Tíminn Sunnudagsblað - 08.06.1969, Blaðsíða 9

VÍNLANDSKORTIÐ
OG PRÓFESSORINN
ar @eba veriö imiargar: Þær getia
veiiiM stjóranmálaSags éðlis, þjóð
ermislegs e'ða trúarlags, og þar
getar líka kow.áð tll greimia
hrein oig bein séngæzka. Kernn-
inigar maninia, buigsanir og hags-
mniniir sitamda þeiilm næst hjairti,
oig það eru ekkii ailir á þeim
buxumiumi, jafnvell þótt visimda-
menn mefnist, að þeir vilji láta
óværnit atvik gera stri'k í reikrn-
img sinm.
VínilandSkiortið getur jaímt
verið faíisað eða ófalsað, þótt
Joihn la Corte rifi þalð í suindur.
Hvað senr því líður, stér.dur það
eftiir, er ekkj verðnr hralkiið,
sbntt fuilgillduim gögniuim, að
hvítir m'emn, Þorfinnur bai'Is-
efrni o>g Leifur Eirifesson o>g
förunautar þeinia. bamu tii
Vesturheimis mörguim öldum
fyrir diaiga Kói'uim'buisiair.
Vín'landskorti'ð beifur koaii'izit
á dagsfená á ný, og emn eiga
menn í orðaskaki um það, hvort
það muini vera faisað eða ekki.
Emgu nýju er þó að tjaílda, og
elklkert heifur fram komtð, er
geri það lífelegra eða ólíkleigria,
að svik séu í baifli.
Ekki er það heMur nýbt, að
m'enin talká svipaða afstöðu til
VM'andsík'artsi'nis og viðkvæmira
trúmála. Meðal þeiirra, sem of-
stækiisfyMstiir hafa verið i þóm-
uim sínum um það, eru íbadiir
og Spánverjar, einkum þeir,
sem búsettir eru í Ve'stuirheimi.
Þeimi fannst það tlræði við
frægð Knisbófers beitins Kól-
uimibuisar.
í Bam'd'aríkjuniuim er stofnun
sú, sem baMast Söguféliaig ftoalha
í Amie'rítou, og er forseti þess
prófessor vestan hafs, John la
Ooribe. Tfflag bans til rötoræðina
Uim Vínfliandskorbið var að rífia
endurprentun aif því sundur á
bfllaðamianmia'fumdi. Þetta þótti
þó kynitegt tifltæki af sögupró-
fessor, og varla sæmandi vís-
indiaimanini að rífa sumdur gagn,
sem ekki henbaði þeim benn-
iniguim, seim hann vildi aðhyl-
ast. Starf vísind'aim'anmsins á
sem sé að veira þrotJlaus leit að
sannleitoanuim, hvort seim hann
Prófessorinn rífur
sundur kortið.
er Ijúfur eða beiztour. Kaninski
miá það þó vera Jobn la Corte
ti mokkurrar afbötunar, að þeir
vísindlamenn eru senniiega
færri, eir etoki bafa einhvern
tínna á lífslieiöinni gert eitthvað,
er svipair til tiflltækis hans, eif
ekki vísV'itandi, þá ósjálfrátt.
En fábítt er, að mienn auglýsi
svo forihierðingu sína sem hann
'gerði.
Orsakirnar til slítos verknað-
að taka af reimileitoa. Vist var það,
að oft var þörf, en nú var nauð-
syn á Sltoállia. Söguirnar kveða svo
á, að hamin hafi komið að Beru-
firði oig prestur spurt hvert hann
ætlaði.
„Út að Skála“, svaraði Stefán.
En presbur liabbi hann fairarinn-
ar, og spurði, hvort harnn hélldá
ekki, að Skála-Briamduir myndi
verja honum leið'iima. En Stefán
var 'hveirgi hræddur og vifldi fá að
sjá Sbömmiiina, og endaði þetta með
þjóðsögummi firægu, þegar hann
gllmdi við Skála-Brand ailfla nótt-
iima og toom hieún að KeM'USkógum
um miorgunimn, alfliur rifinn og
tættur.
En hvaðlam er nú sagam feomiin?
Vissu Bierfirðimgar tffl þess, að
þarna hefði eiiitthvað toomið fyrir?
Ætli þeiir hafi noktouð mu'nað eftir
vinniumainniiiniium Jómi Þorsteiinis-
syni, sem séra Nitoufllás Maignússoin
kom með sér summam af landi áæ-
ið 1761 — miainniinum, sem var
lleitað sem mest að 1788 og famnst
fflflia útflieiikimin imfflfli Keflduskóga oig
Stoáflia? Mitoið eru sögurn'ar lí'kar.
Ef heimiflidirmar eru bormar sam-
am við þjóðsögurnar uim Stoála-
Brand, þá var leið hams þessi: Fmá
Stoá'la og Keld'U'Skóigum, Gautavík
eða þar í torimguim að Sbreiti, em
eimma miest voru tfflþriifim á Streiti,
enda Naphorn þar fyrir ofan, og
gekk svo flanigt, að hamn gerðisit
þar hjónad'jöflull eims og þjóðsög-
urnar segjia. Hjónin, semi j)á
bjuggu á Sbrei'ti, voru Halfldóra
Antoníusdóttir flrá Skáfla oig Einar
Eirítosson frá Geilthellum. Þau áttu
tvær dætur, Vifl'oorgu og Imgigerði.
Villborg giftist Sveini Páflssyni á
Köimibuim i Stöðv&rfirði.
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÖ
489,