Tíminn Sunnudagsblað - 25.09.1966, Side 9

Lundinn litast um uppi á klettanöf.
Blessaður prófasturinn er svo
gróinn við gamlar venjur, að hann
heldur fast við moldarhíbýli sín,
þótt nafnar hans séu fyrir löngu
komnir í steinhús og fari kannski
bráðum að búa í plasthúsum.
Ljósmynd: Grétar Eiríksson
Hann tekur ekki í mál að ala ung-
viði upp með annað þak yfir höfð-
inu en gróna torfu.
En hann kann líka að búa snyrti
lega innan moldarveggja. Það
kvað stundum hafa komið kusk á
hempuna kirkjuhöfðingjanna, þeg
ar þeir stauluðust fram dimm göng
in á prestsetrinu, og maddaman
mátti vera á verði að dusta af
öxlinni á þeim. En að það sjái
agnarvitund á prófastinum okkar
— það er af og frá. Hann spað-
jarkar á góðviðrisdögum í hlað-
varpanum með bringuna drifhvíta
eins og lín, sem þvegið hefur ver-
ið upp úr indælis þvottalegi frá
sápuverksmiðjunni Frigg, einna
helzt í þvottavél sunnan úr Hafn-
arfirði. Og enginn reigir norður
hér hærra og skrautlegra kónga-
nef yfir svo tandurhreina bringu,
dregið hárauðum sveigum á milli
hvítra randa. Við tökum lotning-
arfyllst ofan eins og við gerum
alltaf, þegar við stöndum and-
spænis höfðingjum og minnumst
þess um leið að fyrr hafa sézt
prófastar, er voru dálítið rauðieit-
ir um nefið. Það var eitt með öðru,
sem stundum gerði þá virðulega.
Nú er’það þekkt saga, að sum-
ir gömlu kennimannanna héldu
sig ekki allar stundir heima við
kúruna sína. Sumir voru afbragðs- g
formenn á vertíðum .Það held ■
ég, að hann séra Oddur í Grinda- B
vík kynni að stýra báti, enda kom *
það að góðu haldi, þegar hann i
rændi stórbóndadótturinni í Höfn- g
unum. Og prófasturinn okkar er
líka gefinn fyrir sjóinn og kann
á því full skil, hvílík matarkista
hann er. Og þó að hann dorgi
stundum uppi við land, þá veit
hann eins og Frakkinn forðum af
þeim gráa, sem er utar.
Einmitt um þetta lcyti árs fer
hann að hyggja til ferðar á djúp-
miðin. Og með því að það er
hygginna háttur að haga búnaði
eftir ástæðum, þá leggur hann
af nokkuð af skarti sínu, áður en
hann heldur í slark á rúmsjó. Það
er ekki missýning, að nefið er
orðið eins og dálítið lægra og lit-
irnir á því 11' svert daufari en þeir
voru í sumar. Og sem ég lifandi
maður þá er hann orðinn eins og
krímugur kringum augun. Þaðan
er komin aú hótfyndni, sem kvað
hafa tiðkazt í Vestmánnaeyjum,
að kalla hann á stundum kolapilt.
En sú niðrandi nafngift var auð-
vitað fundin’ upp áður en fólkið
þar tók að lauga af sér sædrifið
í menningarlind setuliðssjónvarps-
ins. Þess vegna væntum við, að
senn verði jafnan talað um prófast
inn, en kolapiltur ekki nefndur
framar.
Prúðbúinn prófasturinn
og krímugur kolapiltur
tsiewMwmniRMMMtwimiMMMBMna
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
825