Tíminn Sunnudagsblað - 29.06.1969, Blaðsíða 6

fcotmst ti'l mie'ðV'itundar. Við það
fcrylítjust þeir enn mei]. Brewni-
vánsþefurimn frarn úr piO'ium þess-
uim var bæffi kæfandi og svæf'andi,
ég lá á bnjámum, húfam fallin af
im'ér og ég orðinin beKkjaWaður
fyriir kmýttum hnefahögguim himina
vínóðu manna Éimnig vopnið góða,
stafinn, hafði ég misst úr höndum
mér. En þegar neyðin er stærst,
er stundum hjálpin næst, og svo
fór hér. Alt í eimu heyrði ég nálg-
asit mamin, sem kallaði með þrumu-
rauisit:
„Hivað er hór um að vera?“
Við þetta ávarp kom smöggvast
, fáit á bairsmíðiamemmina, og um leið
greóp ég tækiifærið, skauzt úr skot-
inu og þaujt út á göbuma. Ég heyrði
hirópað á eftir mér:
„Þetta strákhel'víti bairði okfkur
rnieð staf“.
Em óg hljóp margrotaður, staf-
iiaus, húfulaus og rifimm suður
Hafmanstræti, sem var miamntaust
um miðmættið, og svo hratt hef ég
al'drei hdaupið á ævimmi, nýrotað-
ur, og mór er til efs, að mokkur
hafi Maupið hraðar í veröldimmi,
miema Ólafur Kárason frá ástmey
sinmi og ef til vii Zapótek himm
tðklkmieiski. En þess er að gæta, að
óg hijóp áður en þeir. Ég tók fall-
ega beygjuna við hornið á Spítala-
stígnum og geystist upp breklkuma.
Þar sá ég hvar þrír memm stóðu
í húsagarði og nutu miðnœturblíðu
þetta hlýja og fagra haustkvöld.
Éig hægði sprettinm, geklk imm í
gairðimm óg mæli:
„Ég var '8leginn“.
Menmirnir störðu á mág sundur-
tættam og blóðugam, síðam kimkuðu
þeár bara þegjandi kolflá eims og
um srj'álifsagðan hfcit væri hér að
ræða. Ég gekk frá þeim og lirað-
aði för minmi i átbina að gagm-
fræðaskólanum, sem var kippkom
utar á brekkunni. En viti menn:
Sé ég þá ekki hvar tveir memm
tooma upp götuma andspænis og
verða á undam mér að skólahlið-
inu, og, mér tál mikillar skelfimg-
<ar þetokti óg þar aftur sömu menm-
imia, er mýlega höfðu lei'kið mig
svo hart. Ég kiknaði í hmijáliðun-
um og hugsaði um flleið, að á þess-
nim stað yrði nú gert aílveg út af
við mig. Ég sendi sem snöggvast
í hugamum faflljóða bæn heim til
mím austur í Vopmafjörð. Síðam
rétti óg úr mér og gekk á móti
mammdrápurum þessum og öriög
urn mánium. En mú kvað við anm-
an tón. Tunglð varftíjöi hvítri
birtu fnaiman í afmynduð brenmi-
vínisamidlit bersevkjanna. Anmar
þeÉira rétti mór húfuma mína og
sbafinm og sagði um lieið, að hér
hiefðu þeir víst sviflrið saklaust blóð
og tiedrið mig í miisgripum fyrir
strák af Sigló.
„Við voram þar nefnilega í sum-
ar og slógumst þá á hverju
kvöldi. Em nú var bara þessi eini
eftir, sem við þurftum að slá, og
við tókum þig í misgriipum fyrir
hainm. Svo datt okkur í hug, aö
þú værir úr skúlamum, og nú bdðj-
um við þig fyringefmimigar. Svo
varðum við héðam í fná vimir þín-
ir og félagar og hjálpum svo hverj
ir öðrum, ef á oldkur verður ráð-
izt“.
Þanmig létu þeir dæluma ganiga.
Ég átti einskis úr Ift'star nema
játa sættinmi. Kvöddu þeir máig
siðam, en ég héit upp í h'erbergi
miitt í skóflanum, sem hét Valiöl.
Voru þeir Eimherjar, herbergisfé-
iagar mínir, gengmir tifl náða, em
vökmuðu við vondam draum og brá
ifliia í brúm að sjá mig afllam sumd-
urtættam og blöðugan Vildu þeir,
að ég kærði pifllta þessa vegma lík-
amsárásar fyrir yfirvöldum bæjar-
ims strax að morigni, em ég vildi
efldki garaga á gerða sætt og laigð-
ist tál sivefns með liogan'di sárt og
marið höfuð.
Daigimm eftir hófst svo imntöku-
próf okltoar 1 ensfeu, sem ætlUðum
upp í amman befck. Döniskummi var
svo bætt ofan á sama dag, em óg
var gensamtega sviptur öflilu mimmi
vegna óþolamdi höfuðverkjar.
Bæði emski og damiski still'imm voru
hnoðaléga af hiemdi leystir frá
mimmi hálfu. Eigimlega má segja,
að ég byggi fcil nýbt 'mál, sem var
btemddmigur af dönslku, emstou og
ísfliemzku -- allt í einum hræri-
graut.
Ég taldi mig- fallimm strax á
þeim fyrsta degi, em neyndi þó dag
inm eftir við sfcriifltega stærðfræði
og tófc í hemmfl þamm hæsta mímus,
sem hefur verið 'gefimm í því fagi
á ísflandi. Þá kom röðin rnæst að
sflorifiegri ístenzku. Hafði ég aldrei
samið riitgerð fynr, em þanna í ís-
lenzka sfcílmum náði ég hæstu eim-
fcumin, sem tekin hefur verið á
liamidinu í storiflegri íslemzku — að
miinmsfca kosti hefur aldrei verið
tekim hærri, að því ég bezt veit.
Að prófi lofcnu stóð ég í jánn-
um með lágmarkseimkumm upp í
anmiam bekk, þótt ég æfcti auðvitað
efldtoent erindi þamgað. Ég hefði átt
aö setjaist í fynsta bekk. Þannig
verlkuðu rothöggin á heliabú
mitt, ýmist til ifllá eða góös. En óg
vair tiil allrar bölvumar telkáinin
imm í amman bebk vegna frá-
bærnar fnammistöðu í íslemzkri rit-
gerð, sem var eftirlætisnámsgrein
Siaurðar meistara í íslemzkum
fræðum.
Ég rak svo aulðvitað lestima í
bekflcmum fnam að jóflum. Em í
jólafníinu vldi Sigumðuir skóla-
meistani, að ég læsi betur lexíur
minar. Ég var þó búinn að hugsa
mér gott t’l glóðarinmar að ganga
um götur Akureynar og lesa fó'lk,
sem ætíð liefur verið mím bezta
skemmtan En elkki tjóaði að deifla
við dómaranm, Sigiurð Guðmumds-
son. Féklk hanrn gáfaðan piflt, er
seinmia lærði uppefldisfræði, tifl að
toenma mér á hverjum degi í jóla-
fríimu, og ég byrjaði að sveitast við
lærdómimn meðam skólasyst-
kiinii mím voru að skemimta sér.
Mér þótti súrt í brotið að vera
jólaflaus maður edms og Laxness
flcomst að orði, og hugsaði ráð mitt
í flcyrrþey, hvernig æbti að fliosna úr
þessari jólaleysisprísumd. Keypti
ég fyrst sútoflcuiaðitöfl'ur og gaf
kenmiama mínum á fyrsta degi, og
át harnn miflrið, em á öðrum degi
toom ég með hægða'töflur með
súflckiulaðibragði og blamdaði þeim
samiam við^hitt góðgætið. Hamm át
enn m'eira en fyrsta dagiinm. Á
þriðja degi, er ég kom í læritím-
amm, sagði kenmari minn mér sín-
ar farir ekki slóttiar Saigðist hamm
hiafa setáð á máðhúsinu aflla métt-
ima og hefðu magaverkirnir og vaill
gamigurimm verið með ólílrimdum.
Hanm gaf mér þegar frí, og lærði
ég efldki meina hjá honum og félck
leifarnair af jólafríinu eins og góðu
böimim í GA. .
En það er af böðlum mínum að
segja, að ég mætti þeim nokkrum
sinmum á götu. Ifleilsuðu þeir jafn-
an kumpánlega upp á mig. Nolckr
um vifcum fyrir jól var hafldin op-
iiniber samkoma í tedkfimisal skól-
ans. Alflnr aðgangur að skemmtam
þessari var á vegum skóflanem-
enda, sem sáu um gleðina. Þetta
lcvöld var úrheaiisnorðaustain slatf-
veðutr með ausandá rignimigu. Ýms-
ir bæjarmenm sóttu samflaomu
þessa, þar á meðal rotarar mínir.
Voru þeir báðir mjög ölvaðir. Þeg-
ar aflfllir voru kommia- í sæti sín og
gleðin stóð sem hæst varð sflcamm-
hfliaup á rafmagrámu, og sloklcn-
uðu öl lljós í salmum. Hrópuðu þá
558
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ