Tíminn Sunnudagsblað - 24.10.1965, Blaðsíða 22

GLETTUR
Vatn i óhófi.
Frú ein var einu sinni að gefa
karli kaffi, en sýndist hann ekki
vera neitt ánægjulegur yfir bollan-
ujn.
„Er kaffið ekki gott, Ólafur
minn?“ spurði hún.
„0-jú“ — svaraði karl, „kaffið er
ævinlega gott í sjálfu sér — en það
kynni að vera fullmikið af vatni í
því.“
Mistök Einars.
öng kona í sveit var að ala fyrsta
barn sitt. Yfirsetukonan var í næsta
þorpi ug hafði vinnumaður verið
sendur í tæka tíð tii þess að sækja
hana Mágkona frúarinnar hjúkraði
henni eftir föngum, en þótti drag-
ast koma Ijósmóðurinnar.
Loks heyrðist þó þeyst i hlað, og
flýtti mágkonan sér þá til dyra. En
þegar hún kom í dyrnar, hjópaði hún
í ofboði.
„Einar! Kemurðu þá ekki með
bandvitlausa yfirsetukonu?"
Yfirsetukonurnar voru tvær í þorp-
inu, og þegar sú, sem vinnumaður-
inn átti að sækja, var forfölluð, tók
hann hina.
Spurt á kirkjugólfi.
„Hvernig hljóðar þriðja boðorðið,
Guðmundur minn?“ spurði prestur
einu sinni dreng, sem hann ætlaði að
ferma.
„A — hljóðar það? Ég hef aldrei
heyrt það hljóða,“ svaraði hinn í ein-
feldni.
Góðar hendur.
Páll var hagur svo af bar. Hann
átti einn son, sem líka var hagur,
en þótti hann ekki hugkvæmur að
sama skapi. Um það komst hann svo
að orði:
„Alli minn hefur góðar hendur en
ég held hann vanti höfuðið."
IVIAGNÚS KETILSSON:
F amhald af 962 sí3u.
hin rtruggasta lil Búðardals. En
sýslumaður fékk njósn af ferðum
hen' a' og snerj við, tók af henni
báð? nestana og allt, sem hún hafði
önglaá saman. og lét það renna ti)
svei'a' vióðs Skarðsstrandarhrepps
Eie* 'ir hestanna fengu engar bæt-
ur
En kerling var ekki af baki dott-
in Næsta sumar skildi hún hest sinn
eftir a næsta bæ og laumaðist í selið,
sem var langt fvammi á dal. Ragn-
hildur fékk að vita komu hennar
í selið En í sama mund bar sýslu-
mann bai að í eftirlitsferð. Sá kerl-
ing þa ekki önnur ráð en skríða und-
ir hrisköst í eldhúsi. Kom nú sýslu-
maðui brátt, tók hlemm af mjólk-
urpotti. sem þar var á hlóðum, drap
i fingri og brá i munn sér. Hugði
hann siðan vel að öllu þar inni, en
gekk að því búnu brott. Sagði kerl-
ing frá þessu síðar og þeirri dauð-
ans hræðslu, sem á sér hefði verið á
meðan hún lá undir hrísinu, enda
hefði sýslumaður einu sinni stutt
hendi við hrísinu eða stigið á það.
Svo var sagt, að Ragnhildi þætti
sýslumaður óvæginn í'gjaldheimtu og
ágjarn um of, og vildi hún með ör-
læti sínu vega upp á móti því. En
þess er aldrei getið, að hann vandaði
um við konu sína, þótt sínkur væri.
Var hvort tveggja, að hann unni
henni og vissi það lundarlag hennar,
að þunglyndi setti að henni, ef hún
sætti aðfinnslum.
Þótt Magnús þætti ógjafmildur og
ágjarn, þá er það þó víst, að fátæk-
um dugnaðarmönnum gat hann rétt
hjálparhönd. Þegar bær brann
í Gerði, gaf hann bóndanum þrjá rík-
isdali, og bónda á Tindum sendi hann
þrjár ær að vorlagi. En hann hafði
misst úr kláða þrjár ær, sem álitið
var, að hefðu sýkzt af hrútum frá
Búðardal. '
Örfátæk ekkja í Hvarfsdal, koti
skammt frá Búðardal, lógaði vor eitt
nokkuð af kúgildisánum sér til bjarg-
ar, og játaði hún þennan verknað
sinn fyrir sýslumanni. Þá mælti hann:
„Barasta, hvernig hefur þú hantér-
að innmatinn úr þeim?“
„Ég gerði úr öllu blóðgraut," sagði
konan,
„Því gerðir þú það?“ spurði hann.
„Þú veizt, að það er ekki venja og
miklu ódrýgra."
„Og ég gat ekki komið mér öðru
vísi fyrir með það,“ sagði konan.
Áminnti hann hana þá um að farga
ekkj fleiri kúgiidisám, og hét hún
því. en bætti hinar aldrei.
Magnús var árrisull og svefnléttur
og fór venjulega á fætur tveim stund-
um á undan öðru heimilisfólki. Þeg-
ar eidakonur komu á fætur, lét hann
hita sér baunakaffi og drakk mikið
af því. Aðrir fengu þar ekki kaffí
að jafnaði nema þá kona sú, sem
bjó það til.
Hann las jafnan bæn morgun hvern
og söng sálma. Iíendur sínar þó hann
áður hann gengi til borðs og gerði
þá bæn sína. Á langspil lék hann
manna bezt og fór oft höndum um
það, og jafnan var hann í kirkju, er
messað var í Búðardal. Helgidaga-
vinnu leyfði hann yfirleitt ekki fram-
ar en nauðsyn bar til.
Magnús Ketilsson lézt eftir byltu
af hestbaki 19. júli 1803, rúmlega
sjötugur að aldri.
íslenzk mannanöfn —
Framhald af 977 síðu.
vísu voru notuð víða um land, en
hvergi jafntíð þar. Þetta voru nöfn
eins og Jakob, Jósef, Jónatan, Jósafat,
Jóel, Davíð, Daníel. Sé flett prests-
þjónustubókum húnvetnskum frá
þessum tíma, má finna heilar blað-
síður, þar sem öll sveinbörn heita
Jón, Jónas, Jóhann, Jóhannes, Jakob,
Jósef, Jónatan. Annað er líka sér-
kennilegt: Húnvetningar hafa á þess-
um tíma verið manna gefnastir fyrir
að láta heita í höfuðið á sjálfum sér.
Þetta gildir ekki sízt um það fólk,
sem bar nöfn, er lítt höfðu verið
tíðkuð til skamms tíma. Um miðja
öldina úir þar og grúir af nöfnum
eins og Engilbert Engilbertsson, Jón
atan Jónatansson, Samson Samsonar-
son, Felix Felixson, Daníel Daníels-
son, Jósef Jósefsson. Svipað verður
upp á teningnum, ef prestsþjónustu-
bækur eru kannaðar. Messíana, bú-
stýra í Böðvarshólum, ól dóttur laust
fyrir miðja öldina og nefndi hana
auðvitað Messíönu. Marsibil í Syðsta-
Hvammi hafði sama hátt á um svip-
að leyti. Fólkið hefur verið hreykið
af nöfnum sínum, ekki sízt þeim,
sem skáru sig mest úr, og hirti ekki
lengur um hina fornu trú, að ekki
mætti láta heita eftir lifandi fólki,
enda hafði hún lengi verið víða að
litlu höfð, er hér var komið sögu.
Lausn
37.krossgátu
51 z z z 2 z\ z 3
H fl u N > F a
/ N 7 l TT 5
/ fl D z í L L
/ N fl r N S z
/ fl Z fl D fl M
2 S E L 1 z £
L / S 7 s 2 K fí S S I
K z 7 Z V £ R K a f? z T 7 K
/ V fl r a L L Z 0 j K U R T L I
/ a R fl R 7 V S W R z u ÍÍ1 iZ
/ r l □ m i □ lN IE VA □ Q I R

D u S Z u B l) Nj z K U ♦j 1 F
7 K 7 a N Z E p 7 f, z S L M I
7 * a 5 I N N 7 7 L 7 r ý 7 L
/ 7 s T K n 0 s 7 L I V fl- •r £ S
2 ¥ 3 e N s T N ■i N u 7 0 K 2
z L C K fl / N fl Z M N 7 r L o
7 fl s H ) Z F L 7 Z E T U F
/ 5 T 7 M 1S N N II V E, a tz tz I
982
TlMINN - SUNNUDAGSBLAÐ