Tíminn Sunnudagsblað - 28.11.1965, Blaðsíða 22

Meginþorri fólksins hefur framfært
sitt af fiskveiðum. En mest happ
þykir það, þegar skjaldbaka veiðist,
því að það er fengur, sem er mikils
virði. Þetta er fátækt fólk, sem ekki
er hart í kröfum, en þó miklu betur
sett en öreigar þeir, sem voru í
ánauð fátæktarinnar hjá gróðafólk-
inu þau ár, er gúmævintýrið gerðist.
Minningarbrot -
Framhald af 1087. síSu.
Við, sem höfðum áður verið þarna
að verki, vorum að sekkja það af upp
teknu kolunum, sem ósekkjað var.
Bregðum við Karl Kristjánsson nú
við, en hann var rammur orðinn að
afli og harðfylginn sér, þótt ekki
væri nema um tvítugt. tökum sína tvo
pokana hvoi — sinn pokann undir
hvora hönd — og förum með þá, ég
held mér sé óhætt að segja léttilega,
til útskipunarinnar
Þá hló Sigurbjörn hátt og sagði:
— Líklega eruð þið, Akureyringar,
ekki svo slakir, að þið komizt ekki
með einn poka hver úr þvi Kar! og
Halldór fara með tvo hvor
Verkfallið var þar með ieyst. All
ir tóku til starfa. Sumii ofurlítið
vandræðalegir á svipinn fyrst. Eng
inn fór samt með tvo poka i ferð,
nema við Karl En því héldum við
áfram um daginn, þar til lokið var
vinnunni. Ekki vildum við láta
ásannast, að við hefðum ekki þol til
þess
Ég held, að ekkí sé annað hægt
að segja en þessu verkfalli hafi
verið eytt með heiðarlegum hætti
Halldór G. Sigurjónsson.
Konungshendur -
Framhald af 1098. síSu.
vart hjá einum fimm af öllum hópn
um
Síðasta frásögnin um slíka athófn
í Ftakklandi er frá Í824 Karl X
lagði hendur yfir fólk á krýningar-
degi sínum í París. Það var þó að
eins hundrað tuttugu og einn mað-
ur, sem varð þess aðnjótandi En
litlu mun hafa varðað, hvort þeir
voru fleiri eða færri. Tímar krafta-
verkanna voru liðnir og konungar
orðnir valtir í sess.i
VINABÆJARMÖT
Framhald af 1097 síðu
Mér varð hugsað: Jafnvel i vináttu
heimsókn geta menn orðið fyrir
svona köldum kveðjum. Og ég minnt-
ist þess, þegar ég, drengurinn, var
sendur á annars vinveitt nágranna-
heimili, en komast varla heim yfir
túnið fyrir aðsókn þriggja grimmra
hunda, sem bitu mig í hælana. yfir-
kominn af skelfingu.
Þegar allir höfðu setzt inn í vagn-
ana, kom Áke Jaatinen á vettvang
og kallaði, svo að allir máttu heyra
og enginn skyldi villast: Þessir vagn-
ar fara til Ábæjar. En svo vel sem
þessi öryggisráðstöfun var meint, þá
reyndist hún óþörf. Allir sátu kyrr-
ir og hreyfðu sig ekki. Enginn hafði
lent í skökkum bíl.
„Við komum afarmörg til Bærum
eftir tvö ár!“ kallaði frú Greta
Jaatinen, um leið og hún veifaði til
Norðmannanna, áður en vagnamir
óku af stað. „Við verðum fjórar og
hálf milljón, sem komum! bætti
hún við. En sú mun vera íbúatala
Finnlands um þessar mundir. Og ali-
ir veifuðu að lokum í kveðjuskyni.
Síðan var ekið til Ábæjar viðstöðu-
laust.
Hin ánægjulega dvöl í Tavastehús-
um dagana 1.—4. júlí 1965 var orðin
minning ein.
Heimild: Pohjoismainen yst,-
avyyskuntavierailu Hameen-
linnassa 2, 3 ja 4 heimakuuta:
1965: Ohjelma. (Program för
Nordens vánortsmöte í Tavaste
hus 2, 3 och 4 juli 1965).
Örlagasumar —
Framhald af 1093. síðu.
til þurrðar, og að lokum flosnuðu
upp.
Varð þá fangráð Bjarna, að hann
gerðist verkstjóri á búi séra Eggerts
Briems á Höskuldsstöðum. Prestur
hafði í flimtingum, að hann hefði
tekið séi fyrir ráðsmann gamlan
hreppstjóra, sein aldrei hefði getað
búið fyrir sjálfan sig. En nú brá
svo, er Bjarni var kominn i þjón-
ustu Höskuldsstaðaklerks, að öllu
reiddi miklu betur af en áður, og i
Iaunaskyni studdi séra Eggert son
þeirra Bjarna og Halldóru til náms.
Það var Halldór Bjarnason, sýsiumað
ur Barðstrendinga snemma á þessari
öld.
Gömlu hjónin, foreldrar Jóns Sig-
urðssonar, önduðust á Kolugili há-
öldruð, og sonur hans, Sigfús, kvænt-
ist stúlku þar í sveit, Helgu Ólafs-
dóttur. og reisti bú í Stóru-Hlíð Þá
var Jón svo hátt á strái, að hann
var nefndur signor, er var mikill
virðingartitill. Hann andaðist að
áliðnum vetri árið 1870.
Ingibjörg Magnúsdóttir lifði mun
Lausn
42. krossgátu
lengur Síðustu árin dvaldist hún í
Hvarfi í Víðidal og lifði á fé sínu,
því er Jón, bóndi hennar, hafði látið
eftir sig. Þar dó hún árið 1879 „úr
geit“, að því er sóknarprestur henn-
ar segir, hvað sem það merkir.
íslenzk
mannanöfn
Eg hef orðið þess áskynja, að
greinaflokkur minn um íslenzk
mannanöfn hefur verið lesinn af á-
huga af miklu fleíra fólki en mig
óraði fyrir, að myndi gefa slíku efnl
gaum, þegar ég hófst handa um
að vinna úr þeim efnivið, sem ég
hafði dregið saman. Þessi almenni
og ótvíræði áhugi veldur því, að mér
hefur komið til hugar að halda könn-
un minni á íslenzkum nafngiftum
áfram og gera þessi efni fyllri skil,
ef mér kynni að vinnast tóm til þess
einhvern tíma síðar.
Nú er það alltítt, að lesendur
Sunnudagsblaðsins skrifi mér um
ýms efni, og kann ég þeim þakkir
fyrir Það. í framhaldi af því. sem
áður er sagt, vildi ég beinlínis mæl-
ast til þess, að þeir sýndu mér þá
vinsemd að liðsinna mér við rann-
sóknir mína á mannanöfnum. Þar
geta þeir gert með því að skrifa mér
það, sem þeir kunna að vita um sér-
kennileg nöfn og upptök þeirra,
myndun nýrra nafna, útbreiðslu
nafna, óvenjuleg atvik við nafnaval
og nafnasmíði og allt þa„ sem að
nafngiftasiðum lýtur. Jafnframt værí
mér kærkomið, ef leiðrétt væri það,
sem ég kann að hafa missagt um Þetta
efni í greinum mínum.
Þetta vil ég vona, að þeir, sem
hafa haft einhverja ánægju af greina-
flokknum, telji ekki eftir sér. J.H-
1102
r f M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ