Tíminn Sunnudagsblað - 08.06.1969, Blaðsíða 18

ég bjó í MBinu á Bakka, hér rnnst
í þorpinu, þá er það í þoku að
kvöldlagi, að Stefán kemur hér inn
an úr Firði á litlum báti o.g fékk
mig til að hjálpa sér að setja bát-
inn upp frá flóðíhættu. Var hann
mér mjög þakklátur fyrir hjálpina
og hafði orð á því, að ljós í hús-
inu hjá okkur hefði auðveldað sér
að koma að landi á réttum stað.
Stefán mun hafa dáið laust fyr-
ir 1950. Svo er það nærri áratug
seinna, að mig dreymir, að ég sé
staddur hjá húsinu á Bakka, og
mér þykir Stefán allt í einu vera
staddur þar hjá mér. E,r við höf-
um heilsazt, þykir mér hann segja:
„Nú er langt, Ragnar minn, síð-
an við höfum sézt, en einu sinni
var ég hér á ferð i þoku og nátt-
myrkri, og þá fékk ég leiðarvísi
af ljósi úr glugganum hérna.“
Ég tek vel undir orð Stefáns og
spyr hann, hvert hann sé að fara.
Þá svarar hann, að sig langi að
komast inn að Hoffelli og hjálpa
þeim þar um göngur og réttir. Ég
spyr hann, hvort hann sé að bíða
eftir biL Hann neitar því og segist
aldrei nota bíl. Svo þegir hann
stutta stund og segir síðan:
„Það er nú þetta, Ragnar minn,
að hraðinn er orðinn svo mi'kill, að
mennirnir gleyma guði.“
Hvítklædd kona.
Það var í marzmánuði 1959 Ég
var mjög veikur um kvöldið, þeg-
ar ég fór að hátta og hafði sáran
verk undir annarri síðunni. Um
nóttina dreymir mig, að hjá mér
stendur ljóskTædd kona með
sjúkraskýlu á höfði og var ljós-
jarpur lokkur niður undan skýl-
unni öðru megin. Hún horfir á
mig og segir svo:
„Ertu nokkuð hræddur við
miig?"
Eg neita því og segist ekkert
vera hræddur við hana, en hún
segir:
„Því er nú ver, að þú ert hrædd-
ur við mig. Ég sé það á augunum
í þér."
Hún hélt á stórri sprautu með
Ijósbrúnum vökva í, og þóttist ég
sjá, að hún ætlaði að setja spraut-
una í mig. Og nú segir hún:
„Ef þú ert hræddur, get ég ekki
hjálpað þér. En reyndu að vera
óhræddur. Mig langar að setja
þessa sprautu í þig, en hún verð-
ur að standa í þér á meðan hún
er að tæmast. Ég á annríkt og
má ekki vera að því að bíða. Ég
kem aftur og tek sprautuna úr
þér áður en þú vaknar. Þú miátt
trúa því, sem ég segi þér. Og nú
ætla ég að segja þér, svo að þú
megir treysta orðum minum, að
eitt sinn var ég hjúkrunarkona
hjá þýzku keisarahirðinni.“
Morguninn eftir, þegar ég vakn-
aði, var allur verkur horfinn und-
an síðunni og hefi ég ekki kennt
þar verkjar síðan.
Að leita að henni Björgu.
Ég lá eitt sinn í rúminu allþungt
haTdinn, og kom læknir hér stöð-
ugt til mín. Einn morguninn þeg-
ar læknirinn kemur, spyr ég hann,
hvort ekki sé rétt, að ég fari til
Reykjavikur og leiti álits hjá sér-
fræðingum um heilsufar mitt.
Læiknirinn segir fátt og fer svo
frá mér, en ég held áfram að
liggja þungt haldinn. Svo er það
eina nóttina, að mig dreymir eft-
irfarandi draum:
Ég þykist vera staddur innra
megin við brúna á Laxá í Nesj-
um. Þar mæti ég manmi á Ijós-
gráum fötum með hatt á höfði,
aðeins dekkri en fötin. Ég kann-
ast ekkert við mann þennam, en
hann kallar til mín og spyr mig,
hvert ég sé að fara. Ég svara hon-
um:
„Ég er að fara upp að Meðal-
felli að leita að henni Björgu.“
Hann kailar á móti og segir:
„Það er ekki til neins fyrir þig
að leita að henni hér, því að hún
er suður í Reykjavik.“
Morguninn eftir, þegar læknir-
inn kemur til mín, segi ég hon-
um, að nú sé ég staðráðinn i að
fara fcafarlaust til Reykjavíkur. Og
nú spyr ég hann, hvort ekki væri
gott að hann skrifi með mér bréf
til einhvers læknis í Reykjavík.
Læknirinn lætur til leiðast og skrif
ar með mér bréf til Snorra Snorra
sonar læknis, en hann er sérfræð-
ingur um hjartasjúkdóma. Um
kvöldið fór ég svo af stað frá
Hornaifirðii, áleilðis tlill Reykjavíkur,
með strandferðaskipinu Herðu-
breið.
Á næsta degi eftir komu mína
til Reykjavíkur, gekk ég á fund
Snorra læknis og afhenti honum
bréfið. Snorri las bréfið og brosti
við. Síðan tekur hann að rannsaka
mig, meðal annars skoðaði hann
mig undir nöglum og augnalokum
og athugaði liðamót. Að rannsókn
lokinni segir hann við mig:
„Það er ekki hjartasjúkdómur,
sem að þér gengur. En það er ann-
að, sem ekki er betra, blöðruháls-
kirtllinn er sundurgrafinn. Ég get
ekki gert meira núna, en komdu
hér á næsta degi fyrir minn venju-
lega viðtalstíma. Ég þarf að fara
með þig til annars læknis, sem
gerir það, sem gera þarf.“
Næsta morgun fylgdi Snorri mér
svo til Eggerts Steinþórssonar
læknis. Eggert gerði svo viðeig-
andi skurð, sean tókst mjög vel og
batinn kom smám saanan. Þegar ég
fór úr sjúkrahúsinu og kvaddi
Eggert læbni, þá segir hann við
mig:
„Þú varst heppinn að koma ekki
seinna en þú gerðir, því að hefði
koma þín dregizt í þrjá daga til
viku, þá hefðir þú varla komizt
lifandi til okkar.“
Lýkur hér svo sögum Ragnars.
Skaftfellskt svipmót: Heinabergsjökull skríður fram.
498
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ