Tíminn Sunnudagsblað - 25.09.1966, Síða 20

' Napóleon þriðji ætlaði nefnilega að
fara að stríða, eins og segir í Helj-
arslóðarorrustu, og hafði sjálfur for-
ystu fyrir her sínum. Það mun sann-
ast sagna, að hermál bæði Frakka og
Austurríkismanna voru í ólestri og
víst er um það, að þau ummæli her-
málaráðherra Frakka, að herinn vant-
aði ekki svo mikið sem einn buxna-
hnapp, höfðu ekki við rök að styðj-
ast. En þó veitti Frökkum öllu betur,
og fengu þeir hrakið fjendur sína
burt úr Langbarðalandi. í júnílok
kom til orrustu við Solferino — Helj-
arslóðarorrustu, sem Benedikt Grön-
dal skrifaði sína ódauðlegu gaman-
sögu um. Þær urðu lyktir, að Austur-
ríkismenn hörfuðu. Mannfall varð
töluvert í liði beggja og ófagurt um
að litast á vígvellinum. Þarna var
nærstaddur ungur Svisslendingur,
Henri Dunant að nafni. Ógnir stríðs-
ins fengju mjög á hann, og hann
átti frumkvæðið að stofnun Rauða
krossins, sem síðan hefur unnið mikið
líknarstarf um heim allan.
Frakkakeisari mun hafa verið lít-
ill vígamaður í eðli sínu, og nú vildi
hann þinda enda á styrjöldina, þótt
enn héldu Austurríkismenn Fen-
eyjum, en það ríki var all-
víðlent. Franski herinn var
lítt búinn til t frekari stór-
ræða, og fregnir bárust af liðssafn-
aði Prússa við Rínarfljót. Frakkar
voru varbúnir, ef til þess kæmi, að
Rússar veittu frændum sínum í Aust-
urríki og héldu vestur á bóginn. Þá
varð því úr, að Napóleon kvaddi
Franz Jósep Austurríkiskeisara á
sinn fund, og urðu þeir ásáttir um
vopnahlé, og friðarsamningar voru
síðar undirritaðir í Ziirich. Austur-
ríki lét Langbarðaland af hendi við
Frakka, sem síðan gáfu það á vald
Sardínumönnum. Stórhertogarnir í
Toskana og Modena, sem steypt hafði
verið af stóli, meðan á styrjöldinni
stóð, voru aftur settir til valda.
Og Austurríkismenn höfðu áfram
yfirráð í Feneyjum og stóðu þannig
enn traustum fótum í Ítalíu. Sardínu
menn brugðust reiðir við þessari samn
ingagerð Napóleons þriðja, töldu
hann hafa svikið sig, því að keis-
arinn hafði haft góð orð um það
að láta ekki staðar numið, fyrr en
Austurríkismenn væru á brott úr allri
Ítalíu. Cavour örvænti um það, að
Ítalía myndi nokkru sinni sameinast
undir merki Sardínukonungs, og úti
var um lýðhylli þá, sem Napoteeon
þriðji hafði notið í ítaliu. Hitt er svo
annað mál, að afstaða keisarans gat
ekki kallazt óskynsamleg, bæði af
framangreindum ástæðum og eins sök
um þess, að Napóleoni var enginn
akkur í sameiningu Ítalíu. Óbreytt
ástand hentaði honum mætavel, því
að þá þurfti hann ekki að hafa sig
neitt í frammi í málefnum Kirkju-
ríkisins.
GÚSTAF FRÖPING:
Presturinn okkar
Presturinn sver
og sívalur er
og Satans jafnoki í fræðum.
En sálin er góð,
og bændablóð
hann ber án kinnroða í æðum.
Hann lifir sem við,
drekkur sitt kaffi og konjakkið
og forsmáir flöskuna eigi.
Elskar mat
eins og við
og er latur
sem við.
Það er annað á helgum degi.
Því strax og gleypir hempan hann,
við hinir minnkum við skrúða þann.
en hann magnast í myndugleik nýjum.
Því nú er hann prestur frá toppi að tá,
og það talsvert háttsettur prestur, o-já,
í brauði með annexíum.
Ég gleymi því seint, hve hann geistlegur var,
er hann gullkrossinn bar
og siðabók hampaði í hendi,
tætti heimsins börn
í hraðmælskukvörn
og holdinu tóninn sendi.
Og prestsins brár
þvoðu tregatár,
er hann talaði um heimsins endi.
Og auðmjúk grétum við hin sem hann,
því holdið brann,
og samanfergð sálin stundi.
Og sóknranefndin, hún kom í kút
úr kirkjunni út,
í hnút,
nú skyldi skotið á fundi.
En klárt það er,
að þá kættist hver,
er klerki dapraðist þögnin:
„Svo velkomnir bræður, það bíður
á borðinu hangikjötsögnin".
Jóhannes Benjamínsson
þýddi.
836
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ