Tíminn Sunnudagsblað - 13.08.1967, Blaðsíða 9

Maður, sem kominn er yfir
fimmta áratug aldurs síns, lítur
öðrum augum á heiminn en hann
gerði innan við tvítugsaldur. Heim
urinn, það er- mannlífið, hefur líka
að söiinu þreytzt mikið. En lands-
lagið og lögmál náttúrunnar eru
hin sömu. Margs konar reynsla
roskins manns hefur breytt sum-
um tilfinningum hans og yfir-
sýn að nokkru. En vordagar æsk-
unnar standa einmitt þess vegna
í jafnmiklum Ijóma og áður var,
eins og fagurt og misjafnlega
raunvérulegt ævintýri. Minning-
arnar stíga fram á kvikmyndatjald
tímans, skini stráðar og skúrum
döggvaðar.
Fyrstu áratugir 20. aldarinnar
voru friðartímar í íslenzkum inn
d.ölum. En þá voru viðsjár úti í
heimi. Bylgjur þess umróts náðu,
að vísu hingað og höfðu sín áhrif
á líf manna, en unglingar, sem
lifðu bernsku sína í dölunum,
urðu þess lítt varir. Strönd eylands
íns hratt briminu. Innan heiða
risu háir tindar blárra fjalla, og
í skjóli þeirra voru ásar og heiðar,
dreifðar fornlegum torfbæjum.
Miðnætursól og norðurljós lyftu
huga æskumannsins yfir hinn
óskiljanlega harmleik fjarlægs
heims. Uggvænlegur ómur styrj-
aldar rann saman við veðra-
hljóma fjalldalanna og hvarf eins
og þeir í kyrrahaf sólskinsdaganna.
Bærinn minn stóð í ásjaðri und-
ir hárri fjallöxl. Túnið lá að bökk-
um blárrar bergvatnsár, og niður
hennar, hógvær Og þýður, lék und- Snotur hrísla í Fnjóskadal, æskubyggð Sigurðar Draumlands, en í frásögn þess-
ir söngva blæs Og fugiakliðs Og ari r®kor hann nokkrar minningar þaðan. Ljósmyndir: Páll Jónsson.
_ ''' _ ■■
SIGURÐUR DRAUMLAND: BLAFJOLL
annarra sumarradda, en breyttist í
þungan spáhljóm á undan vetrar-
byljum. Hinum megin við ána reis
hátt og svipmikið fjall með mörg-
um fossandi lækjum, sem oft
sendu skriður niður yfir klifin í
vorleysingum og stórrigning-
um. Skuggabrýnd klettarönd
gnæfði þar á einum stað, og á
grundunum neðan þeirrar hlíðar
breiddi úr sér viðáttumikið fram-
hlaupshraun, sem áin bannaði mér
að skoða, meðan ég þorði ekki að
vaða.
Á seytjánda aldursári horfði ég
yfir langa og frjálsa bernkku. Það
tímabil hafði fært mér mUda og
margvíslega þekkingu á norðlenzk-
um veðrabrigðum. Nú var ég far-
inn að verða var við dularfulla
breytingu á sjálfum mér. Hugsun
og skynjun gerðust tregari að
sætta sig við takmörk eins þröngs
fjalldals, þótt fagur væri, og mann
lífið gaf tilefni til ýmissa spurn-
inga, sem svör lágu ekki á lausu
við. Viðbrögð mín við sumum
staðreyndum stjórnuðust af gam-
ansamri og glettulegri gagnrýni,
sem framkallaði fjölbreytilegustu
reynslu, er ég svo gerði mér far
um að sundurgreina og rannsaka,
á bak við sbeina í fjallinu ofan við
bæinn eða í skógariág inni á dal.
Átti ég á þeim dögum margar til-
raunastofur í andlegum efn-
um. Bróðir minn, sem var nokkru
yngri og fatlaður, fylgdist með
mér í flestum ferðum, en var lítið
gefið um þessi heilabrot. Hann
vildi halda áfram að skoða skinið
og skuggana, blómin og dýralífið,
eins og við höfðum áður gert án
þess að tefjast af grufli, sem lítið
var á að græða. Og þeirri stefnu
fylgdi hann dyggt, þegar hann
þroskaðist, og öll sín æviár. At-
hugasemdir hans voru léttar og
snjallar og gáfu þegar í stað auga
leið yfir torfærur eða króaði þær
af upp i gleymskukrókinn. En ég
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ
681