Tíminn Sunnudagsblað - 29.06.1969, Blaðsíða 4

Stefán Ásbjarnarson:
Þegar ég var rotaður í
höfuðstað Norðurlands
Haiustíð 1926 var ég sendur tál
Afcuireyrar og átti að reyna að taka
próf upp í aintman bekk gagnfræða-
tsteólans þar. Undirbúni'ngur minn
táfl Iþeiss að fara upp í anman be'kk
var af mjög skornum skammti. í
baimastoóOia haifði óg veiið í tvo
■ mániuði um ævina — þegar ég var
á tólfta árinu, og síðan ekki söguna
mieiir, og í unglfagaskóla al'drei
stiigið öðrum fæti. En undanfarinn
vetur hafðd ég gfemgið til næsta
bæj'ar í einn mánuð, þegar veður
iieyfði, oig notið tálisaignar séra Ein-
airis Jónssonar prófasts, sem þ'á sat
Hof í Vopnafirði. Þessir læritímar
hjá séra Einari voru tiilsögn í munn-
ileigni, íslenzkri mdlfræði, en eng-
, in titoögn í skrifSeigri isienaku, Oig
hafði éig aldrei skrifað medtt, hvorki
íslenzka ritgerð né endursögn, en
ísfenzfkar rúitreiglur var ég látinn
stauita og skrifa, svo ég stæði eklki
aOlveig á gati í réttriibun og ísieinzkri
srtiaiflaigerð. Dönsku- og ensku-
kœninisiia var heimafemgin. Svo átlti
að beaita, að ég llærði hmafl í
emstori kenmsílubók eftir Geir
Zoaga oig á'líika graut í kemmslu-
bók í dönsku eftir þá kumpáina,
Jón Ófeiigsson og Jóhannleis Sig-
fússon. En máifræðifcennslia í þess-
um tveim tumgumálum var emgin,
svo að mín litla vitneskja í enskri
og danskri tunigu vax orð og setn-
imgar, sem ég iærði utan að einis og
pá'íaigautour, er heifur verið kennt
að tala. Þessj samtíninigsilærdómiur
var því allúr iítoastur þvi sem flétt-
uð væxu reipi úr samdi. Þar vant-
aði alllllt, bæði upphaf og endi. En
þá tók fyrst 1 hnúkana, þegar út í
stærðfræðina kom. Fyrstia bekkj'ar
stærðfiræði át'td ég að læra á háiif-
um mánuði á miðjum emgjasiætti,
það er að seigja Ég átti að vinnia
flyriir fæðS og fcemmsiiu fimm tál sex
tíma seiinmi partinn á daginn í
amgasta heyskaparerfiði og ta'ka sivo
tdll óispi'Mitra málanma við lærdóm-
inn kluklkan átta að morgnd, upp-
gef'imn og syf'jaður, fimmtám ára
að aöldri og bæði Mltffl og rindils-
fegur og amgimn töggur í mér,
hvorki til andfliegs eða Mkamlegs
©rfiðds, enda vigtaði ég aðeins
f'jörutíu kíló eða álHílka og eflilefu ára
eldishörm iiútimams á því líkam-
lega g'óðæri, sem hefiur genigið yfir
ísiliaind undianfarin misseri líkt og
fefllibyfllur, sem á leið Sirnnii rífur
upp með rótum í einmi svipan
miargt það, sem liðnar kynslóðir
©rjuðu svo lierngi á árum og öld,-
um. Nei, það var bvorki andlegur
e'ða l'ílkiamlegur ofvöxtur í mér,
sem átti eftir að segja óþynmiil'e'ga
tól sdn seinna. Stærðfræðikennsl-
una aninaðist piltur á bænuim, sem
tokilð baföi námi i öðrum bekk Ak-
ureynars-kóiiams. En sá ljóður var á
tiflisögn þessa góða drengs, að þótt
hainn væri afllur af viTja gerður,
saigðdlsf hann hvorki geta látið miig
sklja mé miðflað mór neinu af sinmi
Sbærðfræðilegu vitneSk'ju, og Md éig
þasisuim vini mínuim það efldki, því
að hér þurfti fljófit yfiir sögu að
fara oig h'rista af heils vetrar lexíu
í stærðfræð'i og fclífa þanmdg í
snaitri hárnn eríiða hjaflla á hinni
strönigu mienntabraut í skóM Siig-
uirðar Guðmumdssonar meistara.
Annar hieámambúnaðuir minn var
aflfligóðuir, efltir því sem tíðkaðist í
þamrn tdð, því að ég var afllvel bú-
iinn að kflæðuim, sem voru ein
ígamgsföt á v'iihkum dögum og önn-
ur tifl spari á hátíðum og tyfllddöig-
uim, og til uppbótar mínum rýra
vexiti var mór fenginn staíur í
hönid, sem var paintaðuir frá Dan-
mörfcu ©ftir ver'ðflösta Stafur þeissi
var franSkur að uppruma og náði
556
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ