Tíminn Sunnudagsblað - 12.12.1965, Blaðsíða 6

verða og kenni nú aðeins sem svarar
tveim þriðju fullrar kennslu. Svo fæ
óg löng sumar- og hátíðafrí.
— En segðu mér nú eitthvað um,
hvernig það er að finna skemmtiefni
handa börnum?
— Mig langar þá fyrst að taka
fram, að síðastliðin tíu ár hef ég
reynt að fylgjast eins vel og ég hef
mögulega getað með öllu, sem ís-
lenzkum börnum hefur verið boðið
af skemmtiefni, hvort heldur sem
verið hefur í útvarpi, leikhúsum og
kvikmyndahúsum eða á prenti. Ég
hef, allt frá því ég sem unglingur
dvaldist á barnmörgum heimilum,
aövinlega haft mjög gaman af böm-
um og aldrei vaxið upp úr því að
hafa ánægju af sömu hlutum og þau.
Littu á, hérna á ég heilmargar brúð-
ur úr ýmsum áttum, og barnateikn-
ingar. Auk þess hef ég keypt fjölda
af erlendum barnablöðum frá mörg-
um löndum, m. a. Tékkóslóvakíu, en
þar í landi starfa margir frægir Iista-
menn að leikbrúðugerð og kvik-
mynda fyrir börn.
— Og hver er þá dómur þinn um
Artwidið?
— Því miður finnst mér, að hér
ríki mikið sinnuleysi um það, hvaða
efni börnum er úthlutað, og fáfen|i-
leg gróðasjónarmið ráði mestu. Eg
skal nefna þér sláandi dæmi. Ekki
ómerkari stofnun en sjálft Ríkisút-
varpið greiðir mun ver fyrir efni I
barnatíma en dagskrárliði fyrir full-
orðna. Mér finnst þó ekki svo þýð-
ingarlítið, að reynt sé af fremsta
megni að vanda til efnis fyrir börn-
in, og skapa þannig grundvöll að
smekkvísum og víðsýnum áheyrend-
um fullorðinsefnis næstu áratuga.
— Kannski þeir miði laun skemmti
kraftanna við kílóþyngd áheyrenda?
laumar eiginmaðurinn Þorgeir út úr
sér. Hann hefur komið inn í stofuna
að sækja ritvél sína, án þess við
tækjum eftir, en fer nú með hana
í andskot sitt, þ. e, smáherbergi, þar
sem hann leitar andagiftar.
— Þessa sömu sparnaðarhneigð
rak ég mig óþyrmilega á, heldur
Vilborg áfram, þegar ég fór að fást
við að setja upp barnasiður i blöð-
um og tímaritum. Útgefendur þeirra
hristu höfuðið, þegar ég bað um pen-
inga til þess að fá teiknara til að
hjálpa mér að Ufga upp lesefnið. í
vandræðum mínum fór ég sjálf að
föndra við að klippa út myndir til
skreytinga.
— Blessuð leyfðu mér að sjá eitt-
hvað af því.
— Hérna eru til dæmis myndir úr
Sólskini, árbók Barnavinafélagsins
Sumargjafar, frá í vor. Þær eru gerð-
ar við ævintýri frá Pakistan um geit-
hafurinn Bliomball Dass, sem sneri
á tígrisdýr með ráðkænsku sinni. En
svo langaði mig mikið til að sýna þér
merka grein eftir Stefán Jónsson,
rithöfund og kennara, um ástandið
í bókaútgáfu fyrir börn. Ilann víkur
meðal annars að því, að við eigum
aðei-ns örfáa höfunda, sem gera það
af hjartans einlægni og listrænni
þörf að skrifa fyrir æskuna. Hins
vegar er mikið gefið út af aUs kon-
ar rusli, sem einkum miðar að því
að æsa börn upp í stundarspennu,
en hvorki þroskar hjá þeim smekk
né vit. Fyrir jólin sjá útgefendur
sér leik á borði og demba alls kon-
ar óvöldu efni á markaðinn. Mörgu
af því er snarað í skyndi á ísienzku.
Taktu eftir því, að þýðenda barna-
bóka er sjaldnast getið, og okkar
ágætu gagnrýnendur lciðc oftast hjá
sér að skipta sér nokkuð af barna-
bókum. Þessi grein Stefáns birtist í
Melkorku fyrir um það bil tíu ár-
um. Mér vitanlega hefur enginn lát-
ið þetta mál til sín taka siðan. og
ástandið er óbreytt.
— Ilvað finnst þér þá, að væri
helzt til úrbóta á þessu sviði?
— Mér finnst, að þjóðfélagið ætti .
að láta sig miklu varða, að börn fái
góðan smekk á bækur, málverk, kvik-
myndir og tónlist, en það fá þau ekki
nema þau séu alin upp við það bezta
slíkra hluta. En eins og þú veizt, er
ákaflega lítið um góðar skemmtan-
ir fyrir börn.
Leikhúsin okkar eiga þó heiður
skilið. Þau ieitast við að sýna á
hverju ári að minnsta kosti eitt
barnaleikrit. Það er ánægjulegt, að í
fyrra sýndi Iðnó ágætt leikrit, Al-
mansor konungsson, eftir Ólöfu Árna
dóttur, sem er vel þekkt úr barnatím
unum, og í vetur sýna bæði Ieikhús-
in í Reykjavík íslenzk barnaleikrit,
sem ég hlakka mikið til að sjá. Til
þessara sýninga er sannarlega vel
vandað.
— En þeirra njóta aðeins börn í
Reykjavík og nágrenni, er það ekki?
— Jú, og veiztu hvað mér finnst:
Öll þessi leikrit væri nauðsynlegt að
gefa út, til þess að fólk í plássum úti
um land gæti sett þau upp, því að
jafnvel bömin í smæstu þorpunum
ættu að geta fengið að sjá þau.
í þessu sambandi má nefna, að
Tvær mömmur lögðu saman í dálitla barnabók, Sögur af Alla Nalla. Vilborg
skrifaöi, en Friðrika teiknaði, meðal annars þessa mynd.
si-14
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ