Tíminn Sunnudagsblað - 01.06.1969, Blaðsíða 12

Már ræðir við mann-

inn, sem safnar
flestu , er nöfnum
tjáir að nefní a
Að þessu sinnl er rætt við Andrés
H. Valberg, sem mörgum er kunn-
ur sakir vinfengis síns við skáld-
gyðjuna. Aðrir hafa heyrt hans
minnzt, og þeir ófáir, í sambandi
við söfnun af ýmsu tagi, enda mun
hann vera sá safnari á þessu iandi,
sem hvað víðast hefur lcitað fanga.
Hairnn hefuir eininig ^kráð iýsdnig-
air á gömlum vininiu'brögðum við
matargerð, veiðiskap, sveitiastöirf
og handliðniir og setið í því skyni
iönigum stuinduim yfir öldmðu
föliki, spuirt það spjöriunium úr og
tefcið frásaignir þess á segulbönd,
eða sfcrifað þær á minnisblöð.
Hann hefur einnig tekið myndir
alf gömlum húsum og ýmsum mun-
uim, sem nú eru a® mestu leyti
horfndr af sjónarsviðinu. Hann er
einn af burðairásum fcvæðamanna-
Þeigar við komum til Andrésar
þeiirra erinda að spjalla við hann
eina kvöldsbund, bauð hann ukkur
táfl. herbergis síns. Þar gafst á að
líífca: Aldir veggir voru þaktir göml-
um mumum og gömlum bókum, og
í kössum voru óteljandi kvikirdi,
sem sannairfiega eru ekfci i hvers
mianns húsi — sumt jafnvei efcki
'annans staðar til á landinu.
Eftir nofckurt bjásbur við af-
kvæmi tæknialdaT, segulbajidið,
„Þaðmá með sanni segja,
! að ég sé með nefið niðri í öllu"
i .
| ■
Cii lii^imtijjiiiimiiiptjiuiniuminiinnmilJliiiiiiriTilillliniinnniiiiiiiiíPifflilimiiiiilllJilil[iiltniHiioniiiiliiiiiiii),iin«[mHMWiniiunilllH!llimiiliinimimiminmninnnmn]]TTTiHi»iiiHiiliiillHimiiiiiiliii»«,iliiiinifaii»imiinju^liiiliniiiiiil.,iinuiiHUjiiniffim,iiuiL^L-ii:iiiimiffiiiuiiiiniii;!mim'í’iim[rnn»ii;i;iiiiiii;'nimiin,r.Tjrr
....................—-----------------— .
Það er ótrúlegt, til hvers honum
hefur unnizt tími, ckki eldri maður
en hann er.
Eigiimlega saifnar Andrés fleslu,
s&m nöfnum tjáir að nefna: Mynt,
fríimerkjum, bortum, rayndum, bók
um, ednfcium með 'gamia stílnum,
handiritum, gömlum sögnum, vís-
um, fcvæðum og rímnalögum, orð-
um og O'iðatiitækjum, sfceljum og
kuiðumigum, skordýirum, jurtum,
steönum og steimigervimgum, fuigl-
um og eggjum, beinaigrindum,
göimllum munum og jafravel eld-
spýtnastokkum. Mest að wxtwm er
þó munasafn hans, og ntá i því
lu.nraa i hundraðáitali eldgamla toluti,
bæði smláa og stóra.
f'éfliaigsiims Iðuninar og hefur
off fcveðið stemmur í útvarp.
Hann gaf út Ijóðabók árið
1949, og bvæðasafn um starfs-
bræður síraa á HreyfOii, þar
sem hann stundaði afcstur í
fjórfcán ár, lét hann prenta árið
1953. Fyrir nokkrum árum setti
hann upp náttúrugripasýningu 1
Æskulýðshúsinu við Frikirkjuveg,
ásamt þremur mönnum öðrum.
Loks hefur hann stundað flest
sibörf ta sjós og lands einhvem
tíma ævinnar. Andrés hefur sem
sé efcki legið á liði sínu um dag-
ana, og það er kunnugra manna
mél, að honum falli sjal'dan verk
úr heradi
sem reyndist bilað að venju, hefj-
um við samræðumar.
— Þú ert, skilst mór, Skagfirð-
iragur, Andirós?
— Já, óg fæddiisf á Mælifel'lsá «í
Skagafirði. Faðir minn var Hail-
grímur Valberg frá Reykjavölflum.
Oig móðir mán hét Indíana Sveins-
dóttir og var frá Mælifellsá, dóttir
Sveins Gunnarssonar. Pabbi byggði
nýbýili á Syðrn-Mælifellsá, þegar
hann hóf búskap, en varð seinn
tfýirár oig ná0i ekfci að Ijúka bygging
um áður en vetur ge'kk í garð með
frost og fönn, og þarma fæddist ég
árið 1919 í óinmréttuðuim bænum.
Ku.lsdar voru mifclir þenman ve'tur
og því oft fcalt í kofanum, og var
468
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ