Tíminn Sunnudagsblað - 01.06.1969, Blaðsíða 6

/
með mór, þegar ég fór beim tiil
Fralkldliainds.
Akíó er elztur bafwianmá mirama.
Hanm er seytján ára, Hamm hefur
aldreí kært sdig uim að fara tál
Kóreu og sjá þjóðbræður sína þar.
Anmairs hef ég alQibaf farið með
börmirn, þegar þau voru orðin nóigu
stór, til þess lamds, þar sem ég
fanm þau, svo að þau gætu sjálf
séð, hvaðam þau eru uppnmnim.
Akíó viM verða stjórmarerimdreki.
Þá segiist hanm geta ummið að vin-
áttu meðal mamma d§ þjóða. „Ég
held starfimu áfram, þegar móðir
mín getur ekki meira“, hefur hann
saigt. Éig er hreyk’im af homiumx.
Terjió famm ég fyrir merkiiega
tilviljun eimmig í Japan. Hanm hét
þá þessu nafnd. í Frakktandi skírði
ég hanm Janinot, svo að hamm þyrfti
ekki að bera nafn, sem mörgum
veittist erfibt að nefma. Þá vissi
ég ekki, að hanm myndi verða að
bera þyngri byrði.
Það var árið eftir að ég famm
Akíó. að ég fór afltur tffl Japans.
í Tókíó bjó ég hjá komu, sem ég
hafði miiklar mætur á — fyrrver-
andi sendiharra Japams í Paris.
Einm daginm sagði hún mér firá
raunum japanskra barna. 9em voru
í heiiminm borim í óþökk alira —
börnum japanskra stúlka og banda-.
rískira hermanma. Hún sagði mér
átakandega sögu af japanskri
stúlku, sem átt hafði of náim kynmi
við bandarískam setuiMðsmiamm.
É'g fór til stúlkummar dagimm eft-
ir. Hjúkruinarkona vísaði mér imm
í dimrnit herbergi. Inmst í því lá
stúlkan, dauðvona af berklavei'ki
og áiti skamimt eifltir óldfað. . . em
drenguirimm sást hvergd. Hún rétti
höndiina í ábtina tffl mím og horfði
á _mi'g stórum, hitagiijáamdi auiguom.
„Ég bið yður, firú“, saigði hún —
„takið drenginm mimm með yður,
þegar þér farið heiim. Búið hon-
uim gott hedimili oig segið honum
frá mór, þegar ég er dáim“. Ég lof-
aði þessu, og ég vedt, að húm dó
ánægð. Hún vissi, að önmur kona
ætliaði að taka .að sér diremigimm
heinnar, tiu mániaða gamfflan. Ég
sótti hamm á uppeldisheimiM, þar
seirn snauð börm voru vdstuð. Janm-
ot er nú fimimitán ára. Fóstursyst-
kimd harnts, sem ynigri eru, hafa
ailtaf orðið að hálda vemdarhemdi
yfir honum. Hamm er vamigefinm.
Em him bömin segja sibamduirn: „Em
þa® geirir ekkert til — homum þyk-
ir vænt umi blóm“.
Fólk hefur stundujíi w-ngt við
móig, að ég ættá að semda Jammot
á tflávdtahæii. Ég hef aMitaf harð-
nedltað því. Hamm á ekki að verða
þess var, að honum sé ofaufeið. Og
/ég hief fundiið hamda honum tóm-
stundadðju, sem ég held, að hamm
umd sér vi@. Ég haf femigið hamdla
honum bezfca bemmaramm, sem völ
er á í París, japamskia málaramn
Fújílta. Ég sat eiinu simmi fyirir hjá
honium, og við urðum vimir, og
hanm hefur lofað mér að senda
Jammot tdll sím. Hamm á að fá að
mála blóm alam dagimm, ef hamm
vdflH.
Ludis fammst á sykiurekru í Kól-
umibíu. Ég varð umdrandd, þegar
ég kom þarngað, því að fólkið virt-
ist alit vera eim fjökkylda. Það bjó
hvað hjá öðru, og komurmiar sýnd-
ust lláta sér jafmammt um öl börm-
in,‘ hvort sem þær áttu þau sjálf-
ar eða ekki. Em'gimm virtist vera
viss urn faðerni sitt. En það gerði
eklkeirt tffl, þvi að þetta fðlk var
Ijúft og skfflmdinigsgott hvað við
anmað. Gdft epa óigiiflt — það gerði
emgam mum. Ég gekk kofla úr kofa
oig sagði: Ég er að leita að litlum
dremg, sem ég má ættleiða Ég
þekíldti auðvitað emigan, en ég
heyrði, hvað saigt vair: „Frúim held
ur, að það ®é hægt að l'áta alar
þjóðir búa siamam í firiði“. Og það
var gert út umí málið. Ég gat sanm-
fært fólkið um, að ég myndi fara
vel með liitlia drengimn og lofa hon-
um að alast upp í hópi margra
annarra barma.
Luis áttd erngain sérstakam að.
Hanm bom aliltaf, þesar átti að fara
áð matast í eiinhverjum bofamum,
og hamm svaf, þar sem plláss var
handia honum — eða utam dyra
ella. Hamm vair hjá fólkinu tffl skipt
is, og emginm virtist vita, hverjir
voru foirelldrar hams.
Nú er Luis prúður dremgur, orð-
inn fimmtán ára. Ég býst við, að
harnn fari aiftur tffl Kólumhíu, og
ég hvet hamm táll þess. Ég vil ekki,
að banm skammist stin fyrir ætt-
emi sifct. Ef tffl viffl tefcst hornum að
fiinma foreldra síma. Hanm hefur
aidrei fenigið góðar einlkummir í
skóla, og hamm vil hellzt verða at-
vimtnuOieiilkmað'ur í emisku knattliði
— rugby. Em ég hef sagt homum,
að harnn verði að læra eitthvað
fyrst. Ég bef sagt við hamm: Vertu
iðttmrn í skólanum, Luis. Fólk seg;
ir, að svertingjar séu latir —
sýndu því, að það er ekfci. Em banm
er sem sagt dáMtið laibur, og ég
varð að siemda hanm í heimavistar-
6kóla í Fairís, þar sem honum er
haidið befcur að náminiu.
Jari er frá Fininláinidi. Hamm var
fjórða banfflð, sem Jósefína Bafceí
feók að sér.
— Hiibier sagði, að Norðurlamda
búar væru Mnir sönmiu Ariar. M3|g
lamgaði tiffl þess að sýna, að Norð-
uiriiandadremigur, sem ættfci svarfca
móður, gæti spjarað siig. Ég veit
ekki, hvort Jari á foreldra í Fimm-
landi, því að maður fær aldred svar
frá þessum ríkdissifcoiflnumum. Ég
flór edinu sdmmi að fcala um það við
hamm, bvað móðir væri, því að ég
vffldi seigja homum með gæfcni, að
ég værd ekki raumveinffl'eg móðir
hans. Það hlaut hamm fljótlega að
sjá sjálfuir, því að hanm er hvítur
á hörund, em ég brúm. En hamn
sagði ekki anmað em þetta: „Ég
veit, hvað 'm'óðir er. Það er kona,
sem gerir manm ánægðan — eims
og þú gerir." Þegar Jaai var fimm
ára, fór ég með hamm tffl Fimmlands
— þaðam hafði hanm farið tíu mám
áða gamaffl. Við flórum í kiricju í
Hielsinki, fæðimgarbæ Jaris, og alt
I eimu fanm ég, að hianin smeygði
hendinmi í lófla miran: „Sjáðu,
mamma“, hvMaði hanm — „hárið
á fódkiiniu er eins liltt og á mér, og
ég — ég/ er svo líkur því“. Um
kvöldið var hamm hjá fimmsku fólki,
á meðam óg kom flram á leiksviði,
og húsbóndiom, sem var mikffll
æfcfcjiarðlairvimu'r, sa'gði við miig: „Þér
getdð gert hvað sem þór vffljið við
Jari. Em hanm er Finmi — og mum
aMltaf verða.“ Þagai óg var farim
af stað tifl leikhússins, æfclaði Jari
að ærást. Hann héit, að ég hefði
yfiirgefið sig. Maðurimm varð að
fara með hanm í ledkhúsið tffl mín,
og þar grétu þeiir báðir, bairnið og
flufflorðlinn maðurim'n. Litli Finn-
imo vffldd sem sagt hvergi vera
nema hjá svartri móður sdmmd.
Jari er tdlgerðarflieigastur bama
miimma. En fjármálim eru í lagi hjá
honum þveröfuigt við það, sem er
hjá móður hains, og hann ætlan að
verða giistihúseigandi. Ég ætla ið
senda hanm fcffl náms á Norðurlönd,
og ég hef sagt við hanrn: „Gerðu
aflflt vel, Jari, svo að Fimmar geti
verið hreyfenir af þér.“
Jeam Cflaude fæddist í París. Ég
rafcist á hamm nýfæddiam á barna-
heiimffld, og það er enginm vafi á
þvi, að hanm verður sanmur Frakki..
Ég hef altaf sagt börmumum,
hvaðam þau eru ætbuð, eo þó i
ævámtýiraformi á meðam þau voru
ung. Ég gat ekki sagt þeim nak-
462
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ