.
Hjálparatðð Hjúkrusnarfélagsm
Líkn er opin sem hér segir:
Mánudaga. . . . kl. ei—12 f. fe.
Þriðjudaga .
Míðvikudaga
Föstudaga .
Langárdaga -
— 5 — 6 a. fe
— 3 — 4 e. fe
— 5 — 6 e. fe
— 3 — 4
Munlð efti? að fá ykkur
kaffi í Litla k&ffihúsinu, Laugav. 6.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gitenberg.
Edgar Rics Burroughs'. Tarzan.
áður tekið til máls. „Okkur skín ekkert gott af því, að
berjast innbrygðis".
„Alveg satt", mælti sá, sem tekið hafði svo illa upp
skipunarrödd Snipes; „en með sama áframhaldi verður
held eg lítið úr þessum félagsskap".
• „Grafið þið hérna strákar“, sagði Snipes, og benti á
stað undir trénu. „Og meðan þið grafið, skalt þú Pétur,
draga upp kort af staðnum, svo við þekkjum hann síðar.
Farið þið, Tom og Bill, og takið tvo aðra með ykkur,
og sækið kistuna".
„Hvað ætlar þú að gera?“ spurði sá, sem áður hafði
nöldrað. „Slæpast?11.
„Haldið þarna áfram“, urraði Snipes. „Þið haldið þó
ekki að foringi yklcar fari að pæla með reku?“
Mennirnir litu allir upp gremjulega. Engum þeirra
féll við Snipes, eða ráðrlki hans, sfðan hann drap
King, sem verið hafði höfuðforingi uppreistarinnar og
hvatamaður. Það atvik hafði að eins aukið hatur þeirra.
„Áttu við það, að þú ætlir ekki að snerta á skóflu,
eða ijá okkur hjálparhödd? Þér er víst ekki svo ilt í
öxlinni", sagði Tarrant, maðurinn sem fyr hafði talað.
„O, ekki held eg“, svaraði Snipes, og fór að fitla við
skammbyssuskeftið.
„Jæja“, mælti Tarrant, „ef þú vilt ekki snerta á reku,
taktu þá við mölbjrót".
Að svo mæltu reiddi hann upp mölbrjótinn, og rak
hann af heljarafli í höfuð Snipes.
Um stund horfðu mennirnir þeyjandi á þetta hermd-
arverk félaga síns. Loks var einum að orði:
„Heiðraðu skálkinn svo hann skaði þið ekki“.
Annar hélt áfram að vinna með mölbrjót sínum.
Jörðin var lin, svo hann kastaði honum fiá sér, og
greip spaða. Hinir tóku líka til starfa. Um drápið var
ekki frekar fengist, en mennirnir unnu nú ánægðari en
þeir höfðu nokkurntíma gert slðan Snipes tók við stjóra.
Þegar gröfin var orðin nægilega djúp, stakk Tarrant
upp á því, að þeir létu kistuna ofan í hana og líkið af
Snipes ofan á.
„Það gæti skotið bjána skelk 1 bringu, sem álpaðist
til að grafa upp kistuna“, sagði hann.
Hinum fanst þetta smellið, svo þeir lengdu gröfina,
svo líkið kæmist fyrir í henni, en í miðjunni var grafin
dýpri hola fyrir kistuna, sem fyrst var vafin i segldúk
og sfðan sökt í gröfina. Mold var mokað yfir kistuna
og troðið á uuz botninn í gröfinni varð jafnsléttur.
Tveir menn veltu nú líkinu ofan á kistuna, en tóku
fyrst af því vopnin og alt fémætt og skiftu milli sín.
Þeir mokuðu síðan otan í gröfina og tróðu á henni,
unz ekki komst meira 1 hana.
Það sem eftir var af lausri mold var flutt í burtu og
yfir gröfina vöru lögð laufblöð og sprek, svo ekki bæri
á jarðraskinu.
Þegar þessu var lokið, snéru sjómennirnir til bátsins
aftur, og réru sem skjótast út að Örinni.
Vindurinn hafði vaxið töluvert, og þar eð reykurinn
við sjóndeildarhringinn hafði aukist rojög, eyddu upp-
reistarmennirnir engum tíma, heldur undu upp segl og
héidu til suðvesturs.
Taranz, sem fylgst hafði með öllu þess með eftirtekt,
velti fyrir sér athöfnum þessara einkennilegu dýra.
Vissulega voru menn heimskari og grimmari en villi-
dýr skógarins! En hvað hann var heppinn að eiga
heima í friði og öryggi frumskógarins I
Tarzan langaði til þess að vita hvað væri í kistunni,
sem þeir höfðu grafið. Ef þeir þurftu þess ekki með,
hvers vegna köstuðu þeir þvf þá ekki heldur 1 vatnið?
Það hefði verið miklu léttara.