Tíminn Sunnudagsblað - 28.11.1965, Blaðsíða 12
Flaga i Vatnsdal eins og þar er umhorfs nú. Öðru vísl hefur verið helm að líta á dögum Jóns Sigurðssonar.
I.
Áriö 1842 kom næsta fagurt vor
eftir allharðan vetur. Það brá til
hláku á einmánuði. Hlýir, rakir vind-
ar streymdu norður yfir fjöllin og
himinninn táraðist af gleði yfir því,
að sóiin hans var alltaf að þoka sér
Rærra og hærra upp á hvelið. Og
jörðin grét líka: Snjóa leysti, unz
ekki voru nema fannir, í hlíðum, og
ísarnir, sem vetrargaddurinn hafði
gert sér að leik að rífa sundur með
ferlegum brestum á frosthörðum
nóttum, meyrnuðu nú dag frá degi.
Brumhnapparnir, sem sváfu undir
hjarninu, rumskuðu við ylinn og rak-
ann, og búfénaðurinn fann gróður-
anganina leggja fyrir vit sér upp úr
súrri moldinni. Og einn góð-
an veðurdag flugu syngjandi
álftir oddaflug inn til heiða
til þess að forvitnast um,
hvort vötnin þeirra væru orðin auð.
Ungviðið á bæjunum stóð úti á velli
og góndi upp í loftið, þegar þessir
hvitu, hálslöngu fuglar þreyttu flug-
ið yfir byggðina með þungum, jöfn-
um vængjaslögum.
Það voraði vel. En kannski höfðu
þó fuglarnir hvítu verið fullbráðlátir.
Þeir hefðu getað unað sér dálítið
lengur við ströndina, þar sem mar-
hálmurinn blakti fyrir straumi á
grunnsævi eins og náttúran hefði
dúkað þar borð fyrir matfrekar álft-
ir. Andi vorsins var hlýr, og lág-
lendið þekktist fljótt atlot þess. En
veturinn átti sér vigi á öræfunum og
varðist þar eftir mætti. Heiðavötnin
vörpuðu ekki strax af sér vetrar-
hjúpnum.
En það voru lika vötn í byggðum,
og fuglarnir hvítu leituðu þar at-
hvarfs á meðan vorið var að leggja
undir sig heiðaríkið. Nokkrir þeirra
áttu líka þar sumarból.
II.
Vatnsdalur er meðal f riðustu
sveita þessa lands. í mynni hans er
Flóðið, þar sem skriðan mikla stífl-
aði Vatnsdalsá og myndaði stöðu-
vatn, en innan þess liðast áin á ann-
an tug kílómetra milli lágra bakka
um grösugan og búsældarlegan dal-
inn. Bæirnir standa í röðum á móÞ
um hlíða og flatlendis beggja megin
árinnar, en niður frá túnuniím taka
við vot engjalönd, sem orðin eru til
af framburði hennar. Yfirbragð dals-
ins er ekki stórbrotið, en þeim mun
meiri þokka er hann gæddur. Fóik
verður ástfangið af honum.
Rétt innan við Flóðið er dálítil
klettaborg vestan árinnar. Þeim, sem
fara um dalinn þeim megin, gefst
ekki sýn yfir sveitina fyrr en komið
er inn fyrir þessa klettaborg. Þar er
rétt við veginn bær sá, sem heitir
Hnúkur, og litlu innar Helgavatn
við litla seftjörn. Þaðan er alllöng
bæjarleið undir lágum hálsi, unz
komið er að Flögu. Og það er ein-
mitt þangað, sem ferð okkar er heit-
ið.
Um það bil, er þessi saga gerðist,
bjó þar maður sá, er hét Jón Sigurðs-
son. Hann hafði alizt upp á
1092
I I M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ