Tíminn Sunnudagsblað - 08.06.1969, Blaðsíða 17

mennirair fóru sína leið út þjóð-
veg og ut á Höfn. Þaðan var Guð-
iaug flutt með skipi til Reykjavík-
ur og lézt þar stuttu síðar. Hún
var jarðsett í Reykjavík.
Á veikum ís.
Næsti atburður, sem ég ætla að
segja þér frá, mun hafa, gerzt
1026—27. Ég var þá í einhverri
vinnu hjá Bjarna Guðmundssyni,
síðar kaupfélagsstjóra á Höfn. Ég
hafði áfeveðið ferð upp að Krossa-
landi í Lóni þennan sama dag.
Nokkru fyrir hádegi kernur Bjarni
Guðmundlsson að máli við mig og
segir mér, að hindrun sé á leið
niinni upp í Lón í dag, því að
Jökulsá í Lóni og KrossalandskáM
séu bráðaófær, vegna vatnavaxta
og ekki útlit fyrir, að úr þvi ræt-
ist á meðan vötnin séu að ryðja
af sér ís. Ég fevað það eng-u breyta
fyrir mig, því að ég væri búinn að
ákveða ferðina, og ef vötnin reynd-
uist vond yfirferðar, væri mögu-
leiki að gista á bæjum vestan ár-
innar.
Bftir hádegið held ég svo af stað,
en fæ til öryggis lánaðan trau.stan
broddstaf hjá Gisla Teitssyni á
Höfn. Ég held svo áfram göng-
unni og er kominn á Almanna-
skarð í rökfcurbyrjun. Er ég kem
stutt auslur fyrir háskarðið, sé ég
Ijós fram undan mér í 200—300
metra f'jarlægð. Ég hugsa með
mér, að nú sé ég heppinn. Þarna
sé á ferð maður með luktanljós og
muni ég geta notið samfylgdar
'hans. Éá greikka svo sporið ; og
hugðist að draga þennan ferðalang
uppi, en það var sarna, hvernig ég
hagaði göngu minni: Ljósið hélzt
ávallt í sömu fjarlægð. Svo þegar
ég kem í Þorgeirsstaðaklif, hverf-
ur ljósið mér allt í einu, en birt-
ist mér aftur stuttu síðar, og ber
þá í hraun, sem er neðanvert við
túnið í Þorgeirsstöðum. Ég hugsa
með mér að fylgja ljósinu eftir,
hvað sem þetta boði, og þannig
held ég áfram í stefnu á Krossa-
land. Þegar ég á fáa faðma eftir
að Krossalandskil, hyerfur ljósið í
eystri bakka hans. Ég einsetti að
halda ferðinni áfram í þá stefnu,
sein ljósið hvarf, en reyni alltaf
fyrir mér með göngustafnum.
Fyrir mér verður sterkur ís, og
á honum geng ég þurrum fótum
yfir kílinn, og brátt er ég kominn
á ey-stri bakkann og stuttu síðar
heim að Krossalandi, þar sem mín
biðu góðar viðtökur. Mér varð nokk
urt undrunarefni, hvers vegna
Bjarni Guðmundsson hefði sagt
mér um morguninn, að kíllinn
væri ófær, en svo þegar ég koni
að bonum, reyndist hann vera á
traustuim fs. Næsta morgun, er ég
fór heimleiðis, fór ég að athuga,
hvaða leið ég hefði komið kvöldið
áður, kom þá í Ijós, að ég hafði
gengið yfir um á örrajórri spöng,
sem aðeins var fimm eða sex faðma
breið, en beggja megin við spöng-
ina var snardýpi og engin leið þar
fær, nema þessi eina ísspöng.
Andíát afa iníns.
Frændi minn, Sigurður Ey-
mundsson, fluttist með fjölskyídú
sína á Höfn 1921 og reisti sér þar
íbúðarhús. Hjá honum leigðum við
hjónin nokkur ár og fengum til
íbúðar herbergi uppi á lofti í aust-
urenda hússins.
Afi minn og amma dvöldust hjá
þeim Sigurði og Agnesi, og þar
dó afi ipinn 1. apríl 1927. Afi
minn svaf í austasta herbergi á
neðri hæð, og var það herbergi
beint niður af svefnherbergi okk-
ar.
Nóttina, sem afi minn dó, ligg
ég vakandi í rúmi mínu og horfi
í átt að þilinu aftan við rúmið. Þá
sé ég, að þar á þilinu birtist alit
í einu sfcær ljósgeisli, sem virðist
konia neðan frá gólfinu, líða ofur
hægt upp þi'lið, og hverfur siðan
upp úr loftinu. Þetta var ekki neitt
venjulegt ljós, heldur skær, rauð-
leit birta og henni fylgdi daufur
niður.
Hér voru þá engir bílar komn-
ir og engin farartæki til, sem hef
getað valdið þessu ljósi.
Rétt um leið og ljósið er horf-
ið, kerour Sigurður, frændi minn,
upp á loftið til mín og segir mér,
að nú sé afi minn dáinn. Hann hafi
verið að skilja við fyrir stuttri
stundu.
Of mikill Inaði.
Einn af fyrstu starfsmönnum
kaupféilaigsims hér var Stefán Sig-
urðsson frá Hoffelli. Eitt sinn, er

’ t / M
Mfrð þesiu skipi, Corsísan, fór DlHrsnestiörskyWan austur yfir Áfiantshaflð, þegar heimþráin fók
að saekja fast é. Manífóbasiéffur voru auvirðiiesar í samanburð! við Hornafjörðinn.
T t M 1 JN K — SUNNUÐAGSBLAÐ
497