Tíminn Sunnudagsblað - 13.08.1967, Blaðsíða 13

in hjá þyrninum: „Æ, drettinn,
aldrei hef ég málsnjall maður ver-
ið, hvorki áður fyrr né heldur síð-
an þú talaðir við þjón þinn, því
að mér er tregt um málfæri og
tungutak.“
Tvíhöfðinn.
Ekki leið á löngu, unz menn-
irnir höfðu sannfærzt um vizku
Salómós, en konungur andaheima,
Asohmedai, gekk eitt sinn fyrir
Salómó og spurði: „Mun það rétt,
að speki þín sé meiri en speki
allra austurbyggja og öll speki
Egyptalands?“ Og Salómó svaraði
honum og mælti: „Það mun rétt
vera. Drottinn strengdi þessa heit.“
Asohmedai sagði: „Ef þú æskir,
skal ég sj'na þér nokkuð, sem
augu þín munu aldrei litið hafa.“
Og Salómó svaraði: „Það vildi ég
gjarnan." Asrhmedai stakk þá
annarri hendi djúpt í gegnum sal-
argólfið og dró upp mannveru frá
iðrum jarðar. Bar vera þessi tvö
höifuð og horfði fjórum augum, svo
að Salómó skelfdist og mælti:
„Lokið hann inni og látið hann
aldrei út komast.“
Salómó kvaddi nú á sinn fund
Benajahu, son Jehojada, og sagði
við hann: „Er þér kunnugt, að
menn byggja undir jarðskorp
unni?“ Og hann svaraði: „Ekki
er mér það kunnugt, yðar tign,
en hinn vitri Aehitofel segir menn
byggja fleiri veraldir en þessa.“ Og
Salómó spurði Benajahu: „Hverju
munt þú svara, ef ég sýni þér
mannveru frá iðrum jarðar?" Ben
ajahu sagði: „Hvernig má yðar
tign sýna mér slíkt undur, þar sem
iður jarðar íiggja svo djúpt, að
þangað verður ekki gengið á
skemmri tíma en fimm hundruð-
um ára, og sérhverja iðurveröld
skilja fimm hundruð ár?“ Kon-
ungur lét nú senda eftir tvlhöfð-
anum. Þegar Benajahu sá hina
kyndugu mannveru, kastaði hann
sér til jarðar og bað: „Lof sé þeim,
er svo lengi hefur varðvedtt líf
mitt, að nú auðnast mér að líta
slíkan mannskapning.11
En Salómó spurði tvíhöfðann:
„Hverjir eru feður þínir?“ Og
hann svaraði: „Ég er af ættlegg
Kains.“ „Hvar eru heimkynni
þín?“ „Land mitt nefnist Tebel.“
„Lýsa þar sól og tungl?“ „Já.“ „Og
hvar kemur sólin upp og hvar hníg
ur hún til viðar?“ „Sólin kemur
upp, þar sem þér nefnið í vestri,
og súlin hnigur til viðar, þar sem
þér nefnið í austri.“ „Og hvað
hatfast landar þínir að?“ „Við yrkj-
um jörðina og gætum kvikfjár."
„Þið tignið guð?“ „Já.“ „Og hvern
ig gerið þið bæn ykkar?“ „Hversu
mörg eru verk þin, Jahve, þú gjörð
ir þau öll með speki,“ (Sálm. 104.
24).
Og enn spurði Salómó tvíhöfð-
ann: „Langar þig að hverfa niður
til fyrri heimkynna?“ Og er hann
svaraði: „Ger mér þann greiða,
að ég komist aftur til Tebel,“ sendi
konungur boð eftir Aschmedai og
mælti: „Lát þú hann fara til Teb
el.“ En Ascmedai kvaðst ekki geta
komið honum aftur í iður jarðar.
Á miðnætti fór Salómé í muster-
ið og gerði svo bæn sin»: „Ó, þú
drottnari jarðarinnar, er þú opin
beraðist mér í Gíbeon og sagðir:
„Bið mig þess, er þú vilt, að ég
veiti þér,“ þá bað ég hvorki um
silfur né gull Ég bað einungis um
guðlega speki, svo að mér auðnað
ist að fella réttláta dóma.“ Og
drottinn sagði við Salómó í must-
erinu: „Á morgun skal ég veita
þér djúpsæi andans.“
í dögun kvaddi Salómó ráð-
gjafa sína á dómþing, og er þeir
voru saman komnir, bauð hann
tvíhöfða barninu að ganga fram og
mælti: „Skynji annað höfuðið
Og er tvíhöfðanum bárust orð Asch
medai, tók hann sér konu og gat
við henni sjö börn. Sex höfðu
börnin rétt sköpulag móður sinn-
ar, en hið sjöunda hafði lífci föð-
urin-s, tvö höfuð og fjögur augu.
Og tvíhöfðinn yrkti jörðina og safn
aði fé. Er hann andaðist skyldu
börnin erfa eignir hans, en þau
urðu ekki á eitt sátt um deilingu
erfðafjárins. Sex sögðu börnin:
„Við erum sjö bræður, og fær
því hver okkar einn sjöunda hlut
erfðafjárins." En tvíhöfða barnið
mælti: „Við erum átta bræður, og
tveir áttundu hlutar heyra mér
til.“
Bræðurnir gengu nú fyrir Saló-
mó konung og báðu hann ákvarða
skiptingu erfðafjárins. Salómó
stefndi saman ráðgjöfum sín-
um og innti eftir úrskurði þeirra,
en þeim varð fátt til svars, og
kvaðst Salómó þá sjálfur mundu
segja upp dóm hinn næsta dag.
það, sem ég geri hinu, er barn
þetta einn bróðir, en skynji annað
höfuðið ekki það, sem ég geri hinu,
er barn þetta tveir bræður.“ Saló-
mó skipaði nú þrælum að færa
sér sjóðheitt vatn, og er vatnið var
honum til reiðu, jós hann kraum-
andi vatninu yfir annað höfuð
barnsins, og að bragði kvein-
uðu bæði höfuðin: „Minn herra og
konungur, við deyjum.“ Þannig
varð Salómó ljóst, að höfuð-
in kenndu bæði sársaukans, er
sjóðheitt vatnið brenndi vanga
annars, og hann dæmdi barn-
ið einn bróður.
Og ísrael heyrði dóm konungs
í máli þessu, sem var einsdæmi,
og lýðurinn tignaði Salómó og ótt-
aðist hann.
í höll Nebúkadesars.
Ekki létti ferð ísraels-
manna, fyrr en komið var að
Babelfljóti, og sá fólkið þá, hví-
T f M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ