Tíminn Sunnudagsblað - 08.06.1969, Blaðsíða 15
Höfn í HornafirSi — álitlegur bær i vexti. FegurS HornafiarSar er mikil, og seiSur byggSarlagsins
hefur kallaS heim marga, sem burtu fluttust — jafnvel þótt þeir væru komnir alla leiS til Ameríku.
Torfi Þorsteinsson:
Heyrt og séð á
mörkum tveggja heima
ormur. Hún hafði engin önnur um-
svif, en hljóp aftur inn og kom út
með öxi og hjó orminn sundur í
smástykki. Þetta var ekki heldur
neinn venjulegur ormur, þvi að
sporðurinn náði fyrir húshornið. að
el'dhúsdyrunuim, en hausdnn niður
að glugganum. Ég hef víst verið
heppinn að fara inn og segja frá
skepnunni, sem svo var mögnuð,
að sumir partarnir skriðu aftur
saiman.
Ragnar Alberisson segir frá
Ragnar Albertsson, verkamað-
ur á Höfn í Hornafirði er minn-
ugur á margt, sem hann hefur
heyrt og séð á liðinni ævi. Ég
hef beðið Ragnar leyfis að mega
festa nokkrar af minningum
hans á blað, og fyrr en varir
er Ragnar setztur hjá mér og
byrjaður að segja frá.
Að heiman og heiin.
— Ég fæddist að Diiksnesi í
Hornafirði 1. júlí árið 1900, segir
hann. Þegar ég var kominn hátt
á fjórða aldursár, filuttist ég með
móöur minni, Sigríði Eymunds-
dótfcur og frænda mínum, Birni
Eymundssyni tii Vesturheims.
Dvöl mín þar mun hafa orðið rúm
þrjú ár, en sökum æsbu man ég
lítið ef'tir mér viestra. Þau syst-
kin dvölduist mest í Winnipeg, og
við Arlingtonstræti þar í borg
byggði Björn sér íbúðarhús. En
húsnúmerinu er ég nú búinn að
gleyma. Húsið þófcti með afbrigðunn
fallegt og sfcílhreint, og síðast 1954,
er Rafnkeil Bergsson, smiður frá
Árnanesi, var hér á ferð, sagðd
hann mér, að húsi® stæði enn með
sörnu umimerkjuim og í upphafi.
Eitt sinn, er ég var smásnáði í
húsinu í Arlingtonsstræti, kom ég
hlaupanidi inn og sagði móður
minni, að það væri einhver skepna
að skríða á kjaliliaragrunninum.
Móðir mín kom strax út og leit
á skepnuna, sem reyndar var högg-
Um sömu mundir og við áttum
heima í Winnipeg, dvöiidust vestra
afi minn og amma, Eymundur og
Halldóra, ásamt sonum sínum. Afi
rninn fékk umráðarétt á landi í
Manotóba, langt írá Winmipeg. Þar
hófu þau búskap og reistu íbúð-
arhús í Pine Valley og nefndu
Skóga. Langamima mín, Guðrún
Einairsdóttir í Árnanesi, var alin
upp í Skógum undir fíyjafjölTum.
Þaðan mun nafnið á býli afa míns
og ömmu hafa verið lcomið.
Ég kom að Skógum til afa og
ömrnu og dvaldist þar einhvera
tíma, en man fretnur lítið eftir
mér þar. Þó man ég þar eftir stór-
hyrndri kú, sem afi átti og köll-
uð var Bell, en það þýðir bjalla,
enda var kýr þessi með bjöllu um
hálsinn, sem vafalaust hefur ver-
ið öryggisráðstöfun til að fæfa
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
495