Tíminn Sunnudagsblað - 28.08.1966, Side 19

sagt verið gripinn af mikilleik hlut
verks síns, því að hann hafði með
sér sjö manna fylgdarlið. Einn fylgd
arsveina hans virtist hafa það hlut
verk að stinga vindlingi, sem hann
var búinn að kveikja f milli útréttra
fingra Brynners. Annar var stöðugt
með rafmagnsrakvél á lofti til þess
að raka koll hans, hvenær sem
minnsti skuggi birtist á tiginni krúnu
haris. Meðan þessi þjónusta var veitt
sat Brynner í goðumlíkri þögn og
glæsibrag klæddur svörtum leður-
fatnaði eða hvítum, en hann var með
hálft dúsín í hvorum lit, sem hann
hafði fengið frá Dior.
Ég komst aldrei að því, hver voru
starfssvið hinna fimm starfsmanna
hans, en sjálfsagt hafa þau verið
álíka mikilvæg. Ég verð að játa, að
mér hefur aldrei fundizt ég vera
neitt sérlega illa settur, þótt ég yrði
að kveikja í vindlingum mínum sjálf
ur — en samt hafði þetta mikil áhrif
á mig. Ég komst að þeirri niðurstöðu,
aff Brynner væri mjög klókur náungi.
Hann á sér einn mjög sterkan svip,
og honum beitir hann ævinlega i
kvikmyndum sínum. Einn sterkur
svipur er filmstjornu dýrmætari en
tylft andlita. Ég hef líka lært það
í kvikmyndunum, að það borgar sig
að láta kvikmyndavélina leika fyrir
sig. Hvernig svo sem dramatískt inni
hald atriðisins er, þá er nærmynd aí
stjörnunni, þar sem hún horfir sterkt
út i loftið, alltaf mjög áhrifamikil.
Það skiptir litlu máli, hvað kemur á
undan og á eftir. Það er þvi mikil
vægt fyrir filmstjörnu, að hafa at-
hyglisvert andlit. Hann þarf ekki að
hreyfa það mikið til, því að lagnir
kvikmyndarar og klipparar geta allt
af látið líta svo út sem stjarnan leiki.
Ef svo virðist, sem ég sé að
glefsa í höndina, sem hefur fóðrað
mig rausnarlega í næstum 25 ár,
þá er það vegna þess, að ég hef aldrei
verið sérlega hrifinn af kvikmynda-
leik. 'Sem Ustgrein er kvikmynda-
leikur nánast eins og að renna sér
á hjólaskautum: þegar maður hefur
einu sinni lært, hvernig farið er að,
þá er það ekki sérlega örvandi fyrir
greindina. Kvikmyndaleikur gerir
ekki miklar kröfur, en hann er erfið
vinna og tekur mikinn tíma, sem
maður hefði betur varið öðru vfsi.
Aðalgallinn við að vera leikari er
sá, að ætlázt er til að maður sé góð
ur. Það er allt í lagi fyrir þá ofstækis
menn, sem vilja lifa með næstu kyn
slóðum, eða fyrir hina, sem skortir
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
739